Beni Sevdiğin Sürece (Askıda)

3- "Hiçbir şey bilmiyorsun!"

     Evet farkındayım 25 gün oldu :( Fakat elimden pek bir  şey gelmedi. Diğer hikayeme biraz ağırlık vermek zorundaydım ama şimdi eşitlendi. Bu yüzden haftada bire kadar indirgeyeceğim. Sizden tek isteğim bu hikayeye gösterdiğiniz ilgiyi eksiltmeyin. Şu anki ilgiden gayet memnunum ama geç bölüm geldiği için unutuluyor gibi. Artık geç gelme gibi bir şey olmayacak :) Şimdi bölüme geçin lütfen :) Bölüm şarkısını dinleyin, çok hoş :) Multimedya : Dicle.

     Hayatıma girmekte olan bu yabancıya alışmaya çalışıyordum fakat pekte iyi değildim. Şu an hala Almanya'daydık ve ben burada olduğumuz süre zarfında kendimi hazırlamaya çalışıyordum. Eve gelen yeni biri kesinlikle hayatınızı değiştirirdi ve aksisi bile düşünülmezdi. Çünkü hayatınızda yeni bir sayfa evinizde yeni bir nefes demekti bir nevi. 

  Yağmur damlaları hızla kaldığım odanın camlarına vururken ben, bu yabancının gelişini düşünmekten uyuyamıyordum. Çok değil, birkaç saat önce onun için yemek götürmeye gittiğimde beni terslememiş miydi? Bu çocuğu gördüğüm ilk andan bela olduğunu anlamıştım fakat bu çocuk aynı zamanda zor biriydi. Onunla konuşamazdınız, onunla öylece durup bakışlarla iletişime bile geçemezdiniz. Bakışlarını size kenetlediğinde adeta sizi bakışlarıyla boğardı. Soğukluğu içinizi titretirdi. Korkardınız ondan. Bu kötü bakışlarını takınmasa aslında çok masum bir yüzü olduğu gerçeği vardı. O, masumiyetini kirletmeyi seçmişti ama. Ve evet, ben bu çıkarımların hepsini onunla yüzyüze geldiğim birkaç dakika içinde yapmıştım. Uzun süredir havalandırılmamaktan ve yağmur sularının bir kısmının aktığından duvarda uzun vadede oluşan lekelere bakıyordum. Bu lekeler bile beni rahatsız etmeye yetiyordu. Yanı başımdaki eski ahşap sehpanın üzerindeki tozlu gece lambasını kapatmaya cesaret edemiyordum. Bu krem renginin daha koyusuna bürünmüş duvarlar sanki kendini karanlıkta belli eden canavarlar gizliyor gibiydi. Bu havayı sevmemiştim, bu odayı sevmemiştim, bu evi ve burasıyla ilgili hiçbir şeyi sevmemiştim. Şu an benim en karlı kurtuluşum buradan bir an önce uzaklaşmaktı. Şimşek çakması ve gök gürültüsüyle beraber cama vuran yağmur daha da şiddetlendi. Eski pencerelerden rüzgarın uğultusunu duyar gibiydim. Yatakta bir o yana bir bu yana dönüyordum ama aklımdaki tilkiler uyumama izin vermiyordu. 

    Yarın en acılı gündü ve benim uyumam lazımdı ama pek sanmıyordum. Akşam yemeğinde aile reisinin aldığı kararla amcamın yarın cenazesinin olmasına karar verildi. Ölü için hazırlık yoktu fakat amcamın naaşını daha fazla da bekletmek ölüye saygısızlık olurdu. Sabah erkenden kalkacaktık ve hazırlıkları tamamlayacaktık yani. Yorucu olacağı kesin olan bir gün beni bekliyordu. Duvarda, odanın koyu krem rengiyle uyum sağlayan kahverengi saate baktım. 01.34. Yaklaşık bir dört saat sonra hava aydınlanacaktı. Öfleyerek gözlerimi kapadım ama kar etmiyordu. Beş dakika sonra gözlerim artık istem dışı açılıyor ve o lekeleri izlemeye koyuluyordu. Bir şeyler yapmam gerekiyordu. Belki bir bardak süt içebilirdim. Süt içme alışkanlığını çok önce bırakmama rağmen uyuyamadığım gecelerde en iyi dostumdu. İlginç bir şekilde uykumun gelmesine yardımcı oluyordu ve beni yatıştırıyordu. Yatakta hızlıca doğruldumve ayaklarımı aşağı sarkıtıp kalktım. Aslında boş olduğunu bildiğim fakat bir ihtimal süt olabileceğini düşündüğüm buzdolabı için odadan çıktım. Yavaş adımlarla merdivenlere yöneldim ve parmak uçlarımla merdivenlerden inmeye başladım. Yerdeki parkeler ve ahşap merdivenler o kadar eskiydi ki her basışım küçükte olsa bir gıcırtı çıkarıyordu. Yavaşça son merdivenden de inip yere yeniden adımımı bastığımda alt kattaki yoğun duman beni karşıladı. Bu dumandan etkilenmemek için ağzımı kapadım ve sadece burnumdan nefes almaya başladım. Bunun iki sebebi vardı; birincisi ben dumandan kolayca etkilenir ve öksürmeye başlardım, ikincisi ise bu öksürüğüm uykuda olan kişileri uyandırmaya yeterdi. Mutfağın kapısına ilerlediğimde gördüğüm manzara karşısında pek şaşırdığımı söylemezdim.