YALNIZ +18 (Yeniden Yazılıyor)

Yalnız 7. Bataklığa Yuvarlanmak

Merhabalar, yeni bölümle karşınızdayım.

Oy ve yorumlarınızla destek olabilirseniz yeni bölüm kısa sürede gelecektir.🤍

Keyifli okunalar...

Yıldızları boyadık mı?⭐️

Yayınlanma tarihi: 17.05.2024 - 22:16

✨

Pıt, pıt, pıt... Kulaklarıma ilişen tek ses, kalp atışlarıma aitti. Sol elim, sıcak bir avcun içinde hareketsizce duruyordu. Bedenim bilmediğim hir yatakta varlığını sürdürürken, kafamın altındaki yastık rahatsız hissettiriyordu. Saçlarım, sağ omzumdan karnıma doğru dökülmüştü.

Bilincim yerinde değilken bedenime mi dokumulmuştu?

Peki beni bu yatağa kim yatırmıştı?

Bit anda midem ağzıma geldi. Düşüncelerimi susturamıyordum! Düşüncelerim, ucu hucağı görünmeyen labirent gibiydi. Boşa koysam dolmuyor, dolu ise almıyordu.

Parmaklarımı kıpırdatmaya çalışarak bulunduğu konumdan ayırmaya çalıştım. Dudaklarım kurumuş, birbirine yapışmıştı.

"Kızım?" Annemin endişe dolu sesini işiten kulaklarım, gözlerime komut vererek kirpiklerimi aralamaya çalıştım.

"İyi misin, annem?" Dilimle dudaklarımı ıslattım. "Al, bu suyu iç!" Annemin yardımıyla suyu dudaklarımla buluşturdum. Su, bir nehze iyi gelmişti. Gözlerimi kırpıştırarak etrafı gözlemlemeye çalıştığımda mini bir buzdolabı, masa ve televizyon ile karşılaştım. Duvarlar krem rengiyle boyanmış, etrafı beyaz bir ampül aydınlatıyordu. Bir an odanın içinin benim ruhumdan daha aydınlık olduğunu düşündüm.

Yatakta doğtularak sırtımı yatağın başlığına yasladım.

"Nasılsın yavrum?" diyerek yanıma otudu. Bakışları yüzümün her noktasında geziniyordu. Gülümseyerek ellerini avuçlarıma aldım. "İyiyim," dedim. Başka ne kelime kullanılır bilememiştim.

"Sana bir şey oldu sandım!" Bakışları buğulandı, gözlerindeki minik damlalar yanaklarını ıslattı. "Çok korktun!" diye devam ettiğinde, bedenimi anneme doğru kaydırarak kollarımı sırtına doladım. Hamilelik, onu fazlasıyla duygusallaştırıyordu.

"İyiyim anneciğim, gerçekten bak!"

Birkaç dakika öylece kaldık. Annem ağladı, ben onun saçlarını okşadım. Sonrasında annem, elini yüzünü yıkamak için lavaboya gitti. Ben de yataktan çıkarak pencerenin oraya doğru yürüyerek camı açtım. İçeriye soğuk havanın girmesi kontrolümü geri kazanmamda rol oynuyordu. Zira soğuk, benim içimi yansıtan tek şeydi.

Gözlerimi camdan aşağı çevirdiğimde Gürkan beyin evinde olduğumuzu fark ettim.

"Canım, üşüteceksin!" Kollarını arkamdan karnıma doğru sardı. "Bu hava insanı kendine getirir!" diye fısıldadım. Sözlerimin anlamını ben dışında anlayan yoktu. Anneme, neler olduğumu soracağım sırada kapı tıklatıldı.

"Elizan hanım, iyi misiniz?" Gürkan beyin giülümseyen suratına tepkisizce bakarak başımı salladım. Bedenen iyi, ruhen berbat durumdaydım. Fakat bunu bilmelerinin lüzumu yoktu. Adımlarımı yatağa doğru sürükledim. Annem de camı kapatarak uzanmama yardımcı olmuştu.