-Yıldızlarımı geri verir misin be deli oğlan?
Sessizce kulağıma fısıldadı:
-Kalbimi sonsuza kadar kırmadan kalbinde taşır mısın beynindeki hücreleri sevdiğim?
Sınav haftası, abimle Belinay'ın arasını yapmayla falan yaklaşık 2 hafta geçmişti. Abim hala Belinay'a çıkma teklifi etmedi ve Batıkan ile sinir küpüne döndük artık. Bir insan niye bu kadar inatçı olur?
-Ya kuzum asma hemen yüzünü aileni hatırlatmak için sormadım. Kuzey abi de senin gibi inatçı ya, genelde tüm huyların ona benziyor.
-Yok be yıllardır en çok onunla yakın olduğum için zamanla onu örnek alıyorum kendime.
-Sanmam. Neyse kitaplığındaki çekmeceleri karıştırabilir miyim? Neler var çok merak ettim.
-Karıştır ama topla sonra.
-Yardım ediceksen olur.
-Üff tamam bekle geliyorum beraber bakalım,bende ne var unuttum oralarda.
Oturduğum yataktan hızlıca kalkıp kitaplığımın önünde yerde oturan sevdiğim adamın dizinin dibine oturdum.İlk çekmecede abimle fotoğraflarımız ve anılarımızı barındıran tüm şeyler vardı. İkinci çekmecede ilkokul arkadaşlarımın hepsiyle fotoğraflarım vardı. Son çekmecede ne olduğunu bende hatırlamıyordum,orasıyla ilgili tek hatırladığım yıllardır açmadığımdı. Batıkan'dan önce davranıp çekmeceyi açtım ve açmamla kapatmam bir olmuştu. Olmayan ailemle ilgili şeyler vardı; küçükken çizdiğim mutlu aile resimleri, ailemle olan küçüklük fotoğraflarımız, ailemle küçükken gittiğimiz tatillerin biletleri ve annem babamın kokularının olduğu minik iki fular. Bu fularları bizi terk ederken bırakmışlardı.
-Batıkan burayı açmasak?
-Niye güzelim.
-Boşver ya.
Gözlerim dolmuştu, nefret ediyorum bu histen.
-Güneş, sevgilim noldu? İyi misin? Ailenle ilgili bişey mi?
Sadece kafa sallayabilmiştim. Ağlıyordum, başkalarının önünde ağlamaktan nefret ediyorum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
-Tamam güzelim geçti. Bak ben varım, Belinay var,Kuzey abi var. Senin ailen biziz artık.
-Ben her konuda annemden tavsiye almak, ilk aşkımın kim olduğu sorulduğunda babamı söylemek isterdim. Siz iyi ki ailemsiniz ama şu sol tarafıma hep bi boşluk var. Birisi oraya bastığında ağlamaya başlıyorum, sonuna kadar dolu bi bardak gibi, içine bir damla daha düştüğü anda sular yere dökülüyor.
-Seni çok iyi anlıyorum, bazen acılarımızla yaşamayı öğrenmemiz gerekir. Zamanı geldiğinde acıtır, acı sonuçta, ama o acıyla yaşamayı öğrenirsen tatlı bir acı olur. Ben aklıma ölen kız kardeşim;Yeliz geldiğinde ağlıyor muyum hiç?
Hafif gülümsedim, onunda gözleri dolmuştu.
-Batıkan,iyi ki varsın sevgilim. Beni teselli etmek için kendi acına basıyorsun, acımaz sanıyorsun, acıyor ama fark etmiyorsun.
