Şizofren

Sırlar

Gözlerini yavaşça açtı. Ama karanlıktan hiçbir şey gözükmüyordu. Korkmuştu. Bu sessiz ve karanlık odada nefesleri çok rahat duyuluyordu. Yatıyor gibiydi ama dikti. Ellerinden ve ayaklarından bağlandığını hissedebiliyordu. En sonunda ışık yandı. Bir duvara elleri ve ayaklarından zincirle bağlanmıştı. Kaçmaya çalışıyordu ama boşuna.
Birkaç dakika sonra uzaktan bir kadın görünmeye başladı. Bu Sarah Williams'tı.

Sarah : Buraya kadar Clara. Seni yıllardır iyileştirmeye çalışıyoruz ama boşuna. Cathana'yı öldürmenle bu artık imkansız. Beni anlamadığını biliyorum. Benim hastalığımla Cathana ne alaka diye. Ama sana anlatamayacağım şeyler var. En azından benim anlatamayacağım. Polisler yapamadı. Doktorların hepsi pes etti. Ama ben değil. Senin işini şu an bitireceğim. Umutsuz vaka !

Clara : Bana öyle deme ! Beni öldüremezsin. Hapishaneye gidersen Josephine ne olacak. Onu bırakacak mısın. O KANSER ! Kanser kızını sadece beni öldürmek için mi bırakacaksın ? Çok garipsin. Sen o diplomayı nasıl aldın. Rezillik ! Tamam beni öldürebilirsin. Kaybedecek bir şeyim yok. Bir arkadaşım bile yok. Kardeşim öldü. Annem ve babamın umrunda değilim. Bir hiç olabilirim ama...

Sarah : Yeter ! Seni öldürmemem için acındırma kendini. Ben katil değilim. Seni öldürmeyeceğim. Ama hayatını mahvedeceğim. Yaşamak için bir sebebin kalmayınca bunu sen yapacaksın.

Clara : Bir anlaşma yapalım. Sen beni bırak. Ben de sana ve kızına dokunmayım. Biliyorsun değil mi şu an burada sizi yakabilirim.

Sarah : İstediğini söyle Clara. Boşuna ! Bak sana bir haberim var. Sen kaç yıldır uyuyorsun ?

Clara : Yıl mı ? Sen gerizekalısın. En fazla bir gündür uyuyorum mal !

Sarah : Yanlış Clara. Sen tam 3 yıldır uykudaydın. Farkına bile varmadın. Şu an kendi şehrinde değilsin. Yıllardır görmediğin kişilerin sana anlatacakları var. Hazır mısın ?

Clara : Birincisi üç yıldır uyumuyorum. İkinc...

Sarah : ÜÇ YILDIR UYUYORDUN CLARA ! Artık 18 yaşındasın. Hayatının üç yılı çöpe gitti. Komadaydın ve seni uyandırmadık. Ama benimle konuşma zamanın doldu.

Odadan çıktı. Kapıdan düğme sesleri geldi. Kilitlemişti. Clara başını aşağıya eğerek ağlamaya başladı. Üç koca yılı gitmişti. Kapıdan düğme sesleri bir daha geldi.

Kapı açıldı ve içeri Clara'nın annesi girdi.

Anne : Merhaba kızım.
Clara : Ne oldu ? Cathana ölünce yine kızınız mı oldum ? Babam nerede ?
Anne : Baban gelmedi. Seni reddettiğini söyledi. Benim gelme sebebim ise sana çok önemli bir şey anlatmak kızım.
Clara : Ya dinlemek istemezsem.
Anne : Bu senin kararın tabi ama dinlesen iyi olur. Bu sırrı senden hep sakladık. Cathana da bilmiyordu bunu. Ama artık zamanı geldi.
Bu konuşmaya nasıl başlayacağımı bilmiyorum. Belki de sana bunu hiç anlatmamam gerekiyordu. Ama artık çok geç. Her şeyi bilmen lazım Clara. Öncelikle bu üç yıl içinde neler olduğunu anlatacağım. Ardından da belki hayatını değiştirecek o sırrı.

Seni bulduğumuz zaman hastaneye kaldırdık. Vücuduna toplam 284 dikiş atıldı. Her yerine. Clara açtığın yaralar çok ağır. Bu acıya katlanmaman için seni uyuttuk. Bir süre uyumanın herkesin faydasına olacağını düşündük. Böylece seni üç yıl aralıksız uyutmaya karar verdik. Kevin ve Zara liseyi bitirdi. Kevin çok uzaklarda bir üniversitede mühendislik eğitimi görüyor. Zara ise maalesef geçirdiği bir trafik kazası sonucu felç kaldı. Artık yürüyemiyor ama onun dışında sağlıklı. Hafızasının bir kısmını kaybetti ve Cathanı'nın öldüğünü bilmiyor. Bunu ona söylemiyoruz. Özetle üç yılda bunlar oldu seni ilgilendiren.

Clara : Kafam karıştı bu çok salakça. Senin gibi. Neden herkes bu kadar salak olmak zorunda. Bak bunlara inanmamı beklemiyorsun herhalde ! Bana kanıtlayana kadar inanmam.

Anne : Çocuklaşma Clara. Bana inanmazsan kendin kaybedersin bunlar doğrular. Ama hayatını bunlar değiştirmeyecek. Bak Clara şimdi duyacakların seni çok şaşırtabilir ve bizden nefret edebilirsin. Ama artık öğrenmen gerek. Clara... Senin asla bir ikizin olmadı !