The secret behind his smile (ft. Louis Tomlinson) ✔

Hoofdstuk 19

*POV LISA*

Opeens raakt iemand mijn arm aan. Ik geef een gil en ik kijk om me heen. Ik blijf hangen bij een gedaante. Ik deins achteruit. Wacht. Lippen bewegen en toch hoor ik niets. Nouja, ik hoor muziek. Oh, laat maar. Ik heb oordoppen in.

Ik trek ze uit. 'Eindelijk. Kunnen we dan nu praten?' vraagt een stem. Tja, Louis again. 'Waarom zou je in cupcakenaam nog met mij willen praten? Mag dat wel van je vriendjes? Of doe je dat stiekem. Dat zal ik maar niet doen hoor, strks kr-''Lisa! Stop nu! Oke, ik wil gewoon praten! Niet zo kinderachtig doen,' zegt Louis boos. 'wie doet hier nou kinderachtig?' mompel ik onverstaanbaar. Tenminste, dat hoop ik maar.

'Nou, ga los meid! waar wil je het over hebben,' zeg ik droog. Dat moet er dus blijkbaar super hilarisch uit moeten hebben gezien, want Louis begint te lachen.

'Louis, again. ga los meidd! Waar wil je het over hebben,' zeg ik alweer droog. Louis begint te grinniken en een tel later, nouja je raad het al, die meid gaat helemaal los. Ik zucht overdreven en pak mijn modeblad waar ik mee bezig was. Tja, meiden hebben ook zo even hun momentje nodig. In dit geval heeft Louis even zijn tijd nodig. Oh, sorry, haar tijd nodig.

Na 5 minuten is hij ein-de-lijk gestopt. 'in dropvetersnaam, dat werd tijd,' zucht ik dramatisch. Louis kijkt weer ernstig. 'Ja, ik wil met je praten over gisteren,' zegt hij. Ik heb even mijn o-oh momentje. 'Ik weet dat je de jongens niet aardig vind,' vervolgt hij. Nee joh, meid. je meent het? 'Maar..' vervolgt hij. Ohw.. '... Ze willen je een kans geven, maar die moet je niet lopen verkloten,' zegt hij streng. 'Ja papa, ik wil ze een kans geven. Maar waarom deden ze zo gemeen papa?' vraag ik. Ik zet mijn puppyogen op wat blijkbaar niet werkt. Ik trek maar een pruillip. Nee, dat werkt ook niet. 'Wat werkt in choconaam wel bij jou?' vraag ik verontwaardigd.

'Niets, nadda, noppes,' zegt hij trots. Plots heb ik een idee. Ik mompel nog een 'ik ben zo terug' en sprint naar beneden. Naar de koelkast. Ik pak er een zak wortelen uit en sprint weer naar boven. Ik verstop de wortels achter mijn rug, en ik ga weer sneaky op de bank liggen. Ja, over Louis heen. Mijn benen zitten nu over zijn benen heen gestrekt en ik zal je vertellen: het bevalt me prima.

'Wat heb jij achter je rug?' vraagt Louis nieuwschierig. 'Niets,' zeg ik. Duh, dat gelooft hij niet, want ik deed expres dat er een stukje achter mij tevoorschijn was. 'Geef hier die wortelen, NU!' zegt hij. 'Nope, tenzij...' zeg ik geheimzinnig. 'Tenzij wat?' vraagt hij.

'Tenzij je vertelt waarom de jongens mij niet mogen. Dan krijg je de hele zak!' zeg ik. Ik zet een grote glimlach op, in de hoop dat het werkt.

'Nee sorry, ik wil je alles vertellen. Maar er zijn dingen die ik jou niet mag vertellen. Niemand niet overigens.' zegt hij treurig. Ik haal mijn glimlach van mijn gezicht af. 'Zijn daarom jij en Eleanor uit elkaar?' vraag ik voorzichtig. Ik zie dat het hem breekt. Hij knikt voorzichtig.

'Ja, dat is één van de redenen dat Eleanor en ik uit elkaar zijn,' zegt hij verdrietig. Wowowow, wacht. Zag ik nou een traan voorbij lopen? Ik haal mijn benen van hem af en ga naast hem zitten. Ik sla mijn armen om hem heen en probeer hem te troosten. 'Shht, sorry Lou. Het was niet de bedoeling om je te kwetsen,' zeg ik maar.

Ik haal een wortel tevoorschijn, en ik zie dat Louis een grijns van hier tot Tokio heeft. Hij grist de wortel uit mijn hand en eet hem gulzig op. Wauw, het lijkt net een etende konijnenpaard. Een konijn eet wortels en een paard ook. Combinatie. Snap je hem? Nee, ik ook niet. Laat maar.

We praten de hele nacht door over de koetjes en de kalfjes. Wauw, dat klinkt best tof... Jaja, ik en mijn woorden. Like like like like. Oké, Nee? Laat maar. Zef vind ik dat ik geweldige humor heb. Maar alleen ik begrijp het. De rest niet.. Ligt aan hun, niet aan mij eh?

Ik begin te gapen (alweer) en ik nestel me verder naar Louis toe. 'Ben je moe?' vraagt hij. 'Nee, ik gaap voor de lol,' zeg ik. Hoor mijn sarcasme. Hij grinnikt en ik por in zijn buik. 'Kappen, niet leuk,' zeg ik. Ik blijf maar porren en Louis begint te lachen. Hij kan net mijn handen pakken om ze te laten stoppen. Maar ik blijf de bewegingen maken. Tja, ziet er best dom uit.

'Niet zo sarcastich doen meis, dat vind ik niet leuk,' zegt Louis nepboos. Ik lach en begin weer te gapen. 'Ja, je bent moe. Nou hup. Naar bed. En morgen wil ik je nieuwe setjes zien,' zegt hij. 'Kan niet. Ik ben morgen weg,' zeg ik blij. Jaja, ghehe. 'Ohw, waar naartoe?' vraagt hij. 'Solicitatie,' zeg ik. Ja, als ik moe ben, dan ga ik afkorten. Daar kan ik niets aan doen. Niemand niet. Zelfs niet dé Louis Tomlinson.

'Oh ja, mag ik mee? A toeeee, mag ik mee? Alsieeeblieeeff?' zeurt hij. Ik grinnik, ondanks dat ik echt kapot ben. 'Vooruit, mijn broer brengt ons. Dan komt hij ook een keertje het appartement uit,' zeg ik. 'Nee! Ikke wil rijden!' zegt hij met een kleuterstem. 'Lou, kunnen we hier morgen over discussiëren? Ik ben namelijk ka-pot!' zeg ik. En alweer ik gaap.

'Ja is goed, zegt hij nepteleurgesteld. 'Wil je dat ik bij je blijf slapen?' vraagt hij voorzichtig. Ik knik heftig. 'Mooi, ik ben zo terug. Ga jij maar alvast naar binnen,' zegt hij. Hij loopt naar het balkon en springt er overheen, en belandt uiteindelijk op zijn eigen balkon. Tja, hoe lenig wil hij zijn? Oh nee, zij, sorry versprak me. Het is een meid.. Ehh.. Ja, ik wil naar binnen. Ik heb het ko-hooudd! Serieus, ik zeur tegen mezelf. Wauw..

Ik trek mijn pyjama aan en haal mijn make-up eraf. Ik poets mijn tanden grondig. Ik leg alvast een nieuw setje klaar voor morgen, voor eventuele gebruik. Ik schrik, again, als ik geklop op het raam hoor. Ik zie Louis staan in een joggingsbroek met een t-shirt erover. Damn, hij is hotttt!

Nee, dat zei ik niet. Nu waren de kabouters met de elven oorlogje aan het spelen.

Ik open de deuren en laat hem binnen. 'Ik ben zo terug,' zeg ik. Ik loop naar Dion's kamer en klop. Zonder antwoord terug te krijgen loop ik naar binnen. Oh ja, hij is aan het Skypen met Emma. Zijn vriendin, remember? 'Didibro, Louis blijft slapen vannacht. Kan hij morgen meerijden? Of hij brengt mij. Is dat goed?' vraag ik terwijl ik alwéér gaap. 'Ehh, kan hij je brengen. Emma komt morgen aan op het vliegveld,' zegt hij. 'Janee tuurlijk! Geen probleem. Ik vraag het wel.' zeg ik. Ik loop naar hem toe en kijk op zijn scherm. 'Net wat ik dacht,' mompel ik. Ik zwaai vrolijk naar Emma en geef Dion een kus op zijn wang.

'Waar was je?' vraagt Louis die met zijn gezicht naar het plafond staart en zijn armen achter zijn hoofd heeft geplaatst. 'Naar Dion, zeggen dat jij bleef, en ik vroeg of jij morgen mee kon rijden. Waarop hij antwoordde dat hij morgen zijn vriendin ging ophalen. Dus kun jij me brengen?' antwoord en vraag ik. 'Sure, geen probleem. Hoelaat moet je er zijn?' vraagt hij. 'Ehh, volgens mij... Ik heb geen idee hoelaat,' zucht ik. 'Nouja. We zien het moren wel. Want ik ben doodop Louis. Ga aan de kant, mijn plek!' zeg ik met mijn kinderstemmetje. Hij lacht en schuift op. Wauw zijn lach, zijn perfecte witte tanden. Woyoww!! Sexyyyy! Ik facepalm mezelf in mijn gedachten. Waardeloze dropkabouters, hou jullie smoel dicht! Zeg ik tegen mezelf. 'Dropkabouters? Smoel? Waar heb jij het over?' grinnikt Louis. Ik voel dat ik knalrood wordt. Ik ga snel onder de dekens liggen met mijn gezicht naar hem toe.

'Ik zei dus even helemaal niets,' mompel ik. Hij lacht, again. Menn, hoevaak lacht hij wel? Dat hij een kleuter is dat wist ik wel. Maar lachen? En dan zovaak? Wauw, nieuw record denk ik.

'Ik wil slapen,' zeg ik moe. 'Ik ook. Hoelaat wil je eruit?' vraagt Louis. 'Geen idee. Voor 12 uur.' zeg ik. 'Welterusten Lou,' zeg ik. 'Welterusten Lis,' zegt Lou. ik draai me om en lig op mijn andere zij. Ij voel twee sterke armen om me heen, en ik glimlach automatisch. Daarna val ik in een diepe slaap..

♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡