The secret behind his smile (ft. Louis Tomlinson) ✔

Hoofdstuk 33

*POV LISA*

Het blijft maar door mijn hoofd spoken, nadat mijn ouders zijn opgehaald door de ambulance en wij werden meegenomen door de politie. Mijn broer waarschuwde dat ik niets mocht vertellen. Waarom niet? Het waren verdomme mijn ouders!

Oh ja, en aangezien mijn ouders niemand de voogd had laten tekenen, word ik of in het weeshuis gestopt, of ik ga bij mijn broer wonen. Of bij Louis. Aangezien ik mijn examens heb gehaald. Dikke onzin, mag toch ook wel op mezelf wonen?

Nee dus. En toen werd ik boos. Niet dat er op tegen had om bij Dion te wonen, maar zolang ik niet meer in ons huis hoef te leven. Ik ga daar dus echt niet meer in slapen.

We hoefden alleen maar onze spullen, de waardevolle dingen erbij, inpakken en in koffers stoppen. Over Louis heb ik nog niets gehoord. Raar. Nouja, ik mag vast wel bij hun slapen. Beter dan in zo'n luxeuze hotel. Bah, luxe is niet heel erg. Maar niet overdreven luxe.

Ik besluit toch maar om Louis te bellen.

Na enig twijfelen. Wat zou ik moeten zeggen?

"Ja hé, Louis. Mijn ouders zijn vermoord, door hun kop heengeschoten, 3 mannen hebben ons huis overhoop gehaald, ik werd bedreigd met een briefje, en nu hebben we geen huis meer, of ik moet naar het weeshuis, maar hey, voor de rest is alles prima met mij. Met jou? Mag ik even bij jullie intrekken totdat ik een nieuw onderkomen heb?" Ja? Nee dus, dat word 'm dus eventjes niet.

Na driekwartier te hebben open piekeren, grist mijn broer mijn telefoon uit mijn handen en belt naar Louis. Vervolgens zet hij het op de speaker.

"Hey, Lisa! Hoe is het met je?" hoor ik Louis uitgeput zeggen. Arme hij, die optreden vermoorden ze nog eens.

"Hoi, Louis. Je spreekt met Dion. We hebben een vraag." zegt mijn broer op een enge toon waar je serieus bang voor wordt. Ik geef hem een praat-niet-zo-eng-tegen-mijn-vriendje-blik en richt me weer op Louis.

"Sure, wat is er?" vraagt Louis onzeker. Ik werp weer een blik naar mijn broer, van praat-alsjeblieft-normaal-blik. Wat heb ik toch met blikken? Net zoals soepstengels.

"Nou, het is niet een heel leuk verhaal. Maar misschien kan Lisa het je beter zelf vertellen wanneer jullie alleen zijn. Maar mijn vraag is: Kunnen wij bij jullie voor even intrekken aangezien onze omstandigheden?" vraagt mijn broer voorzichtig.

Op de achtergrond horen we allemaal geluiden, vast de jongens.

Na 5 minuten neemt Liam het over.

"Ik.. Wij vinden het prima, zolang jullie niets slopen en wij een verklaring krijgen." zegt Liam. Ik begin zachtjes te wenen en Liam biedt meteen zijn excuses aan.

"Super... Eh.. Liam toch? Bedankt. Misschien wil Lisa vanavond nog even met Louis praten, de omstandigheden zijn hier nu best wel... Ja laten we zeggen: een hell." zegt Dion. Hoe kan dat mens zo rustig blijven terwijl verdomme zijn ouders net dood zijn geschoten!

"Lisa, doe maar rustig aan, vertel het maar wanneer je kunt. Waar zijn jullie nu als ik vragen mag?" vraagt Louis die weer aan de lijn komt. Tja, we kunnen moeilijk zeggen: ja, we hebben ons huis te koop gezet, mensjes maken het schoon, en wij? Ja wij zitten op de stoep.

Het lijkt alsof Dion mijn gedachtes kan lezen. Rotjong.

"Ja, nu zitten wij op de stoep voor ons appartement. Met onze koffers, dus ik hoop dat we snel naar binnen kunnen. Want het is een koude avond." zegt Dion. Ik kijk op mijn horloge. Jezus, half 12. Ik tik op mijn horloge en kijk naar Dion. Hij knikt, en Louis lijkt het ook te begrijpen ookal ziet hij ons niet.