Be By My Side

~ Πρόλογος ~

"Ζήσε, λοιπόν, μια ζωή γεμάτη αποτυχίες...''
Αυτά τα λόγια ηχούν στα αυτιά μου ακόμη, μετά τον φριχτό εφιάλτη μου...(Δεν κοιμάμαι καλά αυτές τις μέρες συνέχεια βλέπω το ίδιο όνειρο. Δεν αντέχω άλλο...) Πηγαίνω προς την κουζίνα να φτιάξω πρωινό. Ήμουν ακόμη ταραγμένη. (Όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο... Ψάχνω 3 μήνες απεγνωσμένα για δουλειά για να καλύψω τα έξοδα της σχολής μου και το ενοίκιο αλλά τιποτα, ευτυχώς που η συγκατοικος/κολλητή μου με βοηθάει και μου συμπαραστεκεται σαν αδερφή μου) Κάθομαι μπροστά στο παράθυρο της κουζίνας... Έβλεπα στους δρόμους ανθρώπους, άλλους βιαστικούς και αγχωμενους, στεναχωρημενους και άλλους ευτυχισμενους...(Γιατί να μην μπορούν όλοι να είναι ευτυχισμένοι; Τι είναι αυτό που τους εμποδίζει; Γιατί να μην είμαι κι εγώ μια από αυτούς;  ευτυχισμένη... Μήπως έκανα κάτι λάθος; ''Ακολούθησε τα όνειρά σου" λένε... Αυτό έκανα... Θυσιασα σχεδόν τα πάντα για να το πετύχω αλλά δεν νιώθω την παραμικρή ικανοποίηση... Τελικά, αν και δεν θέλω να το παραδεχτώ, ίσως οι γονείς μου να είχαν δίκιο )

Flashback
Πριν 3 χρόνια...

Soyeon: Δεν μπορείτε να μου το κάνετε αυτό! Η ζωή είναι δική μου και θα τη ζήσω όπως εγώ θέλω!!  είπα κλαιγοντας.

Μπαμπάς Soyeon:  Πρόκειται για το μέλλον σου και  εγώ και η μητέρα σου θέλουμε το καλύτερο για εσένα...

SY: Θέλετε να με βλέπετε μια ζωή δυστυχισμένη κάνοντας κάτι που δεν θέλω;
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΊΤΕ ΝΑ ΒΑΛΕΤΕ ΤΙΣ ΔΙΚΈΣ ΣΑΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΟΥ!!!!

Μπ. Sy :Κατάλαβε ότι δεν μπορούμε να βλέπουμε τη κόρη μας να σπαταλαει τις δυνατότητες της σε ένα επάγγελμα όπως αυτό!!

Sy :Μα εμένα μου αρέσει ο χορός , είναι κατι που αγαπάω και δεν μπορώ να το αφήσω. Θέλω να πάω στη Σεουλ να κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα...

Μαμά Sy: Soyeon, ο πατέρας σου έχει δίκιο..!!ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΌΤΙ ΝΟΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΣΟΥ;; ΚΑΙ ΤΙ ΘΑ ΠΟΥΝ ΟΙ ΥΠΌΛΟΙΠΟΙ ΟΤΑΝ ΜΑΘΟΥΝ ΌΤΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΧΟΡΕΥΕΙΣ;;;

Sy: ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙ ΘΑ ΣΚΕΦΤΟΥΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΝΟΙΑΖΕΣΤΕ ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ!!!!

Μ. Sy: ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΝΟΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΕΣΈΝΑ, ΑΛΛΑ ΠΟΥ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ....Ζήσε, λοιπόν, μια ζωή γεμάτη αποτυχίες!Εμάς μη μας υπολογίζεις από εδώ και πέρα...
Μόλις το άκουσα αυτό ένιωσα κάτι να σπάει μέσα μου... Δεν με καταλάβαιναν ούτε οι ίδιοι μου οι γονείς... Πως θα μπορούσα να κάνω κάτι χωρίς την στήριξη των δικών μου ανθρώπων... Μόνο η αδερφή μου, που είναι μικρότερη,  με υποστήριζε...
Μετά από αυτό, το μόνο που θυμάμαι είναι ότι ανεβηκα πάνω στο δωμάτιο μου και κλαιγοντας μαζευα τα πράγματα μου για να  φύγω όσο το δυνατόν πιο γρήγορα από αυτή την τρέλα... 

End of flashback

Υ.Γ.  Το ξέρω είναι βαρετή ιστορία αλλά είναι η αρχή ακόμη. Και είναι η πρώτη ιστορία που  γράφω οπότε παρακαλώ μην με παρεξηγείτε.
         ♥️♥️♥️Peace and love ♥️♥️♥️