Yaşantımın Maestro'su

BÖLÜM 25#GİTTİMİ HER SEY ELDEN?

DUZENDLENDI...

Boynum ağrıyordu, fazlaca. Hastane köşelerinde bi o odaya bi bu odaya girip çıkıyordum. Gözlerim mosmordu aglamaktan.

Bütün herkes derdi. Haberler de, reklamlar da, aile için de. Ama bize bu sene hiçte iyi gelmedi. Baştan kaybettik biz seneyi. Milletin önünde 351 gün 10 saati var. Bizim neyimiz kaldı artık bu sene de yerlerde.

Olduğumdan, göründüğümden daha fazla korkuyodum. İki tane hastane yatağın da iki tane sevdiğim, dünya bizimle dalga geçiyor. Anlamıyorum, sevenlerim ayırılıyor.

Annemler ve babamlar evine gitmişti. Annemler geri gelene kadar dedemin yanında ben kaldım. 3 kat üste ablam yatıyordu. Ama ablamın yanında eniştemin ailesi var.

Yılbaşı gecesi ablam minicik üçüzlerini kaybetti. Dedem de bu haberi duyunca fenalaştı. Ablamla dedemi aynı hastaneye yatırdık. Gel git zor olmasın diye.

Ablam kendine gelmişti ama çok zor olmuştu. Üçüzlerin öldüğünü duyunca ablam, hemşireler her saat başı sakinleştirici veriyorlar. Ama doktorların dediğine göre 'kendine gelmesi uzun zaman alacak' diyorlar.

Dedem desen bi anda üçüz torunları olacağına mutlu oldu. Ardından öldüğüne üzüldü. Bi anda kalp krizi geçirdi. Babamın ailesin de irsiydi kalp krizi.

İki haftadır 'zeynep dedene bak. Zeynep ablana bak' canım çıkmıştı. Kendi derdimi unutmuştum. Oguzhanim sesini özlemiştim. O 'sevgilim' demesini, sonra ben ona 'gamzelim' deyişimi hepsini özledim.

Geceleri enistemin kardeşi kadirle kalıyordum. Bazen eniştemle kalıyordum. Ahmet desen perişan halde 'annemi özledim' diye ağlıyor. İki gece annemler bakıyor, iki gece enistemin ailesi bakıyor.

Restaurant'tan çıktıktan sonra eve kendimi nasıl attım bilmiyorum. O gece başlamıştı hıçkıra hıçkıra ağlamam ve hala durmamıştır. Ama en kötüsü de ahmete oldu. Kardeşleri olacağı için çok mutluydu. Ama öldüğünü söyleyememiştik, ama çocukta meraktan çatlıyordu.

En azından bu gece söylemeye çalışacağız, kadirle. Umarım söyleye biliriz pek umudum yoktu. Annemle babam gelmişti. Bana ve ahmete çamaşır getirmişti.

Ablamın odasında oturuyorduk. Herkesin ağzı dikilmiş gibi kimse konuşmuyordu. Ablam uyanır gibi oldu, hemen yanına koşarak gittim. Ve bi anda bağırmaya ve çığlık atmaya başladı.

"Çocuklarım, öldü. Benim çocuklarım oldu. Kurban olurum ben size" ablamın yanına gidip saçını okşamaya başladım.

"Taman abla sakin ol. Kadir git hemşire çağır. Ahmet sen çık kapı da beni bekle tamam mı teyzecigim?"

"Tamam Zeynep bekle ben geliyorum"

"Teyze, annem. Anneme ne oldu?" ağlamaya başlamıştı

"Yok bir şey sen çık artik kuzum. Ağlama"

Kadir içeriye 2 hemşire ile girdi. Serumuna sakinleştirici sıktılar. Ablam on dakikaya yakın kendi geldi. Ama ilaç etkisi olduğu için hemen uyudu. O sırada nöbetçi doktor geldi, kadirle birlikte doktoru dinledik.