Çocuklar, düşünce "anne" diye bağırır.
Çünkü anne, her derdinde çocuğunun yanında olandır.
Çocuğunun canını sıkan şey,
Annenin bağrını yakandır.
Anneler âdeta vefa timsâli,
Hangi yürek kabullenebilir ki ihaneti?
Peki hangi sine,
Çekebilir vefasızlığı içine?
Kim, paçavra eder başkası için ömrünü?
Kim, gece kalkar uykusundan, örtmek için üstünü?
Kimin, "şefkat abidesi" diye yayılmıştır ünü?
Kime lâyıktır hoş sözlerin tümü?
Bir çocuk, annesine her daim muhtaçtır.
Annesi onun gönlüne ilaç, başına taçtır...
Herkesin içinde bir çocuk vardır,
Ve her çocuk sevgiye açtır...
Keşke her anne, çocuğunun yanında olsa,
Çocuklar sevgiden, şefkatten mahrum olmasa...
Keşke her anne, çocuğunun yanında olsa,
Çocuklar anne kokusuna hasret kalmasa...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BİR DİZİ ŞİİR
PoesíaEskiden dünyayla iletişim kurmayı gereksiz buluyordum. Karanlık bir kutuydum. Artık bunun yanlış olduğunun farkındayım, insan anlatmalı. Gerekirse bas bas bağırmalı, gerekirse saatlerce susmamalı, veya benim tercih ettiğim gibi, şiir yazmalı. Çünkü...
