Bir sen varsın unutamadığım,
Bir de gözlerin.
O bakışların var ya senin,
Engin okyanuslardan daha serin.
Eksikliğini ciğerlerinde hisseder insan,
Hatırına gelmesi için nefes alması yeter.
Nasıl bırakamıyorsam nefes almayı,
İşte öyle bırakamam seni hatırlamayı.
Güneşin ışığı, gözlerinin parıltısına benziyor,
Hatta, sanki karanlık gecelerde,
İçimi aydınlatan Ay değil,
Gözlerin.
Gözlerindir beni ayakta tutan,
Buz tutmuş yüreğimi ısıtan.
Mahrum etme n'olur beni gözlerinden;
Yetim bırakma kalbimi, yaralama en derin yerinden.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BİR DİZİ ŞİİR
PoesíaEskiden dünyayla iletişim kurmayı gereksiz buluyordum. Karanlık bir kutuydum. Artık bunun yanlış olduğunun farkındayım, insan anlatmalı. Gerekirse bas bas bağırmalı, gerekirse saatlerce susmamalı, veya benim tercih ettiğim gibi, şiir yazmalı. Çünkü...
