When My Last White Rose Withers(one shot story) EDITED

When My Last White Rose Withers(one shot story)

Note:

That was year 2013 when I wrote and published this story sa Wattpad. 3 years ago, I decided writing a one- shot story because I love putting my thoughts into words. Kahit na hindi ako active na writer sa Wattpad, mas madalas naman akong nagbabasa ng gawa ng ibang authors and its embarrassing to admit it pero nakakatapos ako ng limang completed na story sa isang araw. And when I realized I have nothing to read anymore dahil natapos ko na halos lahat ng asa reading list ko, a divine intervention occurred(char!) occurred to me at bigla ko na lang naisipang basahin ang sarili kong story, na 3 years ago ko pa huling nabasa. At nang mabasa ko nga, natawa na lang ako bigla sa kahihiyan. Naisip ko, "Shet, anong ke- jejehan to? Madami ka bang pinagdadaanan nang isinulat mo to kaya neverending and mga '......' at '!!!!' mo, ha, Shella?". Anyare? Haha. Dati kasi parang mas may feels kapag madaming ganun pero nang binasa ko sya, nahiya talaga ako sa sarili ko.

So yeah, I decided to edit this story for the sake of my own conscience. Hindi kaya ng konsensya at ng mata ko na mabasa yung dati. Gawd , torture! Hahaha . Re- write na nga ata ang term dahil halos lahat ng words na gamit ko dati, pinalitan ko. I don't know if there are people reading this pero kung meron, here's my love for you. However, hindi ko naman sinasabi na it was one- heck- of- an amazing and heart- griping story. But at least, I tried to make the kejejehan disappear. But I hope you'll enjoy

'''

  ✿  ✿  ✿

I can still remember those times. Parang isang luma ngunit malinaw na pelikulang paulit- ulit na nagp- play sa isip ko. How can I forget? Paano ko makakalimutan kung mga araw na yon ang pinakamasayang sandali ng buhay ko. Those moments made me alive. The moments which made me learn how to love.

I never knew how I started falling for him. How I started to care to see him every single day. I never knew when or how my heart began pacing only for him. I never knew when or how I started living for his smiles and his frown and every little thing about him. Isang araw namalayan ko na lang na isa na pala sya sa dahilan kung bakit ako bumabangon araw- araw. Isang araw, na realize ko na lang na parte ma sya ng buhay ko. There's just too many things I wasn't sure about. But I'm certain about one thing. Mahal ko sya. At hindi ko kakayaning alisin sya sa isip ko. Because if I tried to forget him, malaking parte ng buhay ko ang mawawala na lang bigla. My last drop of happiness will vanish away. Just as how the last petal of a rose withers.

I fidget my fingers nervously.

Magkatabi na naman kami. Maaga pa kaya kaming dalawa pa lang ang nasa labas ng art studio at nag- iintay sa pagsisimula ng art class namin ngayon. Tuwing Saturday lang ang session na ito. Nag- enroll ako kahit pa busy ako sa school every weekdays dahil na rin I love engaging myself in art- related activities. It's the only thing I'm good at. At siguro, nag- enroll ako dahil nakatadhanang makilala ko ang lalaking katabi ko sa cemented bench.

"Tignan mo naman ako, sige na." I silently prayed.

I often chant this simple wish sa dumadating ang Sabado at ganito ang sitwasyon naming dalawa. Ilang beses ko na ngang dinadasal sa isip ko kahit pa nganga naman ako. I never stopped. Maybe because inside, umaasa pa din ako. Hindi ko alam. Hindi naman ata sya sakin titingin kahit kailan. Hahayaan ko na lang siguro. Hindi ko rin naman kasi sya matignan ng tuloy- tuloy at diretsahan. Pasulyap- sulyap lang naman ako. Baka kasi bigla niyang mahalatang may gusto ako sa kanya at bigla niya kong layuan.