ELİSA

Savaş Başlıyor

Boradan devam ediyoruz :

Elisa nişanı attıktan sonra evde öylece kalakaldım aslında bu duruma sevinmem gerekirken adlandıramadıgım bir boşluk oldu içimde ona alışmıştım galiba.

bazen beni sinir etsede hoşuma gidiyordu davranışları benimle atışmaları , bana hiç olmadığı kadar dürüst olması , gözlerinin siyahını birdaha görememek kalbimde bir burkulmanın oluşmasına sebep oldu.

Onun dertlerine çare aramak yerine tamemen kendi savaşımıza odaklandık biz onu savaşta en büyük silahımız olarak gördük biz ona hiç sormadık ki bu savaşta yer almak istiyormusun diye ?
Hayır tabiki de şimdi neden böyle düşünüyorum!!?

Doruğun yüzüme vurduğu hafif tokat darbeleriyle kendime gelebilmiştim herkes evden gitmişti çağrı abi dahil sadece ben ve doruk vardı koltuğun birine oturtturmuş beni Elisa kapıdan gitti gideli şokta gibiydim hiç kimseyi görmüyor ve düşünemiyorum.

Doruğun sorusuyla kendimi toplayıp ayağa kalktım

" Abi neler oluyor? Elisa neler dedi öyle? nişanı attı, siz zorlamı nişanladınız yani bütün aşk hiyanez yalanmıydı? herkes bilip bir benmi saf gibi bu yalana inandım? kızın rızası yoktu , kız sendende , ailesindende nefret ediyor neden bunları yaptınız Neden? !!"

Diyerek bana bağırarak hesap soruyordu ben ise salonda votka atar gibi bir saga bir sola yürüyordum doruğun soruları şuan umrumda değildi tek düşündügüm Elisa kesin eve gitmemiştir Elisa yalnız kaldı!!

" Has*kt*r " deyip ellerimi saçlarıma geçirdim doruğun sabrı taşmış olacak ki beni duvara dayayıp boğazımdan sıkmadan tutarak

" Abi yeter saçmalıkların bana cevap ver!! "

Doruğun elini boğazımdan çekip üstümden ittikten sonra telefonumu alıp dışarı koştum arabamı açıp binince yan kapıyıda doruk açıp oturdu

" Bende geliyorum itaraz etme !"

Deyince kafa sallayıp gazı kökledim soluğu çağrı gilin evde aldım koşarak kapıyı çalınca kapıyı kuzey açtı içeri geçtiğimizde çağrının ekip  buradaydı şaşkın ve korkulu gözlerle onlara bakınca

" Bana Elisa burada yukarıda odasında deyin abi nolur "

Deyip hepsinin suratlarına bakıp birinin cevap vermesini beklerken kime dönüp baksam başını eğiyor gözlerini benden kaçırıyorlar en son  çareyi çağrının yanına oturup onun gözlerine baktığım da pişmanlık , öfke , tarif edemedigim bir sürü duygu vardı.

Sonunda Emre konuştu
" Bora Elisa evde değil hiç  gelmemiş yakın arkadaşlarını aradık hiçbirine gitmemiş en son kuzey bir otobüse bindiğini kargaşa çıkarıp yolun ortasında indiğini öğrendik "

Gözlerim dolmaya başladı fakat kendimi tuttum

" Bu nasıl olur lan nereye gidebilir tek başına beş kuruşsuz "

diye ayaga kalkıp bağırıp çağırırken doruğun boynuma sarılmasıyla bende ona sımsıkı sarıldım bir süre o şekilde bekledikten sonra kendimi toplayıp aklıma hareket etmem gerektiğini idrak ettim doruktan kendimi geri çekip konuşmaya başlayınca ortamdaki sessizligi bozdum

" Herkes beni iyi dinlesin her ne pahasına olursa olsun Elisa bulunmalı herkes beni iyi anladımı Kuzey bütün arayıcıları topluyorsun derhal emreyide yanına al yakala şu mührü emri benim verdiğimi söyle bu akşam herkesi toplantı masasında görmek istiyorum ona göre eksiksiz sorun yaratanlara Bora bizzat yanınıza gelmesin deyin "

dedikten sonra Emrenin ağzından Hafif bir mırıltıyla

"Bora ya amcan onun iznini almadan bunu nasıl yaparız hem toplantıda o da olmalı " demesiyle bütün şiddetimle