We Broke Up [Completed]

Finale

[finale]

Mabilis na napabangon ako mula sa kamang hinihigaan ko. Inilibot ko ang paningin ko sa paligid, nasa condo unit pa rin ako ni Ramille. Iyong nangyari kanina... panaginip lang ba 'yon?

Napalingon ako sa lamp shade, naroon pa rin ang isang sticky note na naglalaman ng sulat mula kay Ramille. Kinuha ko iyon at nilukot bago itapon sa trash bin.

Alam kong hindi iyon panaginip.

Familiar pa rin sa akin ang sakit na nararamdaman ko ngayon. Tandang-tanda ko pa kung paano ko sila nakita sa isang boutique. Kung gaano ako nasaktan nang makitang pareho silang masaya na parang bagong kasal.

Ang sakit isipin na sila ang magkakatuluyan at hindi kami. Tumayo na ako at naglakad upang makalabas sa kwartong iyon. Hindi tulad kanina na parang lantang gulay, ngayon naman ay para na akong sasabog dahil sa mga emosyon ko.

Siguro para matapos na itong gulong 'to, marapat na tapusin ko na kung ano man ang namamagitan sa amin ni Ramille, para na rin sa ikasasaya naming pareho.

Dahil hangga't hindi pa natatapos 'to, pareho lang kaming masasaktan. Pareho lang kaming mahihirapan sa problemang parang malabo nang maayos.

Dumeretso ako sa kusina nang makitang walang tao sa sala. Doon ay nakita ko itong nakaupo sa isang stool, nakatalikod ito sa akin kaya hindi nito alam na naroon ako.

"Oo, Salve. Pasensya na sa nagyari kanina." Mahinang pahayag niya sa kausap.

Salve... Salve pa rin ba hanggang ngayon? Kailan ba mawawala ang pangalang Salve sa kwentong 'to? Hanggang kailan ba ako magseselos sa isang Salve?

Puro na lang Salve! Nandito naman ako. Ako itong kasama niya pero panay pa rin ang Salve niya. Ano ba ang meron kay Salve na wala ako?

Matagal ang hinintay ko bago matapos ang tawagan nilang dalawa. Ayaw kong ma-istorbo sila kaya nananatili akong tahimik na nakatayo lang dito.

Nang humarap si Ramille ay ganoon na lang ang pagkakatulala niya sa mukha ko, marahil nagulat ito dahil sa presenya ko. Hindi naglaon ay dahan-dahan na itong naglakad palapit sa akin.

Pero bago pa man 'yun mangyari ay mabilis na akong tumalikod at tumakbo palayo. Aligagang kinuha ko ang bag ko na naroon sa sofa, pero mabilis din akong napigilan ni Ramille.

"Stay..."

Hindi ako gumalaw. Hinayaan kong hawakan niya ako sa mga oras na 'yon. Hinayaan ko ang sarili kong maramdaman ang haplos niya sa huling pagkakataon.

Nananatiling wala pa rin akong imik. Ayoko nang magsalita dahil napapagod na ako, at baka kung ano pa ang masabi ko na siyang mas magpapalala sa sitwasyong 'to.

Hinawakan ni Ramille ang magkabilaan kong balikat at ipinaharap sa kanya, pero imbes na tumingin sa mata niya ay nag-iwas ako ng tingin.

"Please, stay with me." Nagsusumamong sambit ni Ramille.

"Paano?" Lakas loob kong pagtatanong saka marahas siyang nilingon.

Tinitigan ko ang mukha niya. Kahit sa huling pagkakataon, masilayan ko man lang ang mukha niya. Makabisado ang lahat ng features at flaws niya.

"Paano, Ramille? Paano ako mananatili kung paulit-ulit mo akong sinasaktan? Paano ako mananatili kung pati ang puso ko, ayaw nang manatili? Sabihin mo nga, Ramille. Bigyan mo ako ng dahilan para mag-stay. Pagod na pagod na ako, alam mo ba 'yun? Sawang-sawa na ako sa paulit-ulit na pananakit mo sa akin. Lagi na lang ako 'yung nasasaktan dito, lagi na lang ako 'yung umiiyak at rinding-rindi na ako. Paano, Ramille? Bakit ako mananatili kung parating ganito tayo? Kung parating mo akong sinasaktan? Oo, Ramille, malaki ang pagkakamali kong iniwan kita noon nang walang paalam. Malaki ang kasalanan ko sa'yo pero hindi iyon dahilan para ikaw naman itong manakit sa akin, hindi iyon dahilan para maghiganti ka!"