Living with Lights (Completed)

Chapter 27: Treacherous

[Kennie's POV]

 Nagising ako sa tawag ni Garry, yung private detective na binayaran ko para ipa background check si Julian. "Kennie may impormasyon na ako sa ipinapa background ckeck mo sa akin" "sige magkita tayo sa likod ng hotel ko, i-tetext ko ang address"

***

Nagkita kami ni Garry sa likod ng hotel at pumasok ako sa kanyang kotse. Inabot niya sa akin ang isang brown envelope na may nakalagay na confidential file. Binuksan ko ito at nakita ko ang mga papeles tungkol sa lahat ng impormasyong dapat kong malaman tungkol kay Julian Yoon.

"Kennie, sa tingin ko, dapat hindi mo pagkatiwalaan ang taong yan"ang babala ni Garry "bakit? anong nalalaman mo?""base sa mga impormasyong nakuha ko, naging isa siya sa producer ng Korea's Next Actors and Actresses."  kaya naman pala magkakilala sila ni Keshia...

"Business partner at kaibigan niya si Larry Soo-Lim na yung adopted brother mo" Sh*t mas lalong lumala... "at may connection siya kay Vienese"  dahil sa mga narinig ko, umalis ako agad sa sasakyan ni Garry at nagmadaling pumunta sa hotel room namin ni Keshia.

"JENSEN!!!" ang sigaw ko habang papalapit sa kwarto niya. Lumabas siya at gulat na gulat. "Bakit kuya? Anong problema?" nilapitan ko siya at hinawakan ng mahigpit ang collar ng t-shirt niya, parang gusto kong makasuntok ng tao sa oras na yun.

"Pare huminahon ka!" ang awat sa akin ni Jarred. "Sabihin mo nga sa akin anong kinalaman ni Julian kay Vienese?!" "Boyfriend ni Ate si Julian noon!" hindi ako naniwala sa sinabi ni Jensen, alam kong may itinatago pa siya sa akin. "Sabihin mo sa akin ang totoo!!!"

[Karen's POV]

Hindi ko na kaya, hindi ko matiis ang makitang naghihirap si Larry... Hindi naman pagmamahal ang nararamdaman ko sa kanya eh, kung hindi ay awa... I never loved him, pero umiral ang awa kaya siguro hindi ko siya kayang iwan.

Pero sa tuwing nakikita ko siyang ganyan, may isang parteng nagsasabi sa sarili ko na ito na ang pagkakataon kong tumakas at iwan siya, but half of me likes to stay and be with him. Ayoko na, sa tiwing nakikita ko si Larry ngayon, parang ang bigat sa pakiramdam na awa nalang ang tanging nagtatali sa aming dalawa. 

Ikalawang punta na ni Larry sa emergency room ngayong araw at kasalukuyan siyang inoopera. Habang nasa waiting area ako, may narinig ako sa di kalayuan ang mga kasambahay na nagbabantay sa quarters ni Larry.

"grabe yung sakit ni sir Larry ano? matindi yung ano yun? yung cancer sa lalamunan? hay, grabe talaga"

"Oo nga, siguro bumalik na sa kanya yung karma niya, eh ang dami niya rin kasing taong napahirapan at pinatay. Sa tuwing nakikita ko siya para akong puputok sa takot! sana mamatay na siya no?"

"tama ka, sana mawala na si sir Larry para malaya narin tayo sa wakas... ayoko nang magtrabaho sa isang taong pumapatay ng tao. Kahit na natatakot ako, pinipilit ko nalang ang sarili ko kesa naman patayin ako, eh hindi ko na makikita mga anak at pamilya ko..."

"sige bilisan na natin at baka makita tayo ni maam Karen, narinig kong panget din ang ugali niya katulad ni sir Larry"

"sige mabuti pa..."

so yun pala ang tingin nila sa akin? panget ang ugali? kagaya ni Larry? kung alam lang nila... I am also Larry's prisoner. A prisoner being held captive without a crime commited. I know I have feelings for Larry before, but now what's left is the feeling of emptiness and that feeling of sorrow. 

***

 "Ma'am Karen hinahanap po kayo ni Sir Larry" ang tawag sa akin ng isang maid, tumango ako at tumayo galing sa pagkakaupo sa waiting chair katabi sa kwarto ni Larry.

Before I went inside his room, I breathed hardly and then I went to open his door. I carefully walked closer to him. He smiled at me as he noticed me walking towards him.

"Kumusta ka na?" ang tanong ko sa kanya. "Doing great" ang tanging reply niya sa akin. I went silent  and faced downward but then he touched my face and then lifted it. 

"Karen, alam kong sometimes nagkulang ako sayo, and I didn't give you as much as you always wanted noon pero I know deep inside me, you'll be mine for eternity" 

He showed in his left hand a ring... "will you marry me?" I tried to smile pero nagulat ako sa ginawa niya sa akin. He's trying to propose to me, but I don't even love him. I  just don't...

"well? what can you say?" he asked impatiently... I breathed and then hold his left hand, the one with the ring and then i closed his palm.

"Larry, alam kong mahal mo ako, you can give me everything I want, you can bring me to anywhere I want to go, pero Larry..." i started to cry "you're a bad guy, and I don't want to live with the bad guy for the rest of my life! kanila lang narinig ko ang mga usap-usapan ng mga maids, and you know what they said? sabi nila magkatulad lang tayo! pero I know deep inside me that I want to change Larry! Hindi ko na kayang maging masama sa paningin ng iba!" hindi ko na nagawang tumingin sa mga mata niya. "thank you Larry for everything, pero sorry... just let me free.." 

lumayo ako sa kanya tapos lumabas sa room niya, I cried and cried tapos I went out of the hospital and jump into my car.

I tried calling Jarred while driving "please Jarred sumagot ka.... sumagot ka..."

[Keshia's POV]

It was a happy morning when I woke up, naligo ako agad at nagbihis, pero as I opened slightly my door para magreet ng good morning si Kennie, Jarred at Jensen. I heard Kennie shouting...

"JENSEN!!!" 

"Bakit kuya? Anong problema?" "Pare huminahon ka!" ang awat sa akin ni Jarred. "Sabihin mo nga sa akin anong kinalaman ni Julian kay Vienese?!"  "Boyfriend ni Ate si Julian noon!" "Sabihin mo sa akin ang totoo!!!" Gusto kong pakalmahin si Kennie, pero pati ako di makagalaw.

"si... si Julian ang dahilan kung bakit nawala na sa buhay natin si ate Vienese kuya!"  Ano?!" - Kennie Nagulat sa ako sa sinabi ni Jensen. Hindi ako naniwala sa sinabi niya... kilala ko si Julian, he's a good guy... he's never done anything wrong! lumabas ako sa kwarto ko and I stormed in front of them...

"HINDI TOTOO YAN!" lumabas ako sa hotel and run.. hindi ko alam kung asan ako papunta pero gusto kong lumayo at makapag-sip. Pero biglang may tumakip sa mukha ko ng panyo at nawalan na ako ng malay...