Missie #VAKANTIEBOEK

20

'Eindelijk, wat duurde dat lang zeg' sleurt Olivia mij meteen mee naar binnen. 'Kom, we gaan naar boven Zara is er ook al' sleurt ze mij mee de trap op. Ik kijk nog even over mijn schouder en kan net een glimp opvangen van Wolfs die knipoogt, waardoor mijn wangen rood worden. 

'Vertel waarom duurde het zo lang?' Wordt ik al meteen ondervraagt 'oh gewoon' mompel ik met rode wangen. 'Vertel!' Dringt Olivia aan 'wehebbengezoend' mompel ik, terwijl ik nerveus met mijn vingers speel. 'Wat? Ik verstond je niet' kijkt ze mij vragend aan. 'We hebben gezoend' herhaal ik. 'Echt?!' 'Nee daarom zeg ik het ook' antwoord ik droog. 'En toen?' Negeert ze mijn opmerking 'toen belde jij, en was het ongemakkelijk' zucht ik. 'En nu?' Vraagt Zara nieuwsgierig 'geen idee, we hebben het er nog niet over gehad' haal ik mijn schouders op. 'Nou waar wacht je dan nog op?' Stoot ze mij aan 'ik weet niet, voordat ik zwanger werdt had hij beloofd om er altijd voor mij te zijn. Maar hij heeft die belofte verbroken en straks doet hij dat weer. Ik heb liever dat mijn kind opgroeit met allebei de ouders en dat we dan vrienden zijn in plaats van dat ik hem of haar alleen moet opvoeden en dat we een relatie ofzo hadden.' Zucht ik 'praat er dan met hem over' 'ja, misschien is dat wel een goed idee' 'nou kom mee dan!' Springt Olivia op, waarna ze mij weer mee naar beneden slurt. 'Kom mee Thom' sleurt ze Thomas mee naar de voordeur. 'Wat gaan we doen?' Vraagt hij verbaasd 'boodschappen doen' hoor ik Olivia nog net zeggen voordat de deur achter ze dicht valt. 'Oké' trekt Vincent zijn wenkbrauwen op. 'Eef, weet je waar Zara is?' Vraagt hij vervolgens 'ja, ze is boven' 'oké, thanks' klopt hij op mijn schouder, waarna hij de trap op loopt. Waardor ik alleen overblijf met Wolfs, die aan de keukentafel de krant leest. Ik loop naar de koelkast en pak een flesje water, waarna ik op de bank ga zitten. 

'Ik ga alvast eten maken' wordt ik een paar minuten later uit mijn gedachten gehaald door Wolfs. 'Oké' kijk ik glimlachend op. Na even twijfelen sta ik dan toch maar op om het inmiddels lege flesje weg te gooien. 'Doe je voorzichtig?' Hoor ik de bezorgdheid in Wolfs zijn stem, 'ik doe toch altijd voorzichtig' steek ik plagerig mijn tong uit. Waarop hij lachend zijn hoofd schud. 'Wat maak je?' Kijk ik nieuwsgierig mee over zijn schouder. 'Dat zie je vanzelf Van Dongen' geeft hij mij een klein duwtje. 'Nah' doe ik precies hetzelfde. En dan is voor de tweede keer al vandaag zijn gezicht wel erg dichtbij en niet veel later voel ik zijn lippen dan ook op de mijne. Snel draait hij het gas uit en duwt me dan zachtjes tegen de koelkast aan, waar we onze kus verdiepen en ik mijn vingers door zijn haar laat glijden. Maar als ik zijn handen onder mijn shirt voel kom ik weer bij positiefen. 'Sorry, ik kan dit niet' duw ik hem dan ook van me af en loop gauw weg.

'Eef? Wat is er?' Loopt hij mij uiteraard achterna, 'niks' haal ik mijn schouders op. Terwijl ik op mijn lip bijt om de tranen te verdringen. 'Jawel, ik zie het aan je' laat hij zich niet zomaar afpoeieren. 'Het is gewoon dat ik bang ben dat je weer weg gaat en dat ik het kind dan alleen moet opvoeden' floept alles er in één keer uit. 'Hé, ik beloof je dat ik niet weg zal gaan' probeert hij mij te troosten, maar dat maakt het alleen maar nog erger. 'Dat is het hem nou juist. In Maastricht beloofde je dat ook, en toch ben je die belofte niet nagekomen. Dat risico kan ik niet nemen, niet nu. Nu is er verdomme een kind op komst, en ik wil dat hij of zij met beide ouders opgroeit. Dan kan er niet weer zoiets tussen komen. Het maakt mij dan niet eens uit hoe het tussen ons is, maar ik wil gewoon dat hij of zij met beide ouders opgroeit.' Komt alle frustratie er eindelijk uit 'je hebt gelijk' laat hij zijn hoofd hangen. 'We doen het rustig aan, en onze aandacht gaat vooral naar de baby oké?' Stelt hij dan voor, 'ja dat is een goed idee' knik ik. 'Kom hier' sluit hij mij in zijn armen. 'Het komt goed' drukt hij een kus in mijn haar.

22 weken later

'Wolfs?' 'Ja?' 'Volgens mij zijn mijn vliezen gebroken' voel ik wat langs mijn benen lopen. 'Echt?!' Kijkt hij mij met grote ogen aan, 'uhm, ik denk dat je dat zelf ook wel kan zien' gebaar ik naar de plas die is ontstaan. 'Kom' tilt hij mij snel op, en zet mij in de auto. 'Ik haal even de tas met babykleren' ratelt hij waarna hij weer naar binnen snelt, terwijl ik de weeën probeer weg te puffen. Niet veel later is hij terug en start de auto, waarna hij vol gas weg rijdt.

'Kijk is het is een meisje. Gefeliciteerd' legt de verloskundige de net schoongemaakte baby in mijn armen. Vertederd kijk ik dan ook naar haar. Met grote oogjes kijkt ze mij aan en sluit ze haar handje om mijn vinger. 'Hoe gaat ze heten?' Haalt de verloskundige mij uit mijn gedachten, we kijken elkaar even aan en Wolfs knikt dat ik het mag gaan zeggen. 'Kayleigh Hope Wolfs en de roepnaam is Kayleigh' antwoord ik vol trots. 'Oké, het staat genoteerd. Zal ik de mensen op de gang binnen laten?' 'Ja is goed' knikt Wolfs 'wat is ze mooi hé?' Kijk ik glunderend op 'ja, dat heeft ze van haar moeder' knipoogt hij, waardoor ik moet blozen. 'Wil jij haar anders even vast houden?' 'Ja tuurlijk' is hij meteen enthousiast, waarna ik Kayleigh in zijn armen leg. Precies op dat moment komen Fleur, Marion, Olivia en Zara de kamer binnen. 'Wat een schatje!' Is Fleur de eerst die Kayleigh opmerkt 'je hebt een halfzusje gekregen' glimlach ik. 'Echt? Hoe heet ze?' Gaat Fleur naast haar vader zitten 'ze heet Kayleigh' 'wat lief!' Roepen Marion, Olivia en Zara in koor 'zijn de mannen er niet?' 'Ze zitten op de gang, mag ik haar even vast houden?' Vraagt Fleur voorzichtig, Wolfs kijkt mij even vragend aan waarop ik knik 'tuurlijk, laat de mannen ook maar binnen hoor.' 'Ik ga ze wel even halen' staat Olivia op en loopt naar de deur. Niet veel later komen ze dan ook binnen. 'Eef! Lang niet gezien' loopt Tim op mij af om knuffel te geven. 'Grfeliciteerd met de kleine hé' glimlacht hij 'dankje, zeg heb je nou eindelijk is iets met Fleur?' Ben ik weer is heel nieuwsgierig en in mijn ooghoeken zie ik dan ook dat Fleur rood wordt. 'Moeten jullie iets vertellen?' Kijk ik ze alle twee grijnzend aan 'jullie moeten nog op de foto' legt ze Kayleigh in mijn armen, waarna ze Wolfs bij mij op bed duwt. 'Jaja praat er maar weer overheen' steek ik plagerig mijn tong uit. 'Nou lachen!' Negeert Fleur zoals gewoonlijk mijn opmerking, ze is ook  net haar vader. Als de foto is gemaakt gaat iedereen weer zitten en stilletjes zitten we te genieten van Kayleigh die op mijn pink sabbelt. Ondanks alles ben ik blij hoe alles verlopen is. Ik heb er nieuwe vrienden bijgekregen en oude vrienden na een lange tijd weer gezien. En waar ik nog het meest blij mee ben is Kayleigh. Zoals Wolfs ook al zei we doen het rustig aan en onze aandacht gaat vooral naar Kayleigh. Zij is immers nu ons prinsesje en ze verdient alle aandacht van ons. Wat ben ik trots op haar, en op de anderen natuurlijk. Ze hebben mij zo goed geholpen en ik ben ze dan ook eeuwig dankbaar. Ik zou de afgelopen maanden voor geen goud willen veranderen.

Einde

Dit was dan echt het einde. Ik hoop dat jullie het leuk vonden om dit verhaal te lezen. En voor degene die dit nog steeds lezen bedankt voor jullie geduld. En sorry dat ik heel onregelmatig update. Toch hoop ik dat jullie het ook leuk vonden.

Xx