Candies

Κεφάλαιο 2

Τον κοίταξε για λίγο αλλά δεν του απάντησε. Έπιασε την μπλούζα του από την καρέκλα και την φόρεσε. Δεν μπορούσε την ζέστη όταν μαγείρευε και έτσι την έβγαζε μιας και έμενε μόνος του. Άλλωστε γιατί όχι και ποιον να ντραπεί;

''Δε θα μιλήσεις καθόλου;''την ρώτησε και την πλησίασε. ''Ποιος είσαι;''ήταν το πρώτο που της ήρθε στο μυαλό. Σταμάτησε το βήμα του. ''Δεν θυμάσαι καθόλου;''ανασήκωσε τα φρύδια του. Κούνησε αρνητικά το κεφάλι και της έπιασε το μπράτσο για να την βάλει να κάτσει. ''Δεν γίνεται να μην θυμάσαι''της είπε και την κοίταξε έντονα. ''Θυμάμαι κάτι αλλά είναι θολά, όμως εγώ ρωτάω ποιος είσαι εσύ''του απάντησε. ''Μπορείς σε παρακαλώ να μου πεις τι θυμάσαι; Και θα σου απαντήσω και εγώ''της είπε και έκατσε απέναντί της.

Τοποθέτησε τους αγκώνες του απάνω στο τραπέζι και έμπλεξε τα δάχτυλα του μεταξύ τους μπροστά στο πρόσωπό του, περιμένοντάς την να μιλήσει. Το πρόβλημα ήταν πως μόνο αυτό δεν έκανε. Πέρασαν κάποια λεπτά αμήχανης σιωπής. ''Μήπως θα ήθελες να σου ψήσω έναν καφέ;''την ρώτησε και την είδε να πιάνει το κεφάλι της.

Καθώς οι κόκκοι του καφέ μοσχοβολούσαν μέσα στον χώρο, αποφάσισε να μιλήσει. ''Νόρα με λένε''ακούστηκε η φωνή της και σήκωσε το κεφάλι του από το μπρίκι που κρατούσε. Δεν ήθελε να γυρίσει να την κοιτάξει, πίστευε πως έτσι θα σταματούσε να μιλάει και δεν ήταν αυτό που ήθελε. ''Γεννήθηκα στην Ελλάδα, αλλά μετακόμισα στην Αγγλία, σε ηλικία 15 χρονών, για διάφορους λόγους των γονιών μου. Πριν λίγες ημέρες, ξαναγύρισα εδώ γιατί μου είχαν λείψει οι φίλες μου''έλεγε. Ο καφές, ήταν έτοιμος και έσβησε το γκαζάκι. ''Βγήκαμε εχθές για μια επανασύνδεση και λογικά θα ήπιαμε πολύ..'' Σήκωσε το χέρι του ψηλά για να ανοίξει το ντουλάπι και να βγάλει δυο φλιτζάνια. ''..ή ίσως θα μας έριξαν κάτι..'' Τον μοίρασε και γύρισε στο τραπέζι για να τα ακουμπήσει, με προσοχή να μην καεί. ''Ή ίσως να ήπιες εσύ πολύ''την διέκοψε και την κοίταξε. ''Και να σε παράτησαν οι φίλες σου που νόμιζες ότι είχες..''συνέχισε και την παρατήρησε να μαζεύεται στην καρέκλα. Δεν ήθελε να την φοβίσει αλλά ίσως αυτή να ήταν η αλήθεια. Έτσι είχε καταλάβει άλλωστε εχθές.

Βούρκωσε για μια στιγμή αλλά δεν πτοήθηκε. ''Και εσύ που το ξέρεις;''τον ρώτησε επιθετικά μετά από λίγο, αλλά η φωνή της, την πρόδιδε. ''Ίσως το να φωνάζεις μέσα σε στενά, είναι το καλύτερο παράδειγμα που μπορώ να σου δώσω''σταύρωσε τα χέρια στο στήθος του. ''Ίσως να ήθελα εγώ να πάω μαζί του''του απάντησε αλλά δεν ήταν και τόσο σίγουρη για αυτό που μόλις ξεστόμισε. ''Ήταν αυτό;''την ρώτησε και έγειρε το κεφάλι του προς τα δεξιά κοιτώντας την ειρωνικά.

Εκείνη κοίταξε το πάτωμα και δεν απάντησε. Αναστέναξε και έκατσε στην καρέκλα του. ''Αν θες να φας κάτι άλλο πες μου''της είπε και άρχισε να τρώει. ''Δεν πεινάω''του απάντησε και την κοίταξε θυμωμένος. ''Φάε να πιεις και ένα παυσίπονο''της είπε και τον κοίταξε. ''Αφού δεν πονάω''του φώναξε λίγο πιο δυνατά από όσο ήθελε. ''Αυτό θες να πιστεύω εγώ''της χαμογέλασε αχνά.

Η αλήθεια ήταν ότι όχι μόνο πεινούσε αφάνταστα αλλά πονούσε και σε όλο της το σώμα και ας μη το παραδεχόταν. Είχε μάθει να μην αφήνει τους άλλους να βλέπουν τον πόνο της και να δείχνει πάντα καλά. Δεν άφηνε έναν πόνο να την ελέγχει..

Τον κοίταξε για λίγο και άρχισε να βάζει δειλά τις μπουκιές στο στόμα της. Ποιος ήταν, τέλος πάντων;

''Σε ευχαριστώ''του είπε καθώς είχε μαζέψει εκείνος το τραπέζι και της έβαζε ένα χάπι μαζί με νερό μπροστά της.

''Θανάσης..''της είπε και ακούμπησε το κορμί του στον πάγκο της κουζίνας.

****************

χευυυ. Τι μου κάνετεε; Να και το δεύτερο κεφάλαιοο. Πως σας φαίνεται; χμμ για να δούμε ποιος είναι αυτός ο Θάνος, τέλος πάντων;

φιλάακιαα😃

-Ροδ💞