Candies

Κεφάλαιο 8

Νόρα

"Μπορούμε να τελειώνουμε;"άκουσα την φωνή του από πίσω μου.

Συνέχιζα να κοιτάω τα γλυκά με μανία χωρίς να ξέρω ποιο να πρωτοδιαλέξω..

"Νόρα!"

"Σκάσε"του φώναξα. Ένιωσα κάποιους να μας κοιτάνε αλλά δεν έδωσα σημασία. "Το ξέρεις ότι μου αρέσουν και επρόκειτο να κάνω πολύ ώρα οπότε αν θες να πάρεις κάτι άλλο από οποιοδήποτε διάδρομο του σούπερ μάρκετ να πας"τελείωσα και γύρισα ξανά προς τα γλυκά μου.

Άκουσα το καροτσάκι να γλιστράει και γούρλωσα τα μάτια μου. "Είσαι τρελός!"του φώναξα και πιάστηκα με δύναμη.

"Εσύ μου είπες όπου θέλω να πάω"μου υπενθύμισε και μούτρωσα.

"Τελικά δεν ήταν τόσο καλή ιδέα να μπω και να κάτσω στο καρότσι"είπα χαμηλόφωνα.

"Όχι, δεν ήταν"με άκουσε και τον αγριοκοίταξα. Μου χαμογέλασε και κοίταξα πάλι μπροστά ξεχνώντας γιατί ήμουν θυμωμένη πριν από κάτι λεπτά.

"Τι θα πάρουμε;"τον ρώτησα καθώς έσερνε ακόμα το καρότσι.

"Έχουμε αρκετές προμήθειες για φαγητό οπότε θα πάρουμε αφρόλουτρα και σαμπουάν για σένα"είπε και πλησιάσαμε τις κυλιόμενες σκάλες.

"Θέλω αυτό που μυρίζει σαν μέλι"είπα ενθουσιασμένη και τεντώθηκα μέσα από το καρότσι για να το αρπάξω.

"Σαμπουάν;"ρώτησε

"Πάμε να δούμε"τον κοίταξα και ένευσε. "Αλλά ακόμα δεν έχω διαλέξει τα γλυκά μου"είπα καθώς μύριζα τα μπουκάλια.

Τον είδα να κοιτάει ψηλά και έπνιξα ένα γελάκι. "Θα πάμε μετά από δω"είπε τελικά και χαμογέλασα αχνά.

"Μερικές φορές με φοβίζεις"είπα τρομοκρατημένη καθώς έτρεχε στους διαδρόμους μαζί με εμένα και το καρότσι.

"Φοβάσαι;"με κορόϊδεψε και θα τον χτυπούσα αν δεν απειλούταν η ίδια μου η ζωή.

Όταν φτάσαμε στα γλυκά άφησα μια ανάσα ανακούφισης και με βοήθησε να διαλέξουμε.

Η αλήθεια ήταν ότι περνούσα καλά μαζί του και ας τον ήξερα για λίγο. Με έκανε να χαμογελάω..

Αργότερα, ολόκληρο το απόγευμα το περάσαμε πηγαίνοντας στα μαγαζιά για ρούχα.

"Νομίζω με εξουδετέρωσες σήμερα"είπε καθώς μπήκαμε σπίτι και άρχισα να γελάω. Άφησα τα ψώνια και έκατσα κάτω. "Γιατί δεν κάθεσαι στο σαλόνι;"ρώτησε με τα φρύδια σηκωμένα.

"Μου αρέσει κάτω"απάντησα και κουνούσε το κεφάλι του αριστερά και δεξιά.

"Θα μαγειρέψω"είπε και προχώρησε προς την κουζίνα με τις τσάντες στα χέρια του.

"Θες βοήθεια;"φώναξα αλλά δεν πήρα απάντηση. Σηκώθηκα και έτρεξα να κάτσω στον πάγκο για να τον βλέπω.

Πάλι είχε βγάλει την μπλούζα του και έψαχνε στα ντουλάπια. Έπιασα τον εαυτό μου να τον χαζεύει με το χέρι μου στο πρόσωπό μου. "Όλα καλά;"ρώτησε και δεν κατάλαβα πότε γύρισε προς το μέρος μου.

Σαν να με ξύπνησε, τινάχτηκα. "Ναι όλα μια χαρά, δεν καταλαβαίνω γιατί ρωτάς"απάντησα γρήγορα και άνοιξα πιο πολύ τα μάτια μου στη θέα του σώματός του. Σήκωσε το ένα φρύδι του και γέλασε. "Να σου κάνω μια ερώτηση;"είπα

Είχε γύρισε πάλι πλάτη σε εμένα. "Ότι θέλεις"

"Χμμ, γιατί μαγειρεύεις χωρίς μπλούζα;"

"Γιατί ζεσταίνομαι"απάντησε συγκεντρωμένος στο να κόβει τα κρεμμύδια.

Έκανα ένα επιφώνημα και συνέχισα να τον χαζεύω.

"Μήπως θα μπορούσα να μάθω κάτι παραπάνω για εσάς, κύριε Θάνο;"ρώτησα καθώς έτρωγα τα μακαρόνια μου.

"Χμ σαν;"με κοίταξε

"Δε ξέρω, οτιδήποτε"ανασήκωσα τους ώμους.

"χμ"είπε σκεπτικός. "Είμαι 28 χρονών, ζαχαροπλάστης, ζω την ζωή μου στο έπακρο.."είπε

"Δηλαδή;"

"Απλά προσπαθώ να κάνω όσο πιο πολλά πράγματα μπορώ και να μην ανησυχώ για οτιδήποτε σχετικά μικρό και να χαίρομαι τη ζωή μου όσο μπορώ"εξήγησε και χαμογέλασε.

"Μάλιστα..και είσαι 28;"είπα άφωνη.

"Γιατί για πόσο με είχες;"ρώτησε σοβαρός.

"Τουλάχιστον για 30"απάντησα ειλικρινά και ήπια λίγο νερό.

"Εσύ πόσο είσαι;"είπε σταυρώνοντας τα χέρια του.

"Εγώ είμαι 26"απάντησα και έγυρα το κεφάλι μου δεξιά. Με κοίταξε με μισόκλειστα μάτια και γέλασα. "Νυστάζεις και κάνεις έτσι;"

"Όχι απλά σε πέρασα για πιο μεγάλη"είπε και σοβάρεψα.

"Δεν είναι αστείο"του είπα προειδοποιητικά.

"Εμένα μου άρεσε"είπε γελώντας και τώρα ήταν η σειρά μου να τον κοιτάξω με μισόκλειστα μάτια.

Σήκωσε τα χέρια του παραδίδοντας τα όπλα και με παρέσυρε και εμένα το γέλιο του ..

******
Ένα χαλαρό κεφάλαιοο:3

Χριστέ μου, μερικές φορές νιώθω ότι έχω χάσει το πνεύμα μου και δεν γράφω καλά:'(

τέλος πάντων, σας αγαπάω:3❤

Μέχρι το επόμενο, φιλιά!
-Ροδ💞