Candies

Κεφάλαιο 4

Νόρα

Το γεγονός ότι η τσάντα μου δεν ξέρω αν είναι στο κλαμπ ή την έχουν τα κορίτσια ή μπορεί ακόμα και να μου την έχουν κλέψει με τρομοκρατεί. Εκεί μέσα έχω όλα τα προσωπικά μου αντικείμενα..τι θα κάνω τώρα;

Νιώθω το βλέμμα του απάνω μου και δεν τολμάω να τον κοιτάξω.

"Και τώρα ίσως αναγκαστείς να μείνεις εδώ"απάντησε στη προηγούμενη σκέψη μου και κοκκάλωσα.

"Τι;"απάντησα ασυναίσθητα. "Ποιος θα με αναγκάσει;"

"Έχεις να προτείνεις κάποια καλύτερη ιδέα;"με ρώτησε και σταύρωσε τα χέρια του.

Πίεσα τα χείλη μου. Είχε δίκιο, τι καλύτερο θα μπορούσα να κάνω; Βέβαια είναι λίγο περίεργο να μείνω με κάποιον που δεν ξέρω καν, αλλά είμαι ευγνώμων που με έσωσε τουλάχιστον..ήθελα να ήξερα, οι φίλες μου θα με ψάχνουν τώρα;..

"Ναι και εγώ αυτό λέω"τον άκουσα να με ειρωνεύεται αφού δεν απάντησα και κατέβηκε επιτέλους τα σκαλιά. "Ελπίζω να σου αρέσει το αυγοντόματο"πρόσθεσε.

Έκανα μια φάτσα αηδίας καθώς έφτανα προς το μέρος του και τον άκουσα να γελάει. Ένα μικρό σφίξιμο στη κοιλιά με έκανε να σταματήσω να περπατάω αλλά έμεινε απαρατήρητο από την μεριά του.

"Λοιπόν; Θα ήθελες να με βοηθήσεις σε αυτό το καταπληκτικό φαγητό;"ρώτησε διασκεδάζοντας και έμεινα να τον κοιτάω. "Αλλιώς μπορείς να κάτσεις ήσυχα στο σαλόνι και-" πριν προλάβει να τελειώσει την πρόταση, του είχα γυρίσει ήδη την πλάτη.

Τώρα τελευταία η τηλεόραση δεν είχε τίποτα ωραίο. Τα τελευταία χρόνια τα προγράμματα έχουν χαλάσει και βάζουν συνεχόμενα επαναλήψεις. Αναστέναξα και ακούμπησα το τηλεχειριστήριο δίπλα μου, στον καναπέ. Έπεσα επάνω σε ένα ντοκιμαντέρ με τα ζώα της ζούγκλας. Γελούσα καθώς κάποια από αυτά έμοιαζαν στον αδερφό μου. Εντάξει, ίσως μερικές φορές να το παρακάνω..

Το μάτι μου έπεσε πιο πίσω από την τηλεόραση σε ένα ράφι με φωτογραφίες. Όμως ήταν αρκετά μακριά και δεν φαίνονταν τα πρόσωπα που απεικόνιζαν. Σηκώθηκα για να πλησιάσω όμως η φωνή του Θάνου, με σταμάτησε.
"Όλα καλά εδώ;"ρώτησε και γύρισα για να συναντήσω τα μαύρα μάτια του να με κοιτάνε. "Ναι, ναι"απάντησα σαν μικρό παιδί που το έπιαναν στα πράσα πριν κάνει κάτι κακό. "Το φαγητό έτοιμο;"τον ρώτησα πριν προλάβει να πει κάτι άλλο. "Ναι, σχεδόν"είπε και με κοίταξε καχύποπτος, σκουπίζοντας τα χέρια του στη πετσέτα που κρατούσε.

"Λοιπόν, θα έρθεις να με βοηθήσεις να στρώσω το τραπέζι;"πρόσθεσε. Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου και τον ακολούθησα μέχρι την κουζίνα.

"Και δεν μου λες, εσύ εργάζεσαι;"με ρώτησε καθώς τρώγαμε.

"Η αλήθεια είναι ότι βοηθάω τους γονείς μου στην επιχείρηση τους, έχουμε έναν φούρνο και πηγαίνει καλά. Ξέρω τις συνταγές για τα ψωμιά και πολλές φορές ξεκουράζω τον μπαμπά με αυτό τον τρόπο"απάντησα.

Κούνησε το κεφάλι του. "Πως και δεν είσαι στο ταμείο;"αναρωτήθηκε. "Συνήθως το ψωμί το φτιάχνουν οι άντρες, δεν έχεις κάποιον αδερφό, ίσως;"

Τον κοίταξα σμίγοντας τα φρύδια μου. "Προτιμώ να λερώνω τα χέρια μου με ζύμες παρά να μου γίνονται τα νεύρα κρόσια με τους πελάτες. Έχουν και αυτοί τα θέματά τους ώρες ώρες..Και ναι έχω έναν αδερφό αλλά εκείνος μας βγήκε γιατρός.."

Από τα χείλη του βγήκε ένα επιφώνημα. "Σε καταλαβαίνω, όντως κάποιοι πελάτες έχουν τα θέματά τους"σήκωσε τα μάτια του ψηλά.

Γέλασα με αυτή του την κίνηση. "Γιατί εσύ τι δουλειά κάνεις;"

"Είμαι ζαχαροπλάστης.."

*************
καιιι μπαίνουμε στο ζουμί της υπόθεσης. Φουρνάρισσα μας βγήκε η κυρία!
ωωω ζαχαροπλάστης ακούω και σκέφτομαι γλυκά.
~αλίμονο να σκέφτομαι κάτι εκτός από το φαΐ~ 😂

για να δούμε :3

Φιλάκια πολλά!
-Ροδ💞