Candies

Κεφάλαιο 13

Άρχισε να γελάει "Θάνο σταμάτα" όμως εγώ της πετούσα κι άλλο αλεύρι. "Με έχεις κάνει χάλια, Θάνο!" έλεγε συνέχεια.

Γελούσα και εγώ μαζί της. Ξαφνικά άρχισε να μου πετάει και εκείνη αλεύρι. Σοβάρεψα και την κοίταξα. Μου χαμογέλασε και άρχισε να τρέχει. "Έλα εδώ!"της φώναζα και γελούσε.

Παραλίγο να φάω μια γλίστρα αλλά ευτυχώς κρατήθηκα στα πόδια μου και την έπιασα. Τσίριξε από έκπληξη και την στρίμωξα στον πάγκο. Ανάσαινε βαθιά χαμογελώντας. Έβαλα τα χέρια μου πίσω της για να στηρίζομαι και την κοίταξα. Κατάπιε δυνατά και χαμογέλασα ελαφρά. Χωρίς να το περιμένω ανέβηκε απάνω στον πάγκο και σταύρωσε τα χέρια της. "Θα με αφήσεις να φύγω;"ρώτησε.

Κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου. Ποτέ. Σε αυτή τη σκέψη, δάγκωσα τα χείλη μου και είδα ότι το πρόσεξε. Της έπιασα τα χέρια και τα έλυσα. Την έφερα πιο κοντά και δεν ξέρω πως το έκανα, απλά την φίλησα. Την ένιωσα να μαγκώνεται αλλά μετά από λίγο αφέθηκε. Τύλιξα τα χέρια μου στη μέση της και έβαλε τα δάχτυλά της μέσα στα μαλλιά μου, τραβώντας τα ελαφρά. Από κάπου βγήκε ένα βογκητό. Δε κατάλαβα αν ήταν από εμένα ή από εκείνη αλλά δεν με ένοιαζε, αυτή τη στιγμή την περίμενα καιρό.

Νόρα

Από τα πειράγματα, βρεθήκαμε να φιλάμε ο ένας τον άλλον. Κάποια λεπτά αργότερα -που φάνηκαν για αιώνες- τραβηχτήκαμε λαχανιασμένοι και κοιταχτήκαμε.

"Και για πες μου, εγώ πως θα συγκεντρωθώ να φτιάξω τα κεκάκια τώρα;"ρώτησε και χαμογέλασε. Εκείνη την ώρα ήταν σαν να ένιωσα πεταλούδες στο στομάχι. Χαμογέλασα και εγώ μαζί του. Με βοήθησε να κατέβω από τον πάγκο.

Όση ώρα τα φτιάχναμε, δεν μιλούσαμε απλά συνέχεια κοιταζόμασταν. Κοκκίνιζα σε μερικές στιγμές αλλά κατάφερνα να συγκεντρωθώ στη συνταγή. Δηλαδή όσο μπορούσα.

Τον είδα να βγάζει τις φόρμες από το ντουλάπι και να τις ακουμπάει στο πάγκο. Μοίρασα το μείγμα που φτιάξαμε και τα βάλαμε στο φούρνο.

"Γειά σας"άκουσα μια γνώριμη φωνή και πήρα μια βαθιά ανάσα. Όχι πάλι αυτή.

"Καλησπέρα Κωνσταντίνα, άργησες"της είπε και γύρισα προς το νεροχύτη για να πλύνω τα χέρια μου.

"Μα είχε κίνηση κύριε Θάνο"του είπε ναζιάρικα και τράβηξα το χαρτί από το ρολό για να σκουπιστώ. Τους κοίταξα.

"Ναι ξεκινάς πιο νωρίς τότε"της έκοψε τον αέρα και πίεσα τα χείλη μου.

Η στάση της άλλαξε και σοβάρεψε. Πριν γυρίσει να φύγει μου έριξε ένα απειλητικό βλέμμα και εγώ της χαμογέλασα γλυκά.

Όταν έφευγε μου ερχόταν να της πετάξω ολόκληρο το ρολό με το χαρτί στο κεφάλι της. "Όλα καλά;"με έβγαλε από τις σκέψεις μου.

"Αν συνεχίσει έτσι, όχι"απάντησα και πήγα προς το φούρνο για να δω τα κέικ. 

"Αφού ξέρεις πόσο σπαστικιά μπορεί να γίνει, αδιαφόρησε"ένιωσα τα χέρια του να τυλίγονται γύρω μου. "Τι λες αφού τελείωναν τα κέικ να πηγαίναμε σπίτι;"

"Δε θα θέλει βοήθεια η κυρία έξω;"ρώτησα ειρωνικά.

"Αν θες να της σπάσεις τα νεύρα ίσως και να θέλει"γέλασε

"Θα το σκεφτώ"τον κοίταξα πονηρά και του έδωσα ένα φιλί στο μάγουλο.

*******

Εγώ πάντως βλέπω εξελίξεις:3
Πρέπει να σκεφτώ το ενδεχόμενο να αρχίσω να μαθαίνω να μαγειρεύω και εγώ..

αντιόοος😂❤

Love you, kisses
-Ροδ💞