Candies

Κεφάλαιο 15

Νιώθω το κρεβάτι να κουνιέται, όμως δεν δίνω σημασία. Γυρνάω ανάσκελα και αναπνέω βαθιά. Μπορώ να την ακούσω να περπατάει προσπαθώντας να κάνει ησυχία, όμως για κακή της τύχη είμαι ήδη ξύπνιος. Την είδα να μπαίνει προς το μπάνιο με τυλιγμένο γύρω της το σεντόνι. Χαμογελάω, στη θύμιση της χθεσινής βραδιάς και κλείνω πάλι τα μάτια μου.

Μετά από λίγα λεπτά ακούω την πόρτα και αυτή τη φορά κάθομαι κανονικά στο κρεβάτι. Οι ματιές μας κλειδώνουν και μου χαμογελάει. "Καλημέρα"ψιθυρίζει και έρχεται προς το μέρος μου.

Την αγκαλιάζω και την ρίχνω στο κρεβάτι με φόρα. Άρχισε να γελάει, και εγώ μαζί της. ''Είσαι πανέμορφη''της ψιθυρίζω γλυκά και κατευθύνομαι προς τον λαιμό της. Δεν είπε τίποτα, απλά με έσφιξε περισσότερο επάνω της.

Άρχισα να την φιλάω και αναστέναζε. "Θάνο;"είπε και σήκωσα τα μάτια μου. "Σε θέλω ξανά"συνέχισε και δάγκωσα τα χείλη μου.

"Όχι τώρα"είπα και της έκλεισα το μάτι. Σηκώθηκα και την τράβηξα από το χέρι. "Πάμε να φτιάξουμε πρωινό"

Με ακολούθησε χωρίς να πει λέξη. Αρχίσαμε να ετοιμάζουμε τα αυγά και τα τοστ πειράζοντας ο ένας τον άλλον, ωστόσο μπορούσα να δω ότι κάτι την προβλημάτιζε. "Όλα καλά;"

"Να είναι απλώς.."κοιτούσε τα τοστ μέσα στη τοστιέρα "..που οι φίλες μου είναι λες και δεν έχουν νοιαστεί για εμένα. Εννοώ δε θα μπορούσαν να με ψάξουν ας πούμε;" φαινόταν η απογοήτευση στα μάτια της.

Πήγα και την αγκάλιασα από πίσω. "Νόρα μου, δε θυμάσαι καθόλου την διεύθυνση του σπιτιού να πάμε;"την ρώτησα αλλά κούνησε το κεφάλι της αρνητικά και απομάκρυνε τα χέρια μου. Αναστέναξα και πήγα να κοιτάξω τα αυγά.

Για το υπόλοιπο πρωινό ήταν έτσι. Δάγκωσα τα χείλη μου. "Θες να πάμε καμιά βόλτα;"την ρώτησα και σήκωσε τα μάτια της.

"Βόλτα που;"με ρώτησε σκαλίζοντας το φαΐ.

"Όπου μας βγει"της απάντησα και αναστέναξε.

Σηκώθηκε από το τραπέζι και άφησε το πιάτο της στο νεροχύτη. "Πάμε"είπε και γύρισε να με κοιτάξει.

~.~

"Μα δεν είναι υπέροχα;"ρώτησε ενθουσιασμένη.

Καθώς οδηγούσα το μάτι της έπιασε ένα πάρκο και αποφάσισε πως θα ήταν καλή ιδέα να κάνουμε εδώ μια απλή χαλαρή βόλτα.

Ξαφνικά ξέφυγε μέσα από τα χέρια μου και άρχισε να τρέχει. Φώναξα το όνομά της αλλά δεν γύρισε. Την ακολούθησα και σταμάτησε μπροστά από έναν κήπο με τριαντάφυλλα διαφόρων χρωμάτων. Κόκκινο, μπλε, κίτρινο, άσπρο, ροζ. Χωρίς να το καταλάβω, τα χάζευα και εγώ μαζί της. "Δεν είναι υπέροχα;"ρώτησε ξανά.