SUYUNU ARAYAN TOPRAK

~3~

1 yıl sonra...
Su'nun ağızından;
"Annem, canım annem; görüyorsun,biliyorum.Mutluluğun nasıl da okunuyordur şimdi gözlerinin içinden...Keşke şu an yanımda olsaydın, keşke yolda gururla yürüseydin,keşke bu mutlu haberi aldığımda sarıldığım ilk kişi olsaydın. Ama kader be annem, kaderden öte gidemiyor insan.
Canım babam; nasıl da gurur duyuyorsundur şimdi prensesinle.Yapacağını biliyordum diyorsundur.Her zaman dersin ya; hayat nasıl gelirse gelsin seni yıldırmasın diye, yıldıramadı işte; iyiler kazandı.Hep karşınıza en iyi üniversitenin en iyi psikoloji öğrencisi olarak gelmeyi hayal etmiştim.Geldim işte, karşınızdayım. Hadi tebrik edin prensesinizi..."
Toprak'ın ağızından;
"Anne,baba; evet yine ben geldim ve her zamanki gibi başınızı şişirmeye talibim.Neyse çok heyecanlıyım tüm saçmalamalarım bu yüzden, konuya geliyorum; Ben Toprak Yılmaz, artık Cerrahpaşa Tıp Fakültesinin güzide öğrencisiyim ve bu başarının mimarı her zamanki gibi sizsiniz."
Su ve Toprak için artık yepyeni bir hayat başlıyordu.İkisi de hedeflerine ulaşmak için hayalini kurdukları üniversiteye giderek ilk adımı atmışlardı.Su, Melis'le Toprak da Emre ile eve çıkmıştı.Melis mi kimdi? Melis Su'nun esirgeme yurdundan arkadaşıydı.Aynı zamanda aynı fakülteyi kazanmışlardı.Su kendini toparladıktan sonra çok iyi anlaşmaya başlamışlardı.Hatta o kadar iyi anlaşıyorlardı ki Toprak bazen kıskanıyordu.Ama biliyordu, yeri her zaman ayrıydı.Artık aynı ortamda okumayacaklardı,aynı sırada oturamayacaklardı belki ama bu onlara dostluklarından hiçbir şey kaybettirmeyecekti.Zaten çoğu zaman birlikte vakit geçiriyorlardı.Şu anda parasal yönden sıkıntı çekmiyorlardı, ailelerinden kalan miraslar yetiyordu ama ikisi de farkındaydı, bir süre sonra sıkıntı yaşayacaklardı ve bu yüzden bir yandan da çalışmak zorundalardı.Hayat yine en zor yüzünü gösterecekti, çıktıkları yol hep çakıl taşı ile doluydu ama biliyorlardı ki hiçbir aydınlığa karanlık yollardan geçmeden varılamıyordu.Emindiler, bu yolda birbirlerine en güzel ışık olacaklardı.