Ben papatya olmanı istemiyorum, ya da gül. Menekşe de olmaz. Seni kimsenin boş sözlerine alet edemeyeceği bir sözle anlatmak istiyorum. Ama insanlar o kadar bencil ki, bütün kelimeleri tüketmişler yoktan yere. O duvarlara kazıdıkları, sağa sola yazdıkları sözler onlar için sadece bir kelime topluluğu. Ve ben sana aynı cümleleri kullanarak bizi o boş düşüncelerin oluşturduğu çöplüğe atmak istemiyorum. O yüzden izin ver sana yepyeni kelimeler bulayım. Yepyeni bir dil oluşturalım beraber. Kimse anlamasın bizi boşver. Bizi anlayabileceklerini düşünmemiştim zaten. O boş insanlar kafamda kurduğum o muhteşem dünyaya layık değiller; düşüncelerimi anlayacak insanlar yok etrafımda, senden başka. Sen öyle bir varlıksın ki karşına geçip de dile getirmediğim o kadar acım, o kadar düşüncem olmasına rağmen sanki her şeyi biliyormuşsun ve beni noktama, virgülüme kadar anlıyormuşsun gibi hissediyorum. Bana artık yalın bir sevginin yetmediği anda çıkıp geldin ve ne olduğunu çözemediğim o eksik yanımı tamamladın. Anlatamadığım o çöplüğe benzeyen sırlarım için özür dilerim. Sadece zaman.
Bilerek ya da bilmeden yaptığın her şey için teşekkür ederim. Söylemesem de sevildiğini bil.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kalemimden Dökülenler
Non-FictionYıldızlarla dolu mürekkebe sahip sessiz kalem geceleri çıkardı ortalığa. ☆ Gökyüzünü kendine kağıt yapar gece boyu yıldızlarını akıtırdı. ☆ Her yıldızda farklı bir duygu ve o duygu etrafında dönen düşünceler olurdu. ☆ Sessiz bir yüreğin konuşma ç...
