Kalemimden Dökülenler

Umut Dolu Gece

Bu yazıyı bu günün hatrı ve anısına burada paylaşmak istedim. Anneler günü ile ilgili uzun uzun şeyler yazmak istemiyorum bence aşağıdaki yeterince açık. Yine de şunu söylemeden geçemeyeceğim. Anne olmak demek çocuk doğurmak demek değil, onu yedirmek giydirmek demek değil. Ona kalbinde, ruhunda, bütün ömründe koca bir yer vermek, onu kendi dünyanın merkezine koymaktır. Ve anne olmak için kan bağına, senin genini taşımasına gerek yoktur.

Tüm annelerin ve anne adaylarının anneler günü kutlu olsun.💞

İyi okumalar. Umarım beğenirsiniz💕

-

Güneş, dünyayı yavaş yavaş terketmeye yüz tutmuşken, göndermeye devam ettiği sarı ışınlarla yeryüzünü hâlâ hafiften ısıtıyor, gökyüzünü de alacalı bir renge bürüyordu. Yaz mevsimine girmenin eşiğindeki şehirde serin rüzgarlar esiyordu. İnsanlar bu sıcak ama bunaltmayan havada kendilerini dışarıya atmış, kimi tek başına farklı şekillerde kafasını dinlerken, kimi yanında sevdiği bir arkadaşı, çocuğu veya ailesinden biriyle geziyor, anı defterine yeni bir sayfa yazıyordu.

Üstünde ara ara seyyar satıcıların tezgahlarının bulunduğu kaldırımda, Ay Kız'ın lacivert ayakkabısının yüksek topuğunun sebep olduğu tok bir ses yükseliyordu. Dizlerine kadar uzanan lacivert elbisesinin eteklerindeki sarıya yakın bir renkteki yıldızlar, erken ortaya çıkmış bir gece manzarasını andırıyordu. Elbisenin göğüs kısmındaki hilal biçimindeki ay da masumca manzarayı tamamlıyordu ve bu elbise tam da Ay Kız'a göre bir elbiseydi. Tıpkı on beş yaşında Ay Ana'sından gelen, doğum günü hediyesi olan, elbiseye benziyordu. Eşi ve oğluna bu hoş ve değerli hediye için o kadar teşekkür etmişti ki ikisi de onu susturmakta bulmuştu çareyi. Bu hediye onu eskilere götürmüş, en acı ama aynı zamanda en değerli zamanlarını zihninin ortasına sermişti.

İnce uzun parmaklarını elbisenin lacivert kumaşına sürerek yıldızlarını okşadı, Ay Ana'sının saçlarını okşaması gibi. Ona giden şu yolu küçük bir çocuk misali koşarak geçmek istese de o çocukluğunu yatağının altına saklayalı çok olmuştu. Hiç tanımadığı ailesinin yokluğuyla büyümüştü. Varlığını bilmediğin bir şeyin yokluğu ne kadar hissedilirdi ki? Kimse ona yetim olduğunu söyleyip durmasaydı, yine de kendini bu kadar eksik hisseder miydi? Sanırım bu sorunun cevabı evet. Ay Ana'sı olmasaydı kendini epey eksik hisseder, hatta şuan olduğu konuma gelemez, sahip olduğu yuvasına, ailesine kavuşamazdı. Ay Kız, dünya üzerindeki en şanslı yetim olmaya adaydı.

Ay Ana'sının onun için yaptığı fedakârlıklar birer birer aklına düşerken içinde bir yer inceden elektrik veriliyormuşcasına sızlamaya başlamıştı. Hayatını yaşanabilir hâle getiren o güçlü kadın şimdi ondan çok uzakta hasta bir şekilde yatağında yatıyordu. Birden rahatsızlanan manevi annesinin haberini alan Ay Kız hiç beklemeden, tüm işlerini iptal edip kendini yollara atmıştı. Üstüne giydiği elbise, Ay Ana'sına eskileri hatırlatır ve güzel bir ortam hazırlar diye yer edinmişti vücudunda. Onlar için gecenin önemi çok büyüktü. Onların umudu yıldızlardı, yıldızların umudu onlar. Ay Ana'nın umudu, Ay Kız'ıydı. Ay Kız'ın ki ise Ay Ana'sı.Ay Kız'ın zihni eski anılara kayarken adımları hâlâ kaldırımları inletiyordu.

Genç kız dizlerini biraz daha kendine çekti ve başını dizlerine yasladı. Yaş akıtmayan gözleri büyük bir hüzün taşıyor, içten içe ağladığını anlatıyordu. Gece karası saçları yanağını örtüyor, beyaz tenini cesurca tamamlıyordu. İçine akan gözyaşları ruhunu yakıyor, düşünceler kafasında kuduz bir köpek misali saldıracak yer arıyorlardı. Kanında, suyun içinde yayılan elektrik gibi sinir akımları geçiyordu fakat genç kız o kadar yorgun hissediyordu ki o siniri dışarıya yansıtacak tek bir hareket, tek bir söz yapamıyordu. Yetimhane odasını paylaştığı arkadaşları teker teker uykuya koşarken o hâlâ aynı pozisyonda duruyor, yerinden milim kıpırdayamıyordu. Saçlarıyla sessiz bir uyum sağlayan siyah gözleri tam karşısındaki camdan bulutsuz gökyüzüne bakıyordu. Yurtları şehirden biraz uzakta olduğu için onların gördüğü gökyüzünde daha fazla yıldız vardı.