TÖRE

4. Bölüm

Her insan düşerdi önemli olan ayağa kalkıp yoluna devam edebilmekti önemli olan bir yolunu bulup hayallerin için kapılar aralamaktı emek olmadan yemek olmaz diye tekrar ettim içimden.

Kurtulmam lazımdı kader diye boyun eğersem o zaman kaybetmiş olacaktım. Kaybetmek bana göre değildi her insan kaybeder dedi içimde bir yerlerde kurtuluşum olmayacağını bilen taraf.

En azından denemeliydim bir şekilde bir şeyler yapmalıydım. Tek yol evleneceğim adamdı neydi adı Araf'dı herhalde ne fark ederdi ki adı ha Araf ha Ahmet ne değişiridi ki sadece iyi biri olmasını istedim yaşı tipi boyu posu zerre umrumda değildi eğer iyi biriyse bana yardım ederdi gerçi o aileden kimseye hayır çıkmazdı ama ümit etmekte fayda vardı.

Berzeye iyi davrandılar mı sana davransınlar kırk üç gün oldu onu kaybedeli ne çabuk unuttun.

Unutmadım ne kaçalım dediğimdeki çaresizliğini nede ölü bedenini yüzsüz gibi toprağa koyanları unutmadım nasıl çaresiz olduğunu neler yaşadığını küçücük bedeninin nasıl satıldığını acı içinde kıvrandığını  verdiğim sözü ona dair hiçbir şeyi unutmadım!

Saçlarımı tek tek yolmaya başladım göğüs kafesime sanki kemiklerim kırılmış da batıyormuş hissi veriyordu her nefes alışım canımın daha fazla yanmasına sebebiyet verirken sadece on altı yaşında olduğum geldi aklıma herşeyle mücadele etmek için ideal bir yaş değildi yaşadıklarım yaşayacaklarımın yanında koca bir hiç kalırdı ellerimi saçlarımdan çekip boğazıma sardım ağzımdan öğürme sesi gelince lavoboya gittim gerçi doğru düzgün yemek yemediğim için pek bir şeyde çıkaramadım.

Kalkıp elimi yüzümü yıkadım bugün canımıniçine gidecektim son kez. Verdiğim sözleri tutamamanın vermiş olduğu hüzünle. Yemin ederim şuan öleceğimi söyleseler oturur mutluluktan ağlardım duvarlar üstüme üstüme gelirken evi dağıtmak istedim patlama noktasına gelmiştim ben ki hayatında adam akıllı bağırmayan herkese karşı saygılı davranmaya çalışan sabır da bitmez sınırları olan beni bu derece delirtmek. Bu yaşıma kadar babama sadece bir kez karşı çıkmıştım hedefleri olan realist birisiydim.

Delirmiştim gözüm kararmıştı şuan yapamayacağım şey yoktu adam bile öldürebilirdim. İlk önce salona indim elime geçen ne varsa yerle ya da duvarla buluşmuştu ama ben sakinleşmek ne bilmiyordum yıktıkça yıkasım geliyordu oda dağıldıkça bende dağıldım herşeyi yerle buluştu ama ben sakinleşemiyordum  hırsımı alamamıştım perdenin önündeki tekli koltukları tekme atarak yıktım öfkemi kontrol edemiyordum beynim devre dışıydı perdenin ucundan tutup yere indirdim kornişle birlikte yere inen perdeye baktım oda darmaduman olmuştu ama benim içim yanmaya devam ediyordu azalmak yerine her saat her dakika daha da artıyordu nefes aldığım sürecede böyle olmaya devam edecekti.

Salondaki aynanın karşısına geçip uzun uzun kendime baktım salonun kapısını kırmak için zorluyorlardı daha çok zorlamaları gerekecek dedi içimdeki ses haklıydı kapıyı kırsalar bile arkasındaki üçlü koltuk oldukça zorlu bir engeldi onlar için.

Kapının arkasından gelen sesler hepsinin endişeli olduğunu belli ediyordu endişelensinler dedim gözlerimin içine bakarak canımdan can alırken endişelenmediler şimdi endişelensinler.

Yaptığım çocukça ve bencilceydi kimse istemezdi böyle olsun ama ben kül olurken herkes benimle yansın acım onlarada bulaşsın yaptıklarını görsünler onlar sana bir şey yapmadı onlarda senin yanmanı istemezdi kim evladını ateşe atar içimde iyimserliğini koruyan ses haklıydı sonuna kadar ama bende böyle olsun istemezdim bu hallere düşmek delirmek kafayı yemek istemezdim aynaya baktım bu ben olamazdım işte bu kadar aciz muhtaç sefil olamazdım bu deli ben olamazdım ellerim yumruk şeklini alırken tırnaklarım etime batıyordu yumruk yaptığım ellerim aynaya defalarca vururken dışarda ki sesler artarak devam ediyordu katlanamıyordum artık dayanamıyordum başkasını severken bir yabancıyla evlenmek bana sahip olmasına izin vermek koca dünyada sığıntı gibi hissettiriyordu şimdi böyleysem gerçekleşince ölüden farkım olmaz diye düşünüyordum.