✉ Hoy Kuya! ≫ l.dh

sixty-two | LEE DAEHWI'S

12:45 PM. Saturday.

Millions of thoughts are flooding nonstop inside my head. Hindi ako nakatulog after the conversation I had with my friends. Ba't ba kasi nagtanong pa ako sa kanila. Ayan tuloy, kung ano-ano pinasok nila sa kokote ko.

They said I'm inlove—but I knew better. I'm not inlove. I'm not inlove with her.

I can't fall inlove with her.

Sinipa ko ng malakas ang latang nakita ko sa paanan ng paa ko at inis na pinadyak ang aking mga paa.  Naalala ko yung ginawa ko kaninang umaga. The expression on her face—God. She must be really upset with me right now.

Umupo ako sa gilid ng daan ng makaramdam ako ng konting pagod at ipinikit ang mga mata ko.
There was this anxiousness and worry inside me if Soorim hates me now. How can that mere thought drive me insane? I pulled my hair and screamed. Inis na inis na ako sa lahat pati sa sarili ko. Gosh. I hate this. I hate that I'm starting to worry about her.

But I need to do this. Habang maaga pa, I need to draw a line between me and Soorim. Our relationship must remain as friends and nothing more. Para mas lumaki ang distansya namin dalawa, iiwasan ko si Soorim. Yun lang ang nakikita kong paraan para hindi maging komplikado ang lahat.

Tumayo ako at inalis ang duming kumapit sa pantalon ko mula sa pagkakaupo ko. I continued walking kahit na hindi ko alam kung saang parte na ako ng mundo. Kanina pa ako palakad-lakad. I spent the whole morning walking kung saan man ako dalhin ng paa ko. Ayoko munang umuwi. I don't want to explain anything to Soorim. I...
I know I'm too selfish.

Biglang tumunog ng phone ko. I dug down my pockets at kinuha ko ito. Bumungad sa screen ko ang messages ni Soorim. I suddenly felt kind of gulity leaving like that without saying a word. Nasa kalagitnaan kami ng pagkain ng almusal when I stood up from my seat and stormed away from the apartment. Kahit na ilang beses niya ako tinawag, binalewala ko siya.
Ibinalik ko sa bulsa ko ang phone ko at bumalik sa paglalakad.

I kept on walking for a few minutes and then, I saw a familiar playground.  Nang makita ko ang swing, a memory instatly played in my mind. Naalala ko yung araw na may pinagawa sa aking dare sila Jihoon at Samuel a few years ago. An irreplacable memory happened here along with my first regret.

Umupo ako sa isa sa mga swing where I used to sit. I rocked it back and forth slowly habang nakatingin sa langit.

I heaved a sigh.

Galit siguro siya ngayon. Sino ba naman ang hindi magagalit kapag  hindi ka kinausap bigla tapos agad nalang aalis diba?

Aish. Gusto kong magwala. Hindi ko na alam. Bakit kasi bumibilis yung tibok ng puso ko kapag nasa harap ko siya o kapag malapit siya sakin? Hindi naman ako ganito dati ah? Bakit may nagbago?

Why does she keep on popping up in my mind every second? Bakit naalala ko siya sa lahat ng bagay na nakikita ko? Bakit napapangiti ako whenever I remember her? When did I start imagining things kasama siya?. Bakit gusto ko syang makitang palaging nakangiti? Bakit?
Bakit ang ganda niya?

Gusto kong maiyak. Alam ko kung ano ang sagot pero ayokong aminin sa sarili ko. I'm scared. This is the first time I felt so happy and scared at the same time.

My grip on the swing's chain tightened. Hay. Ano bang pinagagagawa mo sa buhay mo, Lee Daehwi?

I looked down and I saw that my shoelaces were undone. Pati sintas ng sapatos ko hindi ko na napansin dahil sa kakaisip sa kanya.

While I was holding the laces and carefully tied it together, I suddenly felt something on my forehead.
Napahawak ako sa noo ko at nang tumingin ako sa harapan ko, I was startled ng makita ko si Soorim.