Claiming Emanuela Velasco (Night Series #1)

Kabanata 2: Nag-iisa

Kabanata 2: Nag-iisa

SPLASH. Splash. Splash.

Parang isang uyaye sa natutulog na pandinig ni Emanuela ang tunog na iyon at sinabayan iyon ng mga awit ng mga ibon. Inamoy niya ang paligid. Napakasariwa ng hangin sa kanyang paligid. She also smelled the earth and dust.

Nasaan siya?

Ito ba ang amoy ng langit? Patay na ba siya?

Kayraming tanong sa kanyang isipan at sa sobrang dami nito, parang sasabog na ang utak niya. Pilit niyang ibinubuka ang napakabigat na talukap ng mga mata. Para iyong sinakyan ng dalawang batang idinuduyan ng isang ina. She also felt the pain all over her body. All of it were burning and were begging for her attention. Whatever happened to her, she needed to be nursed.

Whoosh.

Nangatog si Emanuela. Niyakap niya ng sobrang higpit ang sarili upang kahit ganoon, maibsan ang lamig na nararamdaman.

Kumot…

Kung magpapatuloy siya sa kanyang kinalalagyan, tiyak na magiging yelo siya. Ganito ba talaga kalamig ang langit? Kung langit ang kinalalagyan niya, bakit nahihirapan pa rin siya? It was not the same with what her mother was telling her. It’s more like hell, here. At hindi iyon maganda.

Someone was nagging in her mind. Para bang may gustong ipaalala sa kanya na dapat niyang maalala. Ano iyon?

Sa wakas, nakuha na rin niyang ibuka ang kanyang mga mata. Ikinurap-kurap niya iyon. Bumungad sa kanya ang pamamaalam ng araw. Kung ganoon, wala siya sa langit.

Puno.Kayraming mga puno.Bakit siya napunta rito?

“Anong problema?”

“Az, sabihin mo na kay Boss.”

“Hindi.Masyadong mahina ang loob ng amo nating ito.”

“You’re a –“

Sina Alvin at Az. Nasaan sila? Nakaligtas ba sila sa pagbagasak ng helicopter? Kailangan niyang makitang ayos lang sila. She tried to get up.

“Alvin…Az?” Her voice sounded hoarse. Gumapang si Emanuela sa lupa. Kailangan niyang hanapin ang dalawa. Siya ang dahilan kung bakit sila nadamay. “Alvin? Az?” tawag niya ulit. Kahit na ang pagsasalita ay parang isang parusa.

The woods became darker and darker as the moment goes. She must act fast or else  she will not have the chance to find them. The trees were like demons. They were mocking at her. May mga puting bagay na umaaligid sa kinaroroonan niya na para bang nagmamatyag lamang sa bawat kilos na kanyang gagawin.

Splash.Splash.Splash.

Tubig. Saan galing ang patak ng tubig na iyon? Her throat was dry. She needed water. She needed food. She tried to stand up and she fall on the ground. She must have broken bones. All parts of her body were aching. “Alvin? Az?” tawag niya ulit.

Gumapang siya sa lupa. Kailangan niya silang mahanap. Iyon lang ang tanging tumatakbo sa kanyang utak. Mayamaya’y napatigil siya. She blinked a few times. Totoo ba itong nakikita niya o bunga lamang ito ng gutom. Bakit parang gumagalaw ang mga puno? They were shaking violently. Unti-unting nawawala ang mga sanga nito, sinundan ng mga dahon.

Her mouth went open on the transformation. Is it really happening? Lumiit ang mga puno. At…at naging isang napakalaking lobo? Nadagdagan ang isa ng dalawa hanggang naging anim. They were so big and brawny. Big enough to make her tremble in fear.

Hindi.

Kakainin ba siya ng mga ito?Huwag naman sana, pipi niyang dasal.

Then, one of them howled. Is he the leader? He was all in black. His fur to be exact. Sa anim, ito rin ang pinakamalaki sa lahat. The rest followed. Ang lobong pinakamalaki yata ang nagsisilbi nilang amo.