My First Time

FIRST LONGEST DAYS APART

FIRST LONGEST DAYS APART~

"Distance doesn't matter, as long as you love each other."

The longest days we were apart. It was Christmas Eve, hindi kami nagkikita, e pano I'm here ß she's there à A thousand miles apart. But the thing about us is we tell each other every single thing we do. So long was that time, that I can't remember what she looked like, what her smile felt like. Hay. Hanggang pictures na lang muna ko sa facebook. Pictures we have together. Pictures na nagpapasaya sakin, and at the same time nagpapalungkot sa akin. Missing her so much is killing me. I can't really go to her either. Kasi naman sobrang layo ng bahay namin sa bahay nila. Kung sanang malapit lang yung sa kanila pwede pa e. (Hay asaness pa ko) Gusto ko siya puntahan, kiss her, hug her tight and make her laugh. I wanted but I couldn't. Pano na? Ang strict pa ng mga parents niya. Strict yeah. Super. I think about her at night after I think about her all day.

Yung feeling na gustong gusto mo siyang makasama pero wala kang magawa kung hindi maghintay nalang? Maghintay hanggang sa pwedi na kayong magkita ulit. It's hard to think that I can only be with her when my eyes are closed. I want to see her with them open, right here. So I can hold her. Kahit makita ko lang siya okay na ako dun. (Pwede kahit isang kiss lang? Tsaka isang hug na rin.:P) Missing her? Oh God. That was the hardest part.

--------------------------------------------------------------------

Hey. 3rd year na ako ngayon. Si Audrey ko naman 2nd year na. Ang hirap pala talaga pag 3rd year na. Lagi kaming maraming ginagawa. But syempre I always find time to be with Audrey ko. Nakaka-stress pag hindi ko siya nakakasama e.

--------------------------------------------------------------------

One day, nagpapasama si Khirsten to go in our apartment. Break time naman namin kaya okay lang. Pero hindi pa kami nakalayo sa room namin ng bigla akong natumba at naramdaman ko na nadislocate ulit yung left knee ko. (4th year highschool na ako dati ng unang madislocate left knee ko. May napatid daw kasing ligaments kaya marupok na siya ngayon. Actually binawalan ako nun magsayaw pero matigas talaga ang ulo ko. Hindi ko kayang mawala sakin ang pagsasayaw. Parang feeling ko di ako magiging kumpleto. Pangarap ko kayang maging famous dancer. Sinabi ng Dr. ko nun na kapag nadislocate ulit ang left knee ko kailangan ko ng paoperahan. But I don't want to. Natatakot kaya ako, baka hindi na ako makapag-sayaw pag nangyari yun. Hay. Gustong gusto ko pa talagang makapag-sayaw.) Pinipilit kong tumayo pero hindi ko talaga kaya. I can't move my legs, na sa sobrang sakit e naiyak talaga ako.

Bigla kong narinig ang boses ni Audrey na sobrang kinakabahan "Bhie napano ka??" Nakayuko lang ako dahil ayoko may makakita na umiiyak ako (May umabot din na panyo sa akin) Hindi ako nakasagot dahil sobrang sakit talaga. Dinala na ako ng mga kaklase ko sa Clinic, sumama dun si Audrey and Nikki para samahan nila ko.

They decided na idala na nila ako sa Hospital. I texted my mom, I told her that I need to go to the hospital because my left knee got dislocated again.

Papunta na kami ng hospital, I'm with Audrey and Nikki at yung nurse sa clinic. Hindi umalis sina Audrey ko hanggat hindi pa dumadating si mama. (Yung panyo pala na ginamit ko kay Audrey ko yun) Buti na lang at kasama ko siya, gumagaan pakiramdam ko.

Hay. Nandito na si mama, kaya umuwi na sina Audrey and Nikki. Gabi na din kasi yun. Iy. Umuulan pa naman, kawawa sila. :(

Months has passed and unti-unti na din akong nakarecover. Thank God. 🙏