Gökyüzünün güzelliğiyle aydınlanıyordu odamın penceresı ruhumun aydınlığa ulaşması ise hiç bir zaman gerçekleşmemişti. Ben odamın penceresine vuran ışıkla mutlu olan insanken ruhumu huzursuzluğa itenlere değer vermekle zaman kaybetmiştim. Sorun şu ki sadece zamanda kaybetmemiştim, ruhumu saran bu karanlıktan kurtulamıyor daha çok kenetleniyordum. Mantığım ise şuydu o karanlık hep benimle olsun hüzünede ,mutluluğada neredeyse herşeye o olduğu sürece kabul ediyordum. Sonra aylar, seneler geçti ve o karanlık pes etti. Vazgeçti bedenimden ben ondan vazgeçmeden. Şimdi ise farklı bir karanlıkla baş başayım eskiden penceremi aydınlatan ışığım bile yok onuda aldı giderken sadece ışığımı alsaydı iyiydi aslında bedenimi ruhumu özellikle kalbimi.. Hissiz bi kalp bıraktı geride, ruhsuz bi beden, ve bu bedeni hareket ettirmekten aciz bi insan.
Benim yere göge sığdıramadığım karanlığımla alay edenler küçümseyenler bile olmuştu zamanında ben onu inciltmemek için daha çok kenetlenmiştim. Oysa bırakmalıydım zamanında, yapamadım. Kıyamamak, ne büyük acizlik. Canın pahasına kıyamadığım karanlığım beni kendi elleriyle ölüme sürüklemekten vazgeçmiyordu. Sonunda onsuzlukla başa çıkmanın yollarını ararken kendimi yine ona hapsettiğimin farkına varmam geç olmamıştı. Mesela cüzdanımda resmi bulunuyordu karanlığımın, ama kendisi yoktu. Yastığımın kenarında kokusunun bulunduğu bi sweet vardı bedeni yoktu. Parmak uçlarının ve avuç içinin dokunduğu herşey mevcuttu onun için yapmış olduğum hazinede ama elleri yoktu. Hazine derken; karanlığımın bana sunmuş olduğu tüm objeleri saklardım ki özlem duyayım diye. Ben şimdilerde bunlarla bütün hayatımı geçirmeye hazırlanıyorum. Geçmeyen bi hayatta yaşamaya mecbur kılınan olarak. Vee son olarak herkesin bir karanlığı vardır hayatta ya geçmişte ya gelecekte, gidemediği, terkedemediği ben ise; karanlığımı yeni kaybettim ne yazık ki onunla başedemedim...
