Szlakiem Gryfa

Rozdział 10: Epilog

   -Nie, nie nie! - Mikah krzyknął i po chwili zaklął paskudnie. Nie mógł znaleźć wyjścia z pułapki. Kolejny dach zawalił się, sypiąc iskrami. Mikah krzyknął jeszcze raz, ale nikt nie przyszedł mu na pomoc. Na jednym z nielicznych zachowanych dachów przycupnął elf. Napiął łuk i wycelował w mężczyznę. Po chwili jednak opuścił broń, wykonał jakiś gest i zniknął. Mikah już wiedział, że nie ma szans na ratunek. Wyciągnął miecz i wbił go w swoją pierś. Wolał śmierć od ostrza niż powolne spłonięcie żywcem.

●

   -Merc, nie odchodź. Proszę cię. - Y'asper trzymał mocno chłodną dłoń dziewczyny.
-Y'asper... weź to. - wcisnęła mu w dłoń medalion. - Jeśli znajdziesz właściciela, zwróć go. Jeśli nie, zachowaj. - Odetchnęła i przymknęła powieki.
-Kocham cię, wiesz?
Nie odpowiedziała, a on mógł jedynie patrzeć, jak jej oddech powoli ustaje.

●

   -Wieczorem rozniecił ognisko i usiadł. Zaczął piec wcześniej ubitego jelenia. Reszta komanda uciekła lub została zabita. Został tylko on, nawet Merc go zostawiła. Siedział tak, patrząc w ogień, aż z lasu wyłonił się wiedźmin z kobietą.

●

   Elf powoli podszedł do drzewa pod którym pochował Merc. Przygładził świeżo usypany kopiec i położył na nim swój łuk. Oddał medalion, nic go już nie trzymało. Kołczan i miecz położył pod drzewem. Rozebrał się do koszuli i wspiął na drzewo. Zaplątał mocno sznur i przywiązał go do drzewa.

●

   Lambert zeskoczył z konia i podszedł do tablicy ogłoszeń. Wziął kilka zleceń i zaprowadził konia do stajni. Shani czekała już w karczmie. Posilili się i wynajęli pokój. Czekała ich bardzo długa rozmowa.

●

   -Klaus, porozmawiajmy. Zanim odejdziesz... musisz coś wiedzieć.
Wiedźmin skinął głową i wyszli do sadu. Przez chwilę patrzyli na zachodzące słońce, w końcu odezwał się Skag.
-Nie mogę pozostać bezczynny. Zrozumiem jeśli odejdziesz.
-O czym mówisz? - Klaus poczuł zakłopotanie.
-Kocham cię. Nie tylko jak brata. Naprawdę mi na tobie zależy. Przepraszam, nie powinienem był ci pozwalać jechać do tego przeklętego miasta. Przeze mnie prawie umarłeś. - Zbliżył się do przyjaciela, jedną dłoń kładąc mu na policzku, drugą w pasie.
-Nic się nie stało. Żyję. I ostatecznie po mnie wróciłeś. Lambert mi powiedział.
Skag zbliżył się jeszcze bardziej i delikatnie pocałował drugiego wiedźmina.
-Klaus? - usłyszeli cichy jęk. Odskoczyli od siebie momentalnie. Pomiędzy drzewami stała Mari, miała łzy w oczach. Słońce właśnie zaszło.

Koniec opowieści.

☆☆☆
OD AUTORA
Jak widzicie, opowiadanie jest krótsze od poprzedniego. Według mnie tamto było lepsze, bo pisałam je na kartce, a nie od razu w telefonie, ale w roku szkolnym wrócę do tradycyjnego pisania. Zdradzę teraz, że mam w planach krótkie opowiadanie (w sumie każde moje jest krótkie) o Lambercie i Aidenie i prawdopodobnie jeszcze krótsze Ves x Roche (być może one-shot). Nie chcę porzucać uniwersum wiedźmina, bo lubię łączyć ich wszystkich w dziwne pary (jak Lambert x Shani, czego nigdzie nie widziałam). To tyle, miło mi że ktoś to czyta, wszystkie pomysły na ciekawe opowiadania chętnie przyjmę, tak jak wszelką krytykę na temat tych. Lamberrt.