Hey bestfriend, I love you.

Chapter 9: Forgive or Forget?

TRISHA'S POV :

Nakauwi na ako ng bahay.

.

.

Di pa rin ako makapaniwalang nagawa niya sa akin yon.Pinahiya ako ng mahal ko.Siguro kailangan ko ng magmove-on at kalimutan ko na siya.Bakit kasi sa dinami dami ng lalaki sa buong mundo na maiinlove ako sa bestfriend ko pa.Ang ayos ayos ng sinabi ko tapos gaganunin niya ako? May kasalanan ba akong nagawa sa kanya!? Nagbago na yata ang bestfriend ko.  Wala na ung laging nanjan para sa akin.Eh ngayon parang kahit lalapit lang ako sa kanya diring diri siya sa akin. Hindi ko siya mapapatawad sa ginawa niya *umiyak ng umiyak*

DEXTER'S POV:

Grabe.Ang laki laki ng kasalanan ko sa bestfriend ko.Mapatawad pa kaya niya ako?Basta.Hindi ako susuko.Gagawin ko ang lahat. *tumakbo palabas ng bahay*

Nako,mukang uulan yata.Wag naman sana.

*tumakbo ng tumakbo hanggang sa makarating sa bahay nila Trisha*

.

.

Nandito na ako.Sa bahay ng nasaktan kong bestfriend.Sana pansinin pa niya ako. *pinindot ang doorbell*

"Oh iho,anong ginagawa mo dito?May kailangan ka ba?"

"Ahhmm nanjan po ba si Trish?"

"Oo.Saglit,tatawagin ko lang siya."

TRISHA'S POV :

"Iha,may bisita ka sa labas."

"Sino po?"

"Hindi ko naitanong ung pangalan eh.Pero gwapo.hehe"

Dammit, Dexter Baltazar.

*Tumingin sa bintana*

.

.

Siya nga! Anong akala niya? mapapatawad ko siya? Manigas siya.

DEXTER'S POV :

Ang tagal naman.Isang oras na akong naghihintay dito pero wala pa rin siya. "Triiiiiiiish! Pansinin mo naman ako oh! Hindi ko naman un sinasadya eh! I'M SO SORRY!! TRIIISH! Papasukin mo naman ako dito sa gate niyoo!! Mag-usap tayo bes--"

"ANO BANG PROBLEMA MO?!? HA?! PAGKATAPOS MO AKONG IPAHIYA SA SCHOOL TAPOS PUPUNTA KA PA DITO? KAPAL RIN NG MUKA MO NOH?!"

*hinawakan ang kamay ni Trisha* "Trish,I'm so sorry sa nangyari kanina.Hindi ko talaga sinasadya.May pinagdadaanan lang ako kaya ko nagawa yun.Maniwala ka bespren." *umiyak*

"BITIWAN MO NGA AKO! *tinulak si Dexter*  KAHIT KAILAN HINDI KITA MAPAPATAWAD KAHIT ANO PANG GAWIN MO! AKALA MO GANUN LANG KADALI UN?! SA TINGIN MO ANONG FEELING NA MAPAHIYA KA? TAPOS BESTFRIEND MO PA ANG NAGPAHIYA SAYO.HA?! IPALIWANAG MO NGA YAN! SINAKTAN MO AKO DEXTER! SINAKTAN MO AKO!" *pinalo ng pinalo si Dexter*

"Sorry talaga Trish.Wag mo naman ako pahirapan ng ganito. I can't live without you.Ayokong mawalan pa ng isang mahal ko sa buhay.May pinagdadaanan lang naman kasi ako kaya ko nagawa sayo un.Pero hindi ko naman sinasadya. I'm so sorry. * niyakap si Trish*

"SORRY?! SORRY?! ANONG MAGAGAWA NG SORRY MO?!?! I'M SORRY PERO HINDI PA KITA KAYANG PATAWARIN."

"*lumuhod* Trish,please. *iyak ng iyak* Don't do this to me.Kung alam mo lang ang pinagdadaanan ko.Hindi ko kayang mawalan ng bestfriend.Bigyan mo pa ako ng pangalawang pagkakataon.I promise I won't do it again. I'm sorry okay, i'm sorry. "

"I'm sorry Dexter.Wag ngayon." *tumakbo pabalik ng kwarto*

.

.

Huhuhu.GAGO KA DEXTER!GAGO! GAGO!Kailan pa niya ako mapapatawad? *sinipa ung mga halaman sa tabi ng gate* *sinuntok ang pader**iyak ng iyak*

*Biglang umulan ng malakas*

Huhu.Hindi ako susuko.Maghihintay ako.Kahit bagyo pa ito.Wag kang susuko Dexter. *umupo sa may tabi ng gate*

Basang basa na ako sa lakas ng ulan *nanginginig*

TRISHA'S POV :

Ang lakas na pala ng ulan. *tumingin uli sa bintana*

We-wait!?!?!? Si Dexter un ah!?! Hindi pa rin siya umuuwi?! *biglang sinarado ang bintana* No.Hindi ako maaawa sa kanya.Tumigil ka nga Trish! Matutulog na nga ako!

.

.

WOAH! Ang lakas ng kidlat.Nakakagulat.Kawawa naman si Dexter.Tutulungan ko na ba siya? Nakakakonsensya kasi.Wala naman masama kung tulungan ko siya diba? Pero di ibig sabihin nun na napatawad ko na siya.  

*lumabas*

Nako basang basa na pala siya.Ang bigat naman netong lalaking to.Kawawa naman siya.Magkakasakit pa siya dahil sa akin.

*ihiniga si Dex sa extra nilang kwarto*

Hay nako,Kahit galit ako sa kanya hindi ko magawang kalimutan at pabayaan siya.Mahal ko na nga itong lalaking to.PERO HINDI ko pa rin siya mapapatawad hanggang ngayon.