Η θάλασσα της ηδονής

Ιστορίες και νόμοι

Η Σέρα ψιθύριζε νωχελικά άσματα ακολουθώντας το πέρασμα του αλμυρού ανέμου. Ο ήλιος έλαμπε τόσο έντονα που θάμπωνε τα μάτια της Μεράια ακόμα και κάτω από το νερό. Οι αχτίδες διαθλούνταν και σκορπίζονταν, χάιδευαν το δέρμα της και έκαναν την γαλαζωπή ουρά της να γυαλίζει και να αλλάζει αποχρώσεις κατά τόπους.

Ψάρια με πλουμιστά λέπια σε όλα τα χρώματα της ίριδας κολυμπούσαν άτακτα γύρω της. Έκαναν το νερό να αναδεύεται ανήσυχα και να παρασέρνει τα μακριά μαλλιά της, φέρνοντάς τα στο πρόσωπό της και τυλίγοντάς τα γύρω από το λαιμό, τα γυμνά της στήθη και την λεπτή της μέση. Ένα κοπάδι από δρακονέτους –έτσι ονόμαζαν οι Σεράινες μια ομάδα πολύχρωμων ψαριών που ξεχώριζαν από ένα μυτερό εξόγκωμα στο κέντρο του κεφαλιού τους- συσπειρώθηκαν γύρω της με περιέργεια. Τα αλλήθωρα μάτια τους γυρνούσαν σε κύκλους, καθώς αναζητούσαν την ταυτότητα του αλλόκοτου πλάσματος που παρατηρούσαν.

Η Μεράια διέλυσε το κοπάδι με μια κίνηση των χεριών της και γέλασε δυνατά. Λύγισε την ουρά της και έδωσε ώθηση για να κατέβει ακόμα πιο βαθιά στον βυθό. Κολύμπησε ανάμεσα στους κιτρινωπούς υφάλους και τα ψηλά κοράλλια, μαζεύοντας στις χούφτες της οτιδήποτε πολύχρωμο και λαμπερό μπορούσε να κρατήσει. Ύστερα έδωσε ακόμα μια ώθηση και άλλαξε κατεύθυνση, ανεβαίνοντας προς τα πάνω αυτή τη φορά.

Οι Σεράινες είχαν ήδη μαζευτεί στους βράχους και απολάμβαναν τον ήλιο με τραγούδια και δυνατά γέλια. Πλησίασε κι εκείνη και ανέβηκε σε έναν από τους πλακουτσωτούς βράχους του συμπλέγματος, από όπου μπορούσε να τις βλέπει όλες.

Η Ρόου με την ανοιχτόχρωμη τριανταφυλλιά της ουρά και τα ολόξανθα μαλλιά της είχε ήδη πλέξει την κοτσίδα της με μαργαριτάρια και μικρά κομμάτια κοραλλιών ξεπρόβαλλαν από τα πλαϊνά του κεφαλιού της. Τώρα βοηθούσε την Κάια να πλέξει τα δικά της μαλλιά. Εκείνη απολάμβανε τα χάδια της Ρόου στα χρυσά μαλλιά της, γέρνοντας το κεφάλι στο πλάι και σιγοτραγουδώντας.

Η Βασίλισσα καθόταν στο κέντρο, όπως πάντα, μαζί με τις τρεις αδερφές της, οι οποίες πρόσθεταν στην ουρά της κοχύλια και μαργαριτάρια.

Η φωνή της Βασίλισσας υπερείχε σε ένταση από τις υπόλοιπες, καλύπτοντας τις θεσπέσιες φωνές τους, όπως συνήθως. Στεντόρεια και βαθιά, αισθησιακή και εκφοβιστική ταυτόχρονα, προκαλούσε δέος. Τα ασημένια μαλλιά της ανέμιζαν στην ολόλευκη πλάτη της. Το πλουμιστό στέμμα της από λευκά κοράλλια και μαργαριτάρια, όλο αιχμές και γωνίες, συμπλήρωνε την εικόνα της βασιλικής της χάρης. Η ουρά της, τυλιγμένη κάτω από τον γυμνασμένο κορμό της, ασήμιζε σαν διαμάντι, εκτυφλωτική και δυνατή.