The Nerd Is A Gangster 1 [REVISION STAGE]

Chapter 44 - Let go

Elizah

"so, what is your plan this summer?" tanong saakin ni jehan, classmate ko.

"hmm... I dont know?" I said in lower voice.

" nga pala, kamusta si lester? balibalitang nasa ospital sya ah?" tanong nya ulit saakin, agad akong napa simangot sa kanyang tanong at nginitian sya ng mapait

"hmm.. hindi ko alam, hidni ko na nga alam nangyayare sakanya eh" sabi ko naman sakanya kahit masakit para saakin. hindi ko na sya pinansin pa dahil alam kong gugulo na naman ang mundo namin pag nangyaring magkasama ulit kame. gusto na na syang lumayo pa dahil ayokong mangyare ang banta saakin ni kuya.

"uhmm.. I think i should go?" sabi nya sabay kuha ng shoulder bag nya at nag wave palayo.

napa tingin ako sa kalayuan at nakita ko ang isang taong naging dahilan ng gulo sa buhay ko.

tinutulak ni howard ang kanyang wheel chair palapit saakin at mag dala naman syang mga roses. itinatago ko ang akong luha sa likod ng aking mga mata, ayoko ng pahirapan sya, habang mas lumalapit sya, nagiging delikado pa ang buhay nya.

"hi elizah" bungad nya saakin habang naka ngiti, gustong gusto ko na syang yakapin at halikan pero hindi pwede. ayoko ng masaktan pa sya, nahihirapan akong tignan sya sa ganyang kalagayan.

iniabot nya ang bulaklak pero agad ko itong tinapon.

"Pwede ba? ayoko na! layuan mo nalang ako! Tapos na tayo diba?" sabi ko sakanya.

"pero.. hindi pa nga tayo tumatagal ng dalawang buwan eh?" sabi nya habang pinipilit na hirap na hirap abutin ang bulaklak. sinipa ko ito para hindi na nya makuha pa.

"kahit pa! Gulo lang naman ang dinala mo saakin magmula noon eh! saka wala na akong pakialam sayo!" gustong gusto ko na ibuhos yung mga sakit na sinasabi ko kahit walang mga katotohanan, mahal na mahal ko sya kaya kailangan ko itong gawin para sakanya.

"elizah.. bigyan mo naman ako ng pangalawang pagkakataon. itatama ko na mga mali ko please wag mo lang ako iwan! aalis na ako grupo namin kung gusto mo. gagawin ko ang lahat para hindi tayo mag hiwalay." sabi nya nya, nakita ko narin ang katiting na tubig sa kanyang mata na nag babadya ng papatak na ito.

"kahit pa! wala na akong feelings sayo! ayoko na sayo! tama na!" sabi ko, hindi ko na maatim ang sakit ng mga sinasabi ko sakanya at nahihirapan na akong huminga kaya agad akong umalis duon at hindi na napigilan ng luha kong lumuha na kanina pang nag babadyang pumatak

Lester

alam mo Yung feeling na sinaksak ka ng paulit ulit? Yung feeling na iniwan ka Ng Mahal mo. Nasan na Yung pangako mo elizah? Bakit ambilis mo akong iwanan.

Natulala ako sa kanyang likod na paunti unting luma lumalayo sa kinatatayuan ko.

Sana namatay na Lang ako Sana tinuluyan nalang ako Ng kuya nya! SANA HINDI NA AKO NAHINGA! PARA HINDI KO NA NARARAMDAMAN ITONG SAKIT NA TO!

Pinipilit Kong tumayo kahit na nasasaktan ako pero pilit akong ini-uupo nito ni howard. tinabig ko ang kamay nya sa inis.

"Wag mokong hawakan!!" sigaw ko sakanya.

"pre! ano bang problema mo? pati ba naman kami susungitan mo!?" mahinahong tanong ni jhustine

"I Don't really care!" sigaw ko at pilit na tumayo para habulin sya. lumakad ako ng paika ika para lang habulin ko sya pero bumagsak ako lupa.

hindi ko iniinda ang sakit ng aking katawan dahil hindi ito maikukumpara sa sakit na aking nadarama. bakit ganyan sya? ano bang ginawa kong mali sakanya?? pawang pagsisinungaling na nga lang ba ang lahat ng sinabi nya saakin? bakit ganon?

kahit na 50/50 ang kalagayan ko last week sa hospital hindi nya ako binisita, nangungulila ako sa pag mamahal nya, nangungulila ako sa kanya. I cried for an ocean but your ship refuse to sail it.

tinulungan ako nila howard at jhustine paupo sa wheel chair. basang basa na ang aking pisngi at wari'y namumula na ang aking mata. niyakap ko ang aking katawan na nag babakasakali na kayakap ko rin sya. ang sakit sakit sa damdamin.

umupo sa harapan ko si howard at nagsalita

" pre. kailangan pa ata ni elizah ng space, I think you should respect it." sabi nya naman.

"pero tinapos na nya ang lahat pre! hindi mo ba nakita yon?" nanginginig na boses ang sagot ko. sa inis na aking damdamin binato ko ang dala kong box na ireregalo ko sakanya.

nakita ko na rin ang ibang students na naka tingin at parang vini-video-han pa nila ako.

yumuko ako at pumikit ng madiin.

mahal na mahal kita, kaya hindi ako papayag pa na pag hihiwalayin pa tayo ng tadhana.

hindi ko rin alam kung bakit ganto ko sya minahal. bakit sa kabila ng maiksing panahon na kasama ko sya parang ang dami na nangyare saamin. simula sa pag papanggap kong isang nerd hanggang sa ngayong pansamantalang di ako nakakalakad.

lumipas pa ang mga araw na naka tunganga lang ako sa TV at umiinom ng umiinom ng alak. tinatawagan ako ng hospital para sa daily check ups pero hindi ko ito tinutugon. kaya ko ang sarili ko! kaya ko ang katawan ko!

nakatunganga ako sa isang nakabukas na TV na wala na akong maintindihan sa pinapanood ko. 

sya lang rin naman ang sumira ng buhay ko diba? nawala si fourth ng dahil sakanya, nawala ang ugnayan namin ni grey ng dahil sakanya at unti unti ng humihina ang grupo namin at hindi na kami nagiging solid! unti unti ng umaalis ang iba, na dating thirteen kame ngayon ay eight nalang kami. bumalik sila sa probinsya at ang iba ay nag lipat ng bahay dahil sa kani kanilang desisyon. ang iba'y nangibang bansa at ang iba'y nanatili parin sa tabi namin. hindi ko na alam kung paano pa ang buhay ko. hindi ko na alam kung ano pa ba simbulo ng buhay ko. ano pa nga ba? wala naman akong kwenta! wala naman akong silbe! isa lang naman akong hamak na gangster na walang ibang alam kundi maki gulo sa gulo? i think this is the last time na iiyak ako dahil sa buhay ko. dahil sa susunod  na iyak ko, hindi na tungkol pa sa sakit. kaligayahan na ang dahilan ng pag patak ng luha ko.

nakakita ako ng isang lubid, iniikot ko ito at itinali sa kisame. kumuha ako ng upuan at pumatong duon. nakikita ko sa loob ng bilog na lubid ang tahimik na paraiso, pero sa labas ng lubid naman at isang magulong kwarto na basag basag at tanging itim at puti nalang ang kulay nito. gusto kong ipasok ang ulo ko sa loob, gusto ko na maranasan ang paraiso. gusto ko na makawala sa realidad at pumasok sa imahinasyon.

ayoko na , suko na ako. ano pa nga ba silbi ko kay elizah? sya lang naman ang nag bigay kulay ng mundo ko eh. sya lang ang naging dahilan bakit napangiti pa ako. pero hindi na nya ako mahal pa. wala na akong kwenta pa sakanya, ano na nga lang ba ako?

ipinasok ko ang ulo ko sa paraisong lubid at unti unting sinipa palayo ang mataas na upuan.