Πριν Από Την Αρχη

Κεφάλαιο 12: Αναστάτωση

12 Ιουλίου 1984

Πότε δεν φαντάζομουνα ότι ένας άνθρωπος θα μπορούσε να φέρει τα πανό κάτω στην ζωή σου , να κάνει τα νεύρα σου κουρέλια και να παίζει με την διάθεση σου είτε σκόπιμα ειτε επίτηδες.
Υπήρχαν μέρες - και νύχτες - που δεν μπορούσα να τον βγάλω από το μυαλό και όταν αποφάσιζα να ενημερωθώ για της δράσεις του τάγματος κανένας δεν παρελιπτε να με ενημερώσει για το τι κάνει ο Άλμπους.
Είχα τηρήσει την απόφαση μου και έφυγα το ίδιο βράδυ κιόλας από το Χογκουαρτς χωρίς να δώσω εξηγεισεις σε κανέναν, ο μόνος που ήξερε την πραγματική αιτία της βιαστηκεις φυγής μου ήταν εκείνος.
Ετσι λοιπόν ο δρόμος μου με έβγαλε στην Τούλσα μια μικρή πόλη της Αμερικής όπου και ετοιμαζόταν το καινούργιο σχολείο της θεάς Νύχτας και εγώ μαζί με τους Λανκσφορτ σημετηχαμε στης τελευταίες λεπτομέρειες πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς.
Παιδια απο όλον τον κόσμο ταξίδευαν τωρα προς το σχολείο εχωντας πάρει μεταγραφές και οι ενιλικοι βρηκολακες περίμεναν με αγωνία της καινούριες άφιξης.
Είχα γνώρισει αρκετούς απο τους συναδέρφους τον Λανκσφορτ αλλα την μεγαλύτερη εντύπωση μου εκαναν η Λενομπια- μια μικροκαμωμένη κοπελα με άσπρα μαλιά και γυαλιστερά γκρι ματια καθώς και ενα περίτεχνα σχεδιασμένο τατουάζ που απεικόνιζε δυο άλογα δεξια και αριστερα απο το μισοφέγγαρο της θεάς.
Η αλλη γυναικα ηταν τελείως διαφορετική, ονομαζόταν Πενθεσίλεια και εαν και το τατουάζ της δεν ηταν τόσο πολύπλοκο όσο αυτό της Λενομπια υπήρχαν ενα σορό αλλα πραγματα που σε τραβούσαν επανω της. Εκτός απο τα εκφραστηκα πράσινα ματια και τα υπέροχα μακριά μαλιά της, το μόνιμος ζωγραφισμένο χαμόγελο και η ευχάριστη πρωσοπικοτιτα της σε έκανε να νιώθεις σαν στο σπίτι σου.
Εκείνο το βράδυ - περίπου στης 3 τα ξημερώματα - στο τέλος της βάρδιας μου ταχτοποιουσα κάτι βιβλια στο μεγάλο παρατερο κτίριο της βιβλιοθήκης όταν ακουστικές ένας διακριτικός βήχας απο πίσω μου, κοίταξα πανω απο το ωμω μου και είδα την Ανασταζια να μου χαμογελάει.
Ανασταζια : νωμιζα οτι θα ειχες τελειώσει μέχρι τωρα!
Καθριν: δώσε μου 10 λεπτά ακόμα , εχεις σχεδια για απόψε και βιαζεσε τόσο ;
Η Ανασταζια γέλασε και μου έκλεισε το μάτι.
Ανασταζια: Παντα ετοιμοπόλεμη, οχι δεν εχω κανονίσει τίποτα, απλα ήρθα να σου πω οτι το μαθημα ξιφασκίας ακυρώθηκε λογο πολλών καθηκόντων του καθηγητή σου.
Ηταν συρα μου να βάλω τα γέλια.
Καθριν: και τωρα τι θα κάνουμε ;
Ανασταζια: για αρχή λέω να παμε και να φάμε με τους άλλους και μετα βλέπουμε τι λες ;
Σαν να περίμενε σήμα η κοιλιά μου γυργουρισε δύνατα, εγω παρατησα τα τελευταία βιβλία και πήρα την Ανασταζια αγγαζε οδηγώντας την στην τραπεζαρία οπου και θα τρωγαμε όλοι μαζί.
Στην αρχή παραξενεφτικα γιατι απο τα παράθυρα δεν φενοταν καμένα φως και απλα υπέθεσα οτι η βαριές κουρτίνες θα φυλάκιζαν όλο το φως μεσα στην μεγάλη αίθουσα.
Ανεβενωντας τα σκαλιά του πύργου ομως συνιδιτοποιοισα οτι η Ανασταζια δυπλα μου δεν είχε βγάλει αχνά απο την βιβλιοθήκη και μετα, οποτε προσπαθούσα μάταια να μάντεψω τι σκαρονε παλυ.
Ανοιξα την πόρτα και ενα δύνατο ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ακούστηκε απο μεσα κανοντας με να μείνω στήλη άλατος.
Ο Δράκος κρατούσε μια μεγάλη τούρτα Σοκολάτα και μαζι με την συνοδεία ποιανού όλοι μου τραγούδουσαν το τραγουδι τον γενεθλίων.
Μετα απο το υπέροχο δηπνο, την τελεια τούρτα και τα πολα δώρα χαλάρωναμε - όπως το συνηθηζαμαι άλλωστε - η τρεις μας κάτο απο ενα μεγάλο δέντρο στον ανατολικό μαντρότοιχο κοιτοντας τα άστρα.
Δράκος: έπρεπε να δεις την έκφραση σου όταν μπήκες μέσα στην τραπεζαρία.
Καθριν: κατι είχα αρχίσει να υποψιάζομαι όταν δεν μειλούσε η Ανασταζια αλλα δεν πρόλαβα να πω τίποτα
Γελουσαμε δυνατά και συνεχίσαμε να πηραζουμε ο ενας τον άλλον όταν η μεγάλη ιέρεια του σχολείου - η Νεφερτ - μας πλησίασε παρέα με μια μικροκαμωμένη γυναίκα με ζγουρα κόκκινα μαλιά. Η ιέρεια μας χερετησε ζήτησε συγνώμη και πήρε τον λόγο.
Νεφερτ: η κύρια ζήτησε να σε δει Καθριν.
Παραξένεφτικα αλλα παρατηρώντας την καλητερα κατάλαβα οτι ήταν και αυτη μάγισσα και μάλιστα απο την συντεχνία της μαμας μου.
Οι Λανκσφορτ και η Νεφερτ απομακρύνθηκαν ενω εγώ έμεινα με την μάγισσα να με κοιτάζει εξεταστεικα
Άλμα : Την τελευταία φωρα που σε είδα ήσουν μικρό κοριτσάκι και τωρα είσαι ολόκληρη γυναικα.
Είπε και το ζεστό της χαμόγελο με έκανε αμέσως να καταλάβω ποια ήταν.
Καθριν: θεια Άλμα.... Τι κανείς εδω ; Νόμιζα οτι εσυ....
Άλμα: δεν τα πάω καλά με τους βρικόλακες;... Ναι κάποτε έτσι ηταν όμως να ξέρεις μικρη μου οτι ο ανθρώπος αλλάζει.
Καθριν : τι θέλεις όμως εδώ θεια ; Ολα καλά με την μαμα και τους υπόλοιπους ;
Άλμα : ναι μικρή μου απλα ήρθα να σε παρω γιατι σήμερα το πρωι έχουμε σύναξη και πρέπει να βρίσκεσαι και εσυ εκεί. Τι λες θα έρθεις μαζι μου ;
Το σκευτικα για μια στη στιγμή και μια νοσταλγία με πλημμύρισε κανοντας με να συμφωνισω στο λεπτό.
Καθριν : ναι, αλλα θα πρεπει πρωτα να μειλησω με τον καθηγητή μου.