Revenge||Cameron Dallas

R/22

İki Gün.

Dile kolay gelen iki gün.

Beklemenin ilk defa bu denli can yakıcı olduğuna tanık olmuştum bu süreçte.Her geçen saniye,burada bulunan herkesin dayanma gücü tükeniyordu.Kimse bir saniye bile gözlerini yummamış,hatta midelerinin isyanını hastanenin kantininden aldıkları tostlar ile bastırmakla yetinmişlerdi.Hepimizin tek isteği bir tepki ya da en azından doktordan gelecek bir haberden ibaretti.Fakat sonuç hiçbir şekilde değişmiyordu.Ne Cameron gözlerini açıyor,nede doktor bu konu hakkında bilgi veriyordu.

Derin bir nefes aldım.Yüzümü sıvazlayarak yanı başımda oturan Ela'ya çevirdim bakışlarımı.İki gün önce Shawn'ın bana sarılışının ardından uzunca bir süre ağlamış,ardından ise kalkarak kendimi zar zor bahçeye atmıştım.Duygusal anlamda çökmüş durumdaydım ve neye nasıl tepki vereceğime dair en ufak bir fikrim yoktu.Tek emin olduğum şey Cameron'ın biran önce uyanmasını istememdi.Bu,elbetteki onu affedeceğim anlamına gelmiyordu ya da direk olarak kucağına atlayacağım.Sadece uyanmasını istiyordum.Uyanmasını ve tekrardan arkadaşlarının arasına sağlıklı bir şekilde katılmasını.

''Doktor geliyor!''

Ela'nın sesiyle derin düşüncelerimden sıyrılarak,bize doğru gelen doktora baktım.Yüzündeki minik tebessüm içimdeki umut kırıntılarını pençelerken,kendisine en yakın kişi olan Shawn'ın yanı başında durarak Cameron'ın uyanmasını bekleyen bizlere baktı.

''Bay Dallas,sonunda uyandı.Birkaç saatin sonunda kendisini normal odaya alacağız.Tekrardan geçmiş olsun.''

Ve beklenen haberin gelmesi,herkesin tuttuğu nefesini vermesine sebep olmuştu.Ellerimi yüzüme kapatarak derince bir iç çektim.Ela'nın bana sarıldığını hissettiğimde,bende aynı şekilde ona sarıldım.Sonunda uyanmıştı ve şuan dünyada bu haberden daha güzel birşeyin olduğunu sanmıyordum.

''Uyandı...''Ela'nın sevincini belli eden sesine,aynı şekilde karşılık verdim.

''Pes etmedi...''

Gülümsediğini anlayabiliyordum.Hafifce benden çekilerek yüzüme baktı.Ardından başını diğer tarafa çevirerek bize bakan Nash'e döndü.

''Ailesinden sonra odaya kim girecek?''

Nash kendini ve Shawn'ı göstererek ''İkimiz.''Dedi.''Ardından Matt ve diğerleri girecek.Tabi isterse...''Bakışlarını bana sabitlediğinde,derin bir nefes aldı ve susmakla yetindi.Cümlesinin sonunu az çok tahmin edebiliyordum.Tabi isterse Andromeda onlardan önce girebilir?

''Sadece 1 dakika bana yeter.''Ağzımdan çıkan cümle ile Nash'in mavi gözlerinde oluşan pırıltıları görebilmiştim.Durduğu yerden hareketlenerek Shawn ve diğerlerinin yanına ilerledi.Onlardan oluşan çembere doğru eğilerek birşeyler söylediğinde,Shawn başını birkaç saniye kaldırarak bana baktı.Ardından tıpkı çemberdeki diğer kişiler gibi başını salladığında,Nash yanlarından ayrılarak Ela ve bana doğru geldi.

''Ailesinden sonra ilk sen girebilirsin.''

Gülümsedim.Her zaman düşünceli olduklarını inkar edemezdim.

Başımı sallamadım.''Teşekkürler.''

Ardından geçen üç saatlik süreçte ise sadece oturmakla yetindim.Cameron normal odaya alındığı sırada uyanık olması nedeniyle ailesi hemen içeriye girmişti.Şimdi ise çıkan aile üyelerinin ardından minik adımlarla ben giriyordum odaya.

Kapıyı aralayarak içeriye girdiğimde,Cameron'ı o şekilde görmek boğazımda yutkunduğumda geçmeyen bir düğümün oluşmasına sebep olmuştu.Yüzündeki çizik ve morluklar benim görebildiklerimken,göremediklerimi düşünmek bile istemiyordum.

''Cameron.''

Sesimin odayı doldurmasıyla,öyle bir şekilde başını benden tarafa çevirmiştiki eğer biraz daha zorlasaydı boynunu kırabileceğine emindim.

''Andromeda?''Sesi boğuk ve kesikti.Yüzüme minik bir tebessüm oturtarak,yanı başına doğru ilerledim.Yatağın kenarındaki küçük boşluğa tam anlamıyla oturmadan ona baktım.Gözlerindeki bariz şaşkınlık,beni burada beklemediğinin en büyük kanıtıydı.

''Kendini nasıl hissediyorsun?''Sorum pekte mantıklı sayılmazdı.Yoğun bakımdan yeni çıkmış biri nasıl hissedebilirdi ki?

''Ölümden dönmüş gibi.''

Ölüm.

Ölümden dönmüş terimi,nefesimi kesti.Kelimenin tam anlamıyla ölümden dönmüş olması,ölümün varlığını bir kez daha yüzüme vurmuştu.

O an düşünmeyerek,belkide sonradan kendime kızabileceğim bir hareket yaptım.Elimi hafifce yüzüne götürerek yaralı olmayan kısmına dokundurdum.O ise sadece gözlerini kapatmakla yetindi.

''Bizi korkuttun.''Onunda bildiği gerçeği seslice dile getirdim.Elimi yüzünden ayırarak,bu sefer yumuşaklığını halen yitirmemiş olan saçlarına götürdüm ve şevkatle okşamaya başladım.Eskiden,o göğsüme yatar ben ise saçlarıyla oynardım.Ensesi ve kulağı arasında kalan kısım onun hassas noktasıydı.Orayı her okşadığımda ne olursa olsun sakinleşir ve mayışırdı.Elimi tıpkı eskisi gibi o kısma doğru kaydırdığımda,derince nefes aldığını gördüm.

''Andromeda...''Sesindeki acı ve tükenmişliği hissetmemek için aptal olmak gerekirdi.''Artık buna bir son ver.''

''Neye?''Bilmemezliğe yattım.Gözlerini araladı ve bakışlarını direk olarak benim gözlerime dikti.

''Neye olduğunu biliyorsun.Aramızdakine...Beni senden daha fazla uzaklaştırma Andromeda...''

Elimi çekerek,ayağa kalktım.Söylediği cümleyi es geçmek istedim.Zihnim olanlardan sonra fazla karışıktı ve olmasını istemediğim bir durumun gerçekleşmesi olağandı.

''Ben gitsem iyi olacak.Kendine iyi bak.''Ardından ağzını açmasına dahi izin vermeden kendimi odadan dışarıya attım.Eğer biraz daha kalsaydım kaybetme korkumu,onun dudaklarında sonlandıracaktım.

------------------------------------------------------------------------

Aradan ne kadar zaman geçti yeni bölüm atmayalı.Dedim sınav haftam yaklaşıyorken bir bölüm atayım artık.Kendimi yazmaya zorlayarak böyle bir bölüm çıktı karşıma.Uzun süreli gecikme için gerçektende üzgünüm.Sınavlarım 1,5hafta sürecek.Bu süreçten sonra tekrar bölüm yayınlamaya devam edeceğim.

Tekrardan özür dilerim.

Bölüm içerisinde hatalarım varsa kusuruma bakmayın.Pek kontrol etmeden daha fazla gecikmesin diye direk olarak attım.

Vote ve yorumlarınızıda eksik etmeyin❤︎

Sizleri Seviyorum❤︎