Revenge||Cameron Dallas

Final

2 YIL SONRA

Yıllar geçtikçe içimde var olan intikam alevi,yavaş yavaş yerini küllere bırakmıştı.İntikam aklı yoran bir duygudan çok içinizi ve kişiliğinizi değiştiren bir duyguydu.

Ben bu duyguyu kendimle birlikte yaşatmıştım.

Şimdi ise karşımdaki koltukta oyun oynayan Cameron,Jack G ve Shawn'ı izliyordum.Tekrar kendimi bu aileye ait hissediyor ve onlara sahip olduğum için mutlu hissediyordum.

Bu arada,küçük Cameron'ın geleceğini söylemiş miydim?

 Evet,Cameron ile 1 yıl önce evlenmiştik.İkimizinde bu savaştan yorulduğu bir gün kendimizi özgür bırakmaya karar vermiştik.Bu özgürlük ikimizinde ihtiyacı olan tek şeydi.Artık ne ben intikama kafa yorabiliyordum ne de Cameron benden uzak durabiliyordu.Herkes hayata bir kere geliyordu ve ben gitmek yerine onlarla kalmayı tercih etmiştim.Çünkü intikamdan daha güçlü bir duygu var ise o da pişmanlıktı.

Ve ben intikamla var olabilmişken,pişmanlıkla yok olmayı göze alamazdım.

''Sevgilim?''

Cameron'ın şefkatli sesi ile ona dönerken gülümsedim.Shawn elindeki oyun konsolu ile Cameron'ın kafasına hafifçe vurdu.

''Karıcığım demen gerekiyor Dallas.Sevgili için biraz fazlanız var.''

Jack G. kahkaha atarken,bende ona eşlik ettim.Cameron sırıtarak omuz silkti.Gerçekten sevgili olmak için biraz fazlamız vardı.Yaklaşık 5 ay kadar bizimle olan dünyanın en güzel fazlalığı.

''Karıma ne diyeceğimi size mi soracağım?''

''Evet!'' Shawn ve Jack aynı anda söylediğinde,Cameron kaşlarını kaldırdı.''Biz onun abisiyiz.''diyerek devam etti Jack.

''Ne abiler ama.Oturmuş çocuk gibi oyun oynuyorsunuz.''Onların laf dalaşlarına sırıtarak katılırken,Shawn omuz silkti.

''Ruhu genç abileriz.Ayrıca bizi yoldan atan senin kocandı.''

Dudaklarımı büzerek Cameron'a baktım.Bu konuda haklıydılar çünkü kocam asla oyundan vazgeçemiyordu.Bazı geceler oyuna yeni bir güncelleme geldiğinde beni uyandırıyor ve birlikte oyun oynuyorduk.Bu oyun sevdası ne ara bu kadar artmıştı bilmesemde,onun mutlu olmasını seviyordum.Ayrıca itiraf etmeliydim ki,oyun oynarken fazlasıyla karizmatik gözüküyordu.

  Üçü kendi aralarında laf dalaşına girerken,karnımı okşayarak ayaklandım ve mutfağa ilerledim.Yemek yapmak için malzemeleri çıkartırken,ne kadar yol kat ettiğimi düşündüm.Oysaki her şey daha dün gibiydi ve aradan geçen yıllar hepimize bir şeyler katmıştı.İyisiyle kötüsüyle yaşadığımız her şey bizim tercihlerimizin bir sonucuydu ve ben yinede bu intikam oyununa girdiğim için pişman değildim.

Çünkü bu oyuna girmeseydim,sessizce onlardan uzaklaşmış olacaktım.

Ve eğer onlardan sessizce uzaklaşsaydım,şu an yaşadıklarım birer rüya olarak kalacaktı.

''Birtanem...''

Arkamdan şişkin karnıma doğru sarılan eller,gülümsememe sebep oldu.Cameron'ın beni benden alan kokusu burnuma dolarken,ellerinin üzerine ellerimi bıraktım.

''Hayatım...''

''Seni bu dünyadaki her şeyden çok sevdiğimi biliyorsun değil mi?''

Tabiki de biliyordum.

''Sen bana dünyanın en güzel duygusunu yaşattın güzelim.''Kafasını omzumdan uzattığında,başımı ona çevirdim.Nefeslerimiz birbirine karışıyordu.

''Bana hem aşkı hem de baba olmayı yaşattın.''Burnunu burnuma sürterken,gözlerimi huzurla kapattım.

''Tanrıya şükürler olsun ki benimsin Andromeda.Tanrıya şükürler olsun ki,Tanrı bana bu dünyada cenneti verdi.''

Ardından dudakları dudaklarımla birleşirken,iyi ki diye düşündüm.

İyisiyle kötüsüyke iyi ki benimsin Cameron.

Ve ben iyi ki ANDROMEDA DALLAS olmayı kabul etmiştim.

----------------------------------------------

Bu hikaye mutlu bir sonu hak ediyordu bence.

Yarım kalmış gibi hissediyorum aslında.Bu hikayeye başlarken asla böyle gideceğini düşünmemiştim.Gerçekten severek yazıyordum ve sonlarında bu isteği kaybetmek gerçekten üzücü.

Hikayem bir kez silindi ve onca okuma bu hikayemi bulamadı.Yinede Revenge'i severek yazmaya devam etmiştim.Taki isteğim gidene kadar.

Gerçekten seneler geçti yazmayalı. @lumedechama 'nın 22.Bölümde yazdığı 'yeni bölümü beklerden yaş atlıyorum' yorumunu gördüğümde gerçekten de böyle olduğunu fark ettim.Ayrıca bu bölümü de ona ithaf etmek istedim.

Bu hikayeye başlarken kaç yaşındaydınız ve şimdi kaç yaşındasınız?

Çünkü ben 4-5 sene önce liseye yeni başlayan bir çocukken,şimdi üniversiteye giden bir genç oldum.Düşüncelerim,isteklerim ve hevesimde benimle birlikte büyüdü ve değişti.Aslına bakarsanız Cameron Dallas bile büyüdü bizimle.

Keşke devam etseydim bir kaç yıl beklemek yerine.Bekleyen herkese saygısızlık ettiğimin farkındayım ve en içten şekilde sizlerden özür diliyorum.Fanfic.'ler belli bir kitlenin toplanma noktası bence.Cameron Dallas'ı sevenler olarak bu ve önceki hikayelerimde birer dost olmuştuk.Dönüp baktığımda üç hikayemde de utandığım ya da 'bu nasıl yazmak?' dediğim noktalar oluyor.Yinede hepsini iyi ki yazmışım diyorum.Onlar benim çocukluk ve ergenlik dönemim çünkü.

Artık birilerinin halen kütüphanesinde mi hikaye bilmiyorum ama yinede açıklama yapma zorundalığı hissettim.Belki çoğu kişi için abartı ve saçma bir açıklama gibi gelsede,ben hikayelerime ve zaman ayırarak onları okuyan kişilere saygı duyduğum için yapıyorum bunu.

Artık yeni bir fanfic. yazacağımı düşünmüyorum.Ama ilham perilerim bu sefer mitolojik bir kurgu üzerine götürüyor beni.

●Ayrıca Misericordia adlı Shawn Mendes hikayemi de yayımdan kaldırmaya karar verdim.Okunması halen azken bunu yapmak en doğrusu gibi geliyor çünkü o hikayeye de devam edebileceğimi sanmıyorum.Onada bu hikaye gibi hızlıca bir son yazmak istemiyorum.Fakat o kurgumu geliştirerek ilerde yazacağım serinin bir parçası haline katabileceğimi düşünüyorum.●

Hepinizden tekrardan özür diliyorum.

Ve hepinizi çok seviyorum dostlarım!❤

Başka bir hikayemde görüşmek üzere!