Revenge||Cameron Dallas

R/19

  Karşımda oturmuş içeceğini yudumlayan Ela,diğer bir yandan Nash ile neler yaşadığını anlatıyordu.Anlattıklarına bakılacak olursa Nash Ela'dan hoşlanıyordu ve ilerleyen zamanlarda bu hoşlantının aşka dönüşeceğine adım kadar emindim.

''Mükemmel bir haber bu!Unutmadan,iki hafta sonra okullar açılacak.Onunla aynı üniversitede olduğunu biliyormu?"

   Ela olumlu anlamda başını salladı.

"Bugün seni burada gördüğüne göre seninde bizimle aynı üniversiteye geleceğini tahmin edecektir."

Omuz silktim.

"Her zaman akıllı bir çocuktu.Tahmin etmesi gayet normal."

  Ela kıkırdayarak ayağa kalktığında,bende onunla birlikte kalktım.Masanın üzerindeki atıştırmalıkları toplayarak mutfağa götürürken,gözlerim duvardaki saate takıldı.Gece yarısına yarım saat kadar bir süre kalmıştı.

"Misafir odası hazır.Gidip dinlen, yarın bol bol eğleniriz."Ela'nın uykulu fakat bir o kadarda sevecen çıkan sesine karşın,başımı salladım.

"İyi geceler o zaman."

Gülümsedi.

"Sanada."

  İkimizde odalarımıza çekildiğimizde,yatağı açarak içine girdim.Serin yatak gerneşmeme yol açarken,telefonumu elime alarak gelen mesajlara bakınmaya başladım.Aralarında Cameron'ın adını gördüğümde ise hızla üzerine tıkladım.

Cameron:Andromeda.

Cameron:Nash bugün olanları anlattı.

Cameron:Tanrı aşkına,dinle beni.

Cameron:Sen böyle biri değilsin,biliyorum.

Cameron:Yalvarırım,konuşalım.

  Mesajların geliş saati 2 saat önceyi göstermesine rağmen,cevap yazdım.

Andromeda:Hayır,beni tanımıyorsun. 

Andromeda:En azından şimdiki beni zerre kadar tanımıyorsun. 

  Telefonu kapatarak kenara koyduktan sonra başımı tekrardan yastığa bıraktım.Cameron onu dinlememi istiyordu fakat hangi açıklama yaptığı şeyin mazereti olabilirdi ki?Ne bekliyordu,açıklamasını yaptıktan sonra hemen hepsini affedeceğimi mi?

  Gözlerimi kapatacağım sırada odayı dolduran telefonun melodisiyle irkildim.Aceleyle telefonu elime aldığımda arayanın Cameron olması kaşlarımı çatmama sebep oldu.

"Ne var?"Telefonu açarak,kaba bir şekilde sordum.

"Andromeda!Artık bizi dinlemen gerek!"Sesi yorgun çıkmasına rağmen sertti.

"Öylemi?"

"Andromeda lütfen..."

  Derin bir nefes aldım.Her seferinde aynı cümleleri duymaktan bıkmıştım.

"Seni veya diğerlerini dinlemem bir şey değiştirmeyecek.Artık bana mesaj atmayı kes!Anlamıyormusun?Senin varlığın bile beni rahatsız ediyor!"

  Tam telefonu kapatacağım sırada,karşı taraftan gelen acı fren sesiyle,kapatmaktan vazgeçtim.Metalin metale çarpma sesini duyduğumda ise telaşla yataktan ayaklandım.

"Cameron!"Korkuyla karşı tarafa seslendim."Cameron!"

  Karşı taraftan her hangi bir ses gelmeyince,bu sefer âdeta haykırdım.

"Cameron!"

--------------------------------------------------------------------------------------------

Çok uzun zaman oldu yazmayalı,biliyorum.Sizi çok beklettim,onu da biliyorum.Hepinizden özür diliyor ve bir konuya değinmek istiyorum.

Herşeyden önce bölüm çok çok çok kısa ve belkide kalemimden şüphe duyduğum bölümlerden biri.Şimdi asıl konuya dönelim;

Gerçek anlamda hikayeye devam etmek benim için çok zor olmaya başladı.Eski yazma isteğimden zerre kadar bir şey kalmadı içimde.Belkide bunun nedeni verilen ödevler,performanslar,projeler vs. olabilir.Hatta belki değil kesinlikle bundan ötürü.Sınavlar,sözlüler felan filan derken artık kendime zaman ayıramaz oldum.İş böyle oluncada zaman bulduğum ilk anda ancak oturup bir şeyler okuyup,izleyebiliyorum ve o boş anları yazarak geçirmek istemiyorum.Evet,okul hayatım boyunca bu düzen ve sıklık böyle devam edecek biliyorum lakin lise tahmin edebileceğimden bile fazla sıktı beni.Yok kaldığımız dersler,yok kaldığımız dersleri vermek derken gerçek anlamda omuzlarıma hayatım boyunca almadığım sorumluluklar yüklendi.

  Neyse,kısa keseceğim.Bu dönemin bitmesini sabırsızlıkla bekliyorum.Hele birde her hangi bir dersten kalmazsam,benden iyisi yok.Yaz tatiline girdiğimizde uzun uzun bölümler yazıp,aklımın bir kenarında bulunan yeni kurgulara başlayacağım.

  Tekrardan özür diliyor ve bu denli zorlayıcı eğitim sistemimize bir kez daha yakınıyorum.

 Sizleri Seviyorum.❤️