Wolfstar ~Sirius Black, Remus Lupin~ ✔

Chapter 2 ~ A story

Pov Sirius

Ik zit met mijn rug tegen een grote boom aan, de boom waar ik altijd zit net de marauders, de boom aan het water.

"Hey Sirius," Remus ploft naast me neer en opent zijn boek. Terwijl hij leest kijk ik naar hem. Hoe zijn ogen over de zinnen heen glijden, ik kijk naar zijn haar dat een beetje de kleur heeft van honing en chocolade. Ik kijk naar zijn sproetjes die over zijn hele gezicht zijn verspreid, sproetjes zijn schattig, Remus is schattig.

Nee dat is hij niet!

Oude littekens zijn overal te zien. Op zijn armen en benen, maar ook op zijn gezicht. Vannacht komen er waarschijnlijk nieuwe wonden, ik heb medelijden met hem. Ik word altijd gek van de zenuwen en ongerustheid als hij weer weg is. Ik wil zo snel mogelijk animagus worden, want zo kan het niet verder.

"Gaat het?"vraag ik, ik leg mijn hand op zijn schouder. Meteen gaat er een rilling door Remus heen en mijn hand tintelt. "Ja, ik. Het is gewoon, ach, het maakt niet uit," zegt Remus met een trillende onderstem. "Het maakt wel uit, Moony. Als er iets is vertel het me gewoon. Vertel anders hoe het is gebeurt, tenzij je dat niet wilt,"
"Moet ik vertellen hoe ik weerwolf ben geworden?"vraagt hij verbaast, ik knik. Hij begint aan zijn verhaal.

~Begin verhaal~

Hope zat samen met haar kleine zoontje Remus in hun tuin. Ze keek toe hoe haar zoontje bloemen plukte en ze aan haar schonk. Tegen de tijd dat de avond viel maakte ze een vuurtje en zette kleine Remus op haar schoot om hem verhaaltjes te vertellen.

Het vijfjarige jongetje keek met grote ogen naar zijn moeder. Hij was een en al oor, zodra zij begon te vertellen leek de rest van de wereld stil te staan, jammer genoeg was dat niet waar.
De wereld stond niet stil, nee, er was iemand die het magische moment tussen moeder en zoon wou verstoren.

Zodra Hope de lage grom uit de bosjes hoorde wist ze wat het was, een weerwolf. Ze werd bang, bang dat de wolf hun leven wou verwoesten. De wolf was er namelijk voor haar man Lyall, dat wist ze. Hij wou wraak om iets wat haar man had gedaan.

Ze schreeuwde naar haar zoontje dat hij naar binnen moest gaan, dat hij moest rennen. Zij zal later wel achter hem aan gaan. De arme Remus rende zo hard als zijn korte beentjes het aan konden, maar de grote wolf had het kleine jongetje al in vizier en sprong binnen drie sprongen naar hem toe.

Hope deed alles wat ze kon om haar zoontje te redden, maar het was te laat. De wolf had zijn tanden al in het jongetje gezet, het was zijn bedoeling geweest hem te vermoorden, maar Remus' vader, Lyall, viel de wolf aan en het beest vluchtte. Niet dat een man veel kon beginnen tegen een weerwolf, maar de man kende aardig wat spreuken. Fenrir Grayback, want zo heette de weerwolf had die nacht een jongetje veranderd in iets afzichtelijks, iets wat het leven van iemand kon verwoesten. Want wie wil er nou in contact komen met een weerwolf?

De eerste keer dat kleine Remus veranderde schreeuwde hij het uit van de pijn. Het was zeker geen pretje, het veranderen in een weerwolf. Het jongetje kon het bijna niet aan, de pijn alsof je lichaam uit elkaar word gerukt. Alsof je lichaamsdelen in een razend snel tempo veranderen. Zodra hij volledig was getransformeerd droeg hij de naam Remus John Lupin niet meer, nee, hij was een beest. Lyall en Hope hadden hem in een hok in de kelder gestopt, maar omdat de wolf geen voedsel had begon hij zichzelf open te krabben.

Elke keer als Remus weer zichzelf was verzorgde Hope hem. Remus hield van zijn ouders, zijn ouders hielden van Remus, maar hun leven was verwoest, voor altijd. Remus had geen hoop meer, hij zag geen toekomst. Totdat een zekere Albus Percival Wulfric Brian Dumbledore hem verrassend genoeg aannam op Hogwarts. Vanaf dat moment zag Remus weer toekomst, hij geloofde weer in zichzelf. Hij had hoop...

~einde verhaal~

Ik doe mijn armen over zijn schouders en laat mijn hoofd rustte op de zijne. "Het spijt me, het lijkt me verschrikkelijk, " zeg ik, en ik meen het.

Pov Remus

Ik ben blij dat ik het vertelt heb, ik vetrouw Sirius. Ik voel me veilig bij hem, ik leg mijn hoofd tegen zijn borst en kijk in zijn ogen. Zijn grijze ogen staan voor begrip en verdriet. Niet de angst die de meeste mensen hebben of het medelijden, oh Remus, ik vind het zo zielig. Het is niet zielig, ik ben een weerwolf. Je weet waarschijnlijk wel dat honden dood kunnen gaan aan chocola, vroeger at ik super veel chocola hopent dat het de wolf vermoorde. Nu weet ik wel beter. De wolf is er en blijft er.

Pov James

"Geef de verrekijker hier, Evans. Ik wil zien wat er zo schattig is," zeg ik en ik trek het ding voorzichtig uit Lily's handen en zet hem tegen mijn ogen. Mijn mond kiept zowat open van verbazing. Remus en Sirius zitten tegen een boom. Ze zitten niet zomaar, nee, ze knuffelen. "Snap je het nu?" "Wat snap ik?" "Ze zijn verliefd, en niet een beetje ook. Ze moeten het alleen zelf inzien," nee, Remus en Sirius zijn niet verliefd, dat kan niet. "Nee, joh. Ze knuffelen alleen," zeg ik dan ook. "Nu moet je eens goed luisteren Potter. Altijd al Sirius binnen komt word Remus knalrood. Sirius is er de laatste tijd totaal niet bij en ze raken elkaar telkens perongeluk aan. Remus kan alleen maar over Sirius praatten en andersom,"

Bij Merlins baard, Sirius en Remus zijn verliefd.

~*~

Hier was dan toch het hoofdstuk. Ik heb besloten dat ik toch verder schrijf, ik maak wel wat tijd vrij. Ook zit ik bomvol ideeën die ik graag wil delen met jullie. Het filmpje boven het hoofdstuk is leuk om te kijken, maar het hoeft niet perse. Vergeet niet mijn boek in je bibliotheek te doen en teken het sterretje in, dan doe je mij een plezier. Tot de volgende keer maar weer🤗😀