ÇİFTÇİ

#10#

-Hinata-
Aşk.Yaradılıştan beri çözülememiş bir kör düğüm gibiydi.Tecrübe ettiğimde anlamıştım.
Naruto-kun ile ilk karışmamız çiftlikte olmamıştı.
Annem hastanede hemşire olarak çalışıyordu.Babam da işte olduğu zaman annemin yanına giderdim.Annem kan alma göreviyle sorumluydu.Bense sadece izleyiciydim.Bir gün hastaneye güneşi kıskandıran ışıltılı sarı saçları ve dinginliği en güzel şekilde anlatacak masmavi gözlere sahip,benim yaşıtlarımda bir çocuk geldi.
Kan verecekti.Hasta bir arkadaşı için verecekti.Arkadaşı öğrendiğim kadarı ile trafik kazası geçirmişti ve aşırı kan kaybı vardı.Bu küçük sarışının kanı dostuyla uyuyordu.Kolunu anneme uzatırken,sevimli yüzünü kaplayan bir tebessüm ile,
"Tüm kanım sizin olsun.Yeter ki Onu kurtarın!" demişti tüm cesaretiyle.
Kanı alındıktan sonra bitkinleşmişti.Küçük vücudu için fazlasıyla çaba sarfetmişti.
O gün onunla kısa bir diyaloğumuz olmuştu.
"Um..İyi misiniz?Canınız acıdı mı?Çok kan verdiniz."

"Haha~Sorduğun için Teşekkür ederim...İyiyim..Bekle..Gözlerin?"

"E-Eh?Ne oldu?"

Kollarını güçlükle kaldırdı ve elini yanağımda gezdirdi.Gözleri..Tamamen hissedebiliyordum.Bana bakıyordu.
"Çok güzeller.Daha önce kimsede böyle hoş bir göz rengi görmemiştim."dedi ve tekrar güldü.
"Özel güçlerin var mı?"dedi hevesli bir ses tonuyla.
"Yok ama..'Çiftçi'olacağım!Kadınların da başarılı bir çiftçi olacağını kanıtlayacağım!"dedim sesimi yükselterek.

"O halde..Elinden geleni yap'ttebayo!"
~~
Bu sözleri işittikten sonra Naruto-kun taburcu oldu.Adımı bile öğrenmeden..Kısa bir sürede gitti.
Daha çok küçüktük.8 yaşındaydık.
Tekrar karşılaştığımızda onu ilk görüşte tanımıştım.
Umut dolu gözleri,karamsarlıkla filizlenmişti.
7 sene önce hissettiğim minik kıpırtı,onu gördükçe büyüdü.
Bu duygularıma'aşk'diyebilirdim.
O maviler..Bana o gün hastanede umut vermişti.Kimse çiftçi olabileceğime inanmamış ve alay etmişti. Naruto-kun beni destekleyen ilk insandı.
Bana itiraf etmesini beklemiyordum.Çok şaşırmıştım.O gece Şehirde yaşayan annem beni yanına çağırmıştı.Babam da burada durmak istemiyordu.Mecbur kalmıştım.Ona duygularımı söylemek istemiştim.Sadece çok ani ve hızlı olurdu.Hazır değildim.
Sonra..2 sene sonra..Yine buldu beni.
Beni bırakmadı.
O mavilik,yüreğimde yanan stresli günlerin alevlerini söndürebilecek güçteydi.
Şimdi..Bana kollarını açmış,
Ona gelmemi bekliyordu.
Tüm gücümle,yoğun olan tüm duygularımla birlikte sarıldım ona.Terlemişti ve titriyordu.
Hayır.Ağlamayacaktım artık.
"Seni seviyorum.Beni ikinci kez bulduğun için Teşekkür ederim Naruto-kun.."~

Bir kafeye gittik,ona onu aslında uzun süredir tanıdığımı anlattım.Her şeyi..Hakkımdaki her şeyi.Sesszice beni dinledi ve ellerimi hiç bırakmadı.
"Yani..Çoktan tanıştık.."

"Evet..."

"Ben..Özür dilerim.O gün biraz uykulu ve sersemlemiştim.Adını da sormayı unutmuştum."dedi mahcubiyetini belli eden kızarmaya başlayan yüzüyle.

"Naruto-kun..Beni buldun.Ne olursa olsun,tekrar kurtardın beni.Ben de özür dilerim..O şekilde gitmemeliydim.Çiftçilikten  vazgeçtim.Ben de annem gibi hemşire olmak istiyorum.Şu an stajım bitmek üzere."

"Çok sevindim Hinata..Çiftçiliği..Hobi olarak yapabiliriz.Ben de oradan taşınmaya karar verdim.Stajımı Kyoto'da devam ettireceğim ve burada Üniversiteye devam edeceğim."
Yerinden kalktı ve alnıma dokundu.
Daha sonra yanaklarıma..
"O kadar çok özledim ki seni.."
"B-Ben de seni.."
Tekrar ağlamaya başlamıştım.
"A..Artık...Bu-Buradasın!Çok mutluyum!"

"Ben de..Sonunda Seni buldum."

~~~

Birlikte eve yürüyorduk.El ele..
"Naruto-kun,bu iki senede neler yaptın?"

"Yılbaşı ve diğer özel günlerin tatillerinde annem ve babamın yanına gittim.Hinata,boşanmadılar!Hatta..Bir kardeşim olacak..Annem 8 aylık hamile.."

"G-Gerçekten mi?Çok sevindim!"
Tekrar Naruto-kun'a şarılmıştım farkında olmadan.

"Hinata..."

"Evet Naruto-kun?"

"Ben de..Yuva kurmak istiyorum."