The Love We Think We Deserve (BxB)

Twelve

Kurt up-----^

Nakaupo ako ngayon sa may bintana ng kwarto ko habang yakapyakap ang mga paa. Napakalakas ng ulan sa labas gaya nga mga luha ko na walang tigil sa kakabuhos.

Pababa na ako noon ng kusina upang iinom sana ng tubig. Narinig ko ang pinag uusapan ng mga katulong ng di sinasadya. Sobra akong nasaktan sa nalaman ko. Palagi nalang tinutusok ang puso ko ng kutsilyo. Sa tingin ko paulit ulit nalang.

Flashback--

"Oy alam mo ba sinaktan daw ni sir Kurt si Kitt noong nakaraang araw?." sabi ng isang katulong.

"Oo, kawawa si Kitt dahil lahat ng pamilya niya kinasusuklaman siya." ssgot ng isa.

"Di ko akalain na ganun ang sasabihin ni Kurt noon na kahit mamatay daw si sir Kitt wala siyang paki alam. Grabe di siya naawa sa kapatid niya."

"Ay grabe naman yan. Di na yan katanggap tanggap no. Kawawa si Kitt dahil di talaga magawang taggapin siya ng pamilya niya. Sa bagay sariling magulang nga itinakwil siya. Ilang taon na kayang hindi nila pinapansin si Kitt. Mabait na bata kaya yan at matalino pa."

"Ganun talaga pag mayaman gusto lahat perpekto. Narinig ko nga noon si sir na sabi niya napakamalas nga daw at nabibiyayaan siyang anak na bakla."

.......

End of flashback**///

Gusto pala ni kuya na mamatay ako. Matagal ko ng may balak kilitisin ang buhay ko pero may mga kaibigan ako. May pangarap pa ako sa buhay. Umaasa parin ako na sana magbabago pa sina mommy at daddy pati si kuya. Sinadya talaga ito bg pagkakataon para malaman ko na ikinamumuhian ako ng sarili kong kapatid at magulang.

Bumaba ako sa pagkakaupo ko sa bintana at kinuha ko ang diary. For the last time na itong isusulat ko. Siguro tama sila sa mga sinabi nila. Napakawalang kweta kong anak at tao. Isan akong malaking kamalian at kamalasan sa pamilya pati sa mundo. Di ko na matitiis ang mga sakit na nararamdaman ko ulit. Pagbibigyan ko sila sa nais nila at sana lang ay pagkatapos ng lahat ma satisfy na sila. Magiging masaya na sila sa gusto nila. Kakalimutan na nila ako gaya ng nabubuhay pa ako. Masaya naman sila nang wala ako sa picture eh.
Kung maiiwan ko si Jessie, nandyan naman si Sam na magmamahal sa kanya. Magiging masaya rin siya. Di na niya ako kakailanganin. Si Troy, mamimiss ko siya. Alam kong marami pang kaibigan ang dadating sa buhay niya. kung mawala man ako sa mundo di ko na sila alalahanin dahil wala silang problema.

Sa family ko, makakahanap kayo ng bagong anak na gusto niyo. Di ka tulad ko na suklam sa mundong ginagalawan. Wala akong ibang naidudulot kundi kahihiyan. Sana malaman niyo ang totoo na muntik na akong ma rape at mapahamak. Sana nga lang napahamak ako para matapos na ang lahat.

Jakob, kahit nagbago kana sakin sana malaman mo na kahit minsan lang tayo nagkasama naging masaya ako sa sandaling iyon. Dahil mahal na mhal kita kahit di ka akin, pinapakawalan kita. Maging masaya ka na sa kanya.

Kuya, kahit masakit minahal kita mula pagkabata natin. Di ko lang alam bakit mo kinalimutan ang promise mo sakin na aalagaan at poprotektahan mo ako kahit kaninong gusto saktan ako. Pero ikaw na mismo ang gumawa sakin non.

Itiniklop ko na ang diary ko at pinatong sa kama ko. Ni lock ko ang pinto para sigurado na walang makakaalam sa gagawin ko.
Binuksan ko ang drawer at kinuha ang razor blade na binili ko noong fourth year pa ako.

Napakakinis pa nito halatang hindi pa ginamit. Kumikislap pa ito kapag nasisilawan sa ilaw na nakapatong sa drawer katabi ng kama ko.

Iginuhit ko ang matalim na bahagi ng blade at idiniin sa may pulso ko. Napaungol ako sa sakit at nasilayan ko ang napakapulong dugo na dumadaloy sa wrist ko. Iginaya ko rin sa kabila kong pulso. Walang tigil ang pagdaloy ng dugo na pulang pula. Namamanhid na ang dalwang kamay ko hanggang buong katawan.

Sana maging masaya kayo sa pagkawala ko. Mahal ko kayong lahat....

Lumalabo na ang paningin ko at umikot ikot ang buong paligid. Puti na ang nakita ko hanggang sa ang lahat ay naging itim na... I'm dead na siguro..

Kurt :O POV

Galing ako sa school wala akong ganang lumabas ngayon. Iniisip ko si Kitt ngayon. Kanina pa ako kinakabahan, di ako mapakali ngayon araw na to eh. Shit! Kahit hapon may pusang dadaan? Malas nga naman oh? Muntik na akong mabangga!

Malas? Itim na pusa ang biglang dumaan sa harap ng kotse ko. Kanina lang may itim rin na paruparo ang lumilipad sa classroom. Hindi magandang pamahiin to. Kailangan kong magmadali.

Pagdating ko ng bahay si Kitt lang ang nasa isipan ko. Tinawag ko si manang at tinanong kung lumabas si Kitt ng kwarto niya pero hindi. Nagmadali akong umakyat sa sa room niya at kinatok. Kahit ilang beses kong tinawag ang pangalan niya pero walang sumasagot. Naka lock yong pinto door knob niya.

"Yaya yong susi!!" sigaw ko. Nataranta na ako. Nanginginig na buong katawan ko, di na ako mapakali.

Dumating si yaya dala ang susi at agad kong kinuha. Pagbukas ko ng pinto nanlaki ang mga mata ko sa nakita ko. Putlang putla na ang kapatid ko na nakahiga sa kama niya. Nagakalat ang dugo kahit saan parte ng kama niya.

"Kitt!!!" niyugyug ko siya pero napakahina na niya.
Di ko na mamukhaan ang kapatid ko. Payat na payat na siya at napakaputla ng buong katawan.
"Kitt! Manang tumawag ka ng ambulansiya!!" sigaw ko habang umiiyak. Kitt, please wag sana ganito. Hihingi pa ako ng tawad sayo kahit huli na ang lahat.
Kasalanan ko to ptngina.. Kitt!!!  May nakita akong isang pink na notebook sa kama niya. Hawak hawak ko parin ang walang malay na kapatid ko sa mga bisig ko. And dami kong kasalanan sayu Kitt.

God wag mo muna siyang kunin marami pa kaming aayusin.

Dumating na ang ambulansiya at dinala na si Kitt sa hospital. Dala ko parin ang notebook na may nakasulat sa harap na "Diary, everyday life".

Sumunod na ako sa hospital kung saan dadalhin ang kapatid ko. Maluha luha parin ang mata ko. Di ko akalain na gagawin ni Kitt ang ganung bagay. Ito na ang sinabi ni manang na magsisisi ako sa huli.

Kitt patawad kapatid ko!!