Έκλεισα τα μάτια μου και προσπάθησα να κοιμηθω,
Ξεχασα να σου γράψω καληνύχτα
Άλλη μια φορά να ανοίξω το κινητό..
Εντάξει , νομίζω πρέπει να ξαπλώσω τώρα .
Το μυαλό μου θα έπρεπε να είναι κενό τέτοια ώρα.
Αλλά δε μπορώ να σε βγάλω από αυτό.
Πρέπει να έκλαιγα γιατί μόλις ανοιξα τα μάτια μου τα ένιωθα τόσο ξερά .
Γιατί άνοιξα όμως πάλι τα μάτια μου;
Πρέπει να κοιμηθω έχουν περάσει ώρες από όταν ξάπλωσα ..
Ποναω τόσο πολύ.
Το μισώ αυτο,
Ξέρεις πιο..
Αυτό το συναίσθημα ότι τρελενεσαι.
Που φεύγει μετά από λίγο και νιωθεις εντελώς λογικός-φυσιολογικός .
Τώρα γιατί δεν φεύγει;
Νιώθω φυλακισμένη εδώ μέσα,
Όχι ,
όχι στο δωμάτιο..
Στο μυαλό μου..
Σαν κάτι να με ωθεί να αρχίσω να ουρλιάζω και να σπάω ο,τι είναι μπροστά μου ,
Να πάρω ένα μαχαίρι και να σκοτώσω την οικογένεια μου στον ύπνο τους. Την σχεδόν κοπέλα μου.
Η ακόμα καλύτερα ,εμένα.
Αλλά είναι τρέλα αυτό;
Όλοι οι άνθρωποι δεν κάνουν τέτοιες σκέψεις καμία φορά; Ξέρεις. Απ'αυτές τις σκέψεις που δεν πρέπει ποτέ ποτέ να λέμε δυνατά μη τις παρεξηγήσει κανείς..;
Μάλλον έχω απλά άγχος πάλι όπως μου λένε όλοι ξανά και ξανά και ξανά. Σκέφτομαι πολύ, ναι αυτό είναι, είμαι σίγουρη τώρα . Ίσως κοιμηθώ.
Ξημέρωσε
Θα χάσω πολύ πολύτιμο χρόνο αν κοιμηθω τώρα.
Μάλλον ήταν Η πρώτη μου αϋπνία..
Ανάμεσα σε αμέτρητες ακόμα.
