Μέχρι που πήρες τηλεφωνο & δεν ήσουν έξω από την πόρτα. Και τα λόγια σου μασαγες . Σε βρήκαν απεξω και σε μάζεψαν, & όταν στο γραφείο σε πήγαν & κατάλαβαν πως μπήκες πηδώντας από τα καγκελα πήραν παραπάνω τηλέφωνα από όσα εσυ εμένα . Τους γονείς σου, τους γονείς μου, την αστυνομία . Κάποια παιδιά ήξεραν ότι ήσουν μαζί μου & αποφάσισαν να πουν ότι και καλά ήρθες εδώ για να μου πουλήσεις μαύρο , ή να κανεις πράγματα μαζί μου που τους ενόχλησαν . Και το μόνο που κάναμε μπροστά τους ήταν να μου κρατας το χέρι , Μα ο ερωτας είναι ενοχλητικός όταν δεν τον εχεις . Είναι ερωτας; Τουλάχιστον σε άφησαν να φύγεις χωρίς πολλά πολλά . Και οι ώρες τελείωσαν ήσυχα μέχρι να γυρίσω σπίτι . Δε πρέπει να την συμπάθησαν & ποτέ . Όπως είχα πει στην αρχή την θεωρούσαν πάντα τη 'φάση' που πέρναγα εδώ και κατι χρόνια αλλά αυτή τη φορά ήταν αλλιώς . Τα πρωτα βλέμματα απογοήτευσης πέφτουν πάνω μου και πολλαπλασιάζονται . Οι κουβέντες διαπερνάνε τα αυτιά μου γιατί τις ακουω χρόνια τώρα απλά αυτή τη φορά πιο δυνατά . Μάλλον γιαυτο ακολούθησε ένα χαστούκι. Είμαι αρκετά μεγάλη για να αντιδράσω αλλά ακόμα κλαιω σα μωρό. Και αρκετά μεγάλη για να αποφασιζω αλλά αποφάσισαν εκείνοι για εμένα ότι δε θα την ξανά δω . Το αγνοω και κλείνομαι στο δωμάτιο μου. Τα βλέμματα τους ακόμα με χτυπανε και ας έχω κλειστή πόρτα . Οι ώρες περνάνε και δε νιώθω ούτε πείνα ούτε τιποτα . Μέχρι που ξαπλώνω . Σου μιλαω. Όλα θεραπεύονται λίγο όταν σου μιλαω. Θα πάνε καλά ετσι;
