Το πρώτο φως της ημέρας και το ανοιχτό μας chat που κοιμήθηκα μαζί του θα μου δείξει πως δεν ήταν ονειρο .
Έχουν κολλήσει τα δάκρυα από το χθεσινό βράδυ και πάω να πλυθώ .
Ακουμπάω με δύναμη το κεφάλι μου στον τοιχο και μένω ακίνητη με το νερό να τρέχει . Ποτέ δε μου άρεσε να βλέπω το σώμα μου πόσο μάλλον τώρα που το φανταζόμουν με το δικό σου καπου διπλα .
Γυρναω να κοιτάξω στο παραθυρο .
Όλοι φαίνεται να συνεχίζουν τις ζωές τους ..
Να κόβουν βόλτες , να παιζουν έξω και να συζητάνε. Όλα ειναι τοσο ίδια τα τελευταία χρόνια. Κανείς δε δείχνει να πονάει.. Ξέρω πως τόσα χρονια εχουν κλαψει όλοι όσοι βλέπω στο δρόμο. Και ειναι περιέργο να ξέρεις πως τα πρόσωπα που βλεπεις κάθε μέρα έστω και μια φορά εχουν ξεσπάσει εχουν τσαλακωθεί και πλαντάξει . Κάποια πρόσωπα απλα τα κοίτας και το μονο που θα φανταζώσουν στο πρόσωπό τους ειναι ενα χαμόγελο. Λες να σκέφτονται τα ίδια για μένα; Να αναρωτιούνται μέσα τους αν είμαι τόσο καλά όσο δειχνω; Η βασικά δε δειχνω. Αλλά βλέπουν ότι θελουν .
Μάλλον είμαι μόνη μου από εδώ και πέρα..
Το νερό θα αρχίσει να κρυώνει , & δυο χτυπήματα στην πόρτα θα με αναγκάσουν να τελειώνω.
