Τώρα τι να κάνω; όλοι είναι ακόμα ξαπλωμένοι
.
Φαίνονται τόσο ήρεμοι που είναι αστείο να τους βλέπω τώρα χωρίς φωνές και εκφράσεις.
Δε ξέρω καν γιατί ήρθα μέχρι την κουζίνα.
Μερικές φορές δεν ελέγχω τα βήματα μου. Το μυαλό μου κάπου θέλει να πάει και όλο καταλήγω να τριγυρνάω απο το τραπεζάκι στο δωμάτιο και από το μπάνιο στο παράθυρο του μπαλκονιού και στην κουρτίνα και στο ψυγείο τόσες φορές που προσπαθώ να σκεφτώ τον λόγο στη διαδρομή μου .
Το ταβάνι μου ήταν το πιο ενδιαφέρον πράγμα που κοιταγα τις επόμενες ώρες μέχρι να ακούσω το ξυπνητήρι. Τουλάχιστον αυτήν την φορά ήμουν μόνη .
Χτυπάει .
Πρέπει να προλάβουν την μέρα,
Να προλάβουν να κάνουν αυτά που κάνουν κάθε μέρα μέχρι να τα σιχαθούν και να γυρίσουν το βράδυ σπίτι για να περιμένουν την επόμενη και την επόμενη μέρα για πάντα. Να περιμένουν το Σάββατο για να ξεκουραστούν απ'τη ζωή τους. Από τις καθημερινές ,τις ρουτίνες , τα αναγκαστικά. Μια διέξοδο από τις περίπου επιλογές μας που ήταν απαραίτητες για να ζήσουμε και μετά να ζήσουμε τα παιδιά μας και τα γατιά μας και τα φυτά μας.
Θα έπρεπε να κοιμόμουν.
Η κοπέλα μου κοιμάται τουλάχιστον . Ελπίζω.
Έχουν ξυπνήσει όλοι και εκτιμάω τώρα πια λίγο παραπάνω την ησυχία που είχα πριν.
Σχεδόν συνήθισα το κρεβάτι, θα μπορούσα να κοιμηθώ τώρα .
Ακόμα και στον ύπνο είμαστε άπληστοι.
Τον καθυστερούμε όταν πρέπει και όταν έρθει το τέλος του προσπαθούμε να συνεχίσουμε να κοιμόμαστε.
Και λέω είμαστε για να μην νιώθω άσχημα μόνο για εμένα τουλάχιστον.
Θα ήθελα τόσο πολύ να με αγκάλιαζες.
Μερικές φορές όταν κλείνω τα μάτια μου νιώθω πως ανάμεσα στα μαξιλάρια εισαι και εσυ.
Και τα αγκαλιάζω και περνάω τα πόδια μου ανάμεσα και, η ζεστασιά που παίρνω από τις σκέψεις μου ,μου αρκεί . Με την ελάχιστη αγάπη σου θα ήμουν ευτυχισμένη. Ακόμα και αν ήταν στην φαντασία μου. Έψαχνα απλά ένα κίνητρο, κάτι να μου δείξει ότι με αγαπας λιγάκι και αυτό το λιγάκι θα το έκανα τόσο πολύ που θα αρκούσε. Έχω τόση φαντασία όταν θέλω να με αγαπήσουν. Και πολύ παραπάνω για να μην συνηδητοποιήσω ότι δεν με αγαπούν.
Μακάρι να καταλάβαιναν οι γονείς.
Ή οι φίλοι.
Κανείς δεν θα μας καταλάβει εμάς
Εμείς είμαστε διαφορετικοί με εμάς είναι όλα αλλιώς δεν υπάρχουν στον πλανήτη τα συναισθήματα που νιώθουμε εμείς σε κανεναν άνθρωπο . Έτσι θέλω να πιστεύω. Έτσι σου λέω συνέχεια μήπως το πιστέψεις και εσυ .
Μακάρι να μπορούσα να παρακολουθήσω στο μάθημα. Είναι ανώφελο. Τα βλέμματα ήταν τρομαχτικά και η σιγή όταν μου απευθυνόταν η οποιαδήποτε ερώτηση παραήταν δυνατή.
Το σχολείο τελείωσε όμως .
Μακάρι να μου άρεσε να διαβάζω αλήθεια. Ίσως τώρα είχα γίνει τόσα πολλά πράγματα . Είναι όμως πολύ πιο ενδιαφέρον να φαντάζεσαι πράγματα την ημέρα. Επισης Θα μου άρεσε να κοιμόμουν τώρα. Μερικές φορές νιώθω ενοχή για τις σκέψεις μου. Μερικές φορες φοβάμαι για τις σκεψεις μου, αναρωτιέμαι αν όλοι κάνουν παράξενες και τρομαχτικες σκεψεις καμία φορά . Τουλάχιστον μένουν μόνο στο κεφάλι μου. Τουλάχιστον δεν θα γίνουν πράξεις, αυτό θα ήταν αδύνατον . Είναι σιωπηλές σκεψείς που τις κάνω για να ηρεμήσω λίγο από τις επιθυμίες μου.
Τουλάχιστον μένουν μόνο στο κεφάλι μου.
Κάτι τέτοια όπως ειπα πριν, μου έλεγαν, καλό είναι να μην τα λέω παρά έξω, όχι πως τρέχει κάτι όλοι το διαβεβαιώνουν πως τα πάντα στις ζωές μας είναι φυσιολογικά. Και αυτή η επιβεβαίωση αρκεί για κάθε μικρη διαστροφή.
