Άλλη μια μέρα
Άλλη μια σελίδα στο τετράδιο .
Μόνο που δε ξέρω τι να γράψω πια
Το χέρι μου μένει σταματημένο στην ίδια γραμμη κανοντας μουτζούρες κάθε σκέψη μου .
Οι σκέψεις δεν έχουν χρόνο τώρα ούτε ελευθερία, πρέπει να φύγω .
Το πρωινό ήταν το χειρότερο που μπορούσε να υπάρξει ,
Κάθε γουλιά μου προκαλούσε αϊδία
Η εικόνα σου ήταν καρφωμένη στο μυαλό μου δένοντας το στομάχι μου με 1000 κόμπους . Ορκίζομαι πως αν ήμουν μόνη μου με μια κίνηση θα εσπρωχνα και θα έσπαγα ότι βρισκόταν στο τραπέζι .
Μα αντί αυτού κατάπια Ό,τι έπρεπε να φάω κράτησα την αναπνοή μου και πηρα βιάστηκα τον μικρό να πάμε στο σχολειο.
Ο δρόμος ακόμα ίδιος.
Βαρετός. Όπως όλοι τους.
Στημένος . Όπως ολοι τους
Ξέρω ακριβώς την ώρα που θα περάσει το τρένο. Την ώρα που θα φυγουν οι γείτονες από το σπίτι τους. Την εποχή που θα μαραθούν τα λουλούδια στην αυλή και θα ξεραθούν οι αμυγδαλιές
Όλα προγραμματίστηκαν στον κοσμο τούτο . Όπως και το τέλος μας. Ήταν γραφτώ μάλλον να φύγεις τόσο ξαφνικά . Γιατί σου έλεγα πως είσαι άνοιξη.. και εγώ... εγώ δε ξέρω αλήθεια τι είμαι . Πάντως όχι η εποχή που έψαχνες εσυ .
Πάει εφυγε και αυτό.
Βλέπω φωτογραφίες που βαζεις μαζί του όσο περπαταω. Φαινεσαι αλήθεια χαρουμενη. Είσαι;
Όπως & να έχει σκέφτομαι πως δεν είμαι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος ανθρωπος που του συμβαίνει κατι τετοιο.
Αλλά ο πονος είναι αφόρητος .
Δε θα μπορούσα να φανταστώ ότι το περνάνε αυτό τοσοι ανθρωποι γύρω μου & το προσπερναγα .
Τέλος πάντων πρέπει να γυρίσω σπίτι .
Νιώθω άβολα πριν καν ανοίξω την πόρτα
Δε ταιριάζω εδώ με εσάς
Με καλοσορίζει το βλέμμα απογοήτευσης και σαρκασμού της μητέρας μου & το ανταποδίδω με κατι σα χαμόγελο πριν κλειστώ στο δωμάτιο μου.
Δε ξέρω πόση ώρα έμεινα εκεί .
Ξέρω πως έγινε απόγευμα , και δεν έφαγα τιποτα, ούτε μίλησα σε κανεναν , ούτε ενδιαφέρθηκε κανεις να μου μιλήσει.
Είναι Παρασκευή, και θέλω να'μαι έξω .
Νιώθω πως όλα θα πάνε λάθος με αυτή τη μέρα αλλά ανοιγω την πόρτα και φεύγω.
Έχω ρίξει πάνω μου ότι βρήκα , και περπαταω χαμένα
Συναντάω πολλούς στο δρόμο στο τέλος κάθομαι
Δεν ακουω τι λένε
Βλέπω να γυρνανε παντού ποτά και ναρκωτικά οποτε γελάω μαζί τους χωρίς να ξέρω το γιατί .
Η θλίψη που μου προκαλεί αυτή η «χαρουμενη» ατμόσφαιρα μέθης με κανει να θέλω να σε βρω.
Δε χρειάστηκε , είσαι από έξω
Είσαι μαζί του & με τις φίλες σου.
Τριβεσαι πάνω του και με κοιτάς ,
Το δάχτυλο σου με δείχνει & γελάτε
Μπορώ να νιώσω τα μάτια σας πάνω μου ακόμα και όταν γυρίσω την πλάτη,
Μπορώ να ακούσω τις λέξεις 'πουτανα' και 'καργιόλα' και όταν γυρίσω την πλάτη.
Θέλω να φωνάξω ένα γιατί , να ερθω εκεί να πω σε όλους οσους εχεις μαζέψει την αλήθεια, αλλά απλά κάθομαι & σε παρακολουθώ να με γελοιοποιείς.
Δείχνεις και φωτογραφίες μου & συνεχίζουν να μιλάνε
Για δες, και νόμιζα ότι σου άρεσα και χωρίς ρούχα , ποιος ξέρει τι ελεγες από μέσα σου όταν τα έβγαζα .
Σε μισώ για αυτό το βράδυ. Σε μισώ για κάθε βράδυ που εκανες να φαίνονται αληθινά όλα τα ψέμματα .
Σε βλέπω να φεύγεις, με αποχαιρετάς με ένα φτύσιμο .
Και το σώμα μου ποτίζεται με δάκρυα
Δε πρέπει να βγουν
Πρέπει να φύγω
Κανεις τους δε καταλαβε το γιατί
Ούτε θα καταλάβει
Είπα ότι είμαι κουρασμένη
Πάλι νόμιζαν ότι νυσταζα
Έφυγα.
