Με κουράζει. Με κουράζει πολύ. Σκεφτόμουν τη μάνα μου νωρίτερα το πρωί . Γιατί πρέπει να την αγαπαω; Ναι, με γέννησε , αλλά υπάρχουν τόσες χιλιάδες πιθανότητες να είχα γεννηθεί από κάποια άλλη . Ή αν κατοικούσε αλλού να παντρευόταν με κάποιον άλλον η τώρα να ζούσαμε στην άλλη άκρη του κόσμου . Όλα εξαρτούνται από τις επιλογές του καθενός . Τη ζωή δε μου την έδωσε εκείνη αλλά οι επιλογές της ζωής της. Γιατί να την αγαπω; Ανθρωπος είναι όπως όλοι. Ίσως και να μη την συμπαθούσα αν δεν την ήξερα. Ίσως να με πλήγωνε αν ήμουν φίλη της και να την μισούσα μετά . Ίσως να ήταν από αυτές τις εκνευρίστηκες κύριες που τσακώνομαι κάθε μέρα στο τρένο επειδή με σπρώχνουν και γκρινιάζουν . Στο κάτω κάτω δεν μου φαίνεται και τόσο ενδιαφέρων άνθρωπος . Γιατί να οφείλω τοτε να την σέβομαι; Μπορεί να παραπονεθεί και να απαιτεί πράγματα για το μέλλον μου εγώ γιατί δε μπορώ να απαιτώ για το παρελθον μου; Μπορώ να γυρίσω να της πω, ξέρεις, εγώ δεν ήθελα να με γεννήσεις, η εγώ προτιμούσα να μου μαθεις μπασκετ αντί για πιανο που το είχες απωθημένο . Ή εμένα δεν μου άρεσαν τα φαγητά που εκανες και πάντα ακόμα και τα τοστ στα σπίτια των φίλων μου ήταν πιο νόστιμα. Οικογενειακή αγάπη όμως. Θα ήταν ντροπή να έλεγα πως δεν είμαι σίγουρη αν αγαπάω τους γονείς μου . Γιατί είσαι υποχρεωμένος να τους αγαπας ακόμα και αν δεν ξέρουν τίποτα για εσένα. Μερικές σκέψεις λοιπόν καλό είναι να μην της κάνω έξω, ειδικά στο σχολείο. Όμως σκεψεις είναι μένουν στο κεφάλι μου. Οι εκφράσεις του προσώπου μου κάνουν τους υπόλοιπους γύρω να νομίζουν πως έχω κάποιο πρόβλημα μαζί τους. Αλλά δεν μπορώ να τις ελέγξω. Είναι δύσκολο να πονάς και να θυμώνεις κρατώντας ένα σοβαρό πρόσωπο . Το συναίσθημα μόνο του τρυπάει και τσαλακώνει το δέρμα όταν θέλει. Και αυτή την στιγμή που γράφω όλα αυτά νιώθω πως έχει πεταχτεί και μια φλεβουλα στον λαιμό μου και πως τα φρύδια μου είναι πιο θυμωμένα από ποτέ. Τουλάχιστον είναι όλα στο μυαλό μου.
