Sarılsam bir kez daha, sımsıcak, izin verir miydi?
Eminim o da sarılırdı. Adı sarılmak olurdu onun için, normal bir eylem. Benimkiyse tutunmak, sımsıkı. Fakat o tutunmaya değil, sarılmaya hazırdı. Yine de tepmezdim o anı, biliyorum çünkü birkaç dakikalığına da olsa huzuru bulurdum.
Bazen aynı anda binlerce düşünce beynime nüfus ediyor, milyonlarca his kalbime. Korkutuyor beni, düşüncelerimin çığlığını duyar mı? Daha da fenası, duygularımın özünü hisseder miydi? O zaman ne yaparım?
Yapacağım çok açık da, o kapatıyor işte. Delilik geliyor bazen, olur mu canım, dellilik gitmiyor bazen olmalı.
Gitmiyor çünkü.
Benim kadim dostumla, deliliğimle hiç ummadığı bir anda çıkıverip karşısına bütün sevgimi akıtsam sarılarak, bu eylemdeki güzelliği duyar mıydı? Duyardı elbet ama dinler miydi?
Bilinmez...
Belirsizlik...
En büyük düşmanlarım. İşe bak onlarla hep biraradayız. Birarada olmak istediğim elleri oysa. Hafiften bir uyku bastırdı ve sanırım ellerine ulaşmak o kadar da zor değil artık. Ferah ve huzurlu bir rüyada elleriyle buluşmaya doğru yola çıkar yüreğim olur biter.
Ama dedim ya o daha sarılmaya hazır, tutunmaya değil.
03.03.16
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Cümbüş-ü Fikir
Non-FictionGün kendini geceye bıraktığında akla düşenlerin esiri bir insanın salak saçması çiziktirdikleri
