Sonra sormuşlar ona, neden böyle olmuş hayatındaki karmaşalar?
Cevaplamamış bir iki saniye, öylece durmuş.
Demiş ki;
-Insanlar yanlış okuyorlar beni azizim, bundandır anlayamayışları.
-Yanlış okuyorlarsa madem nedir yolun sonu, sıkılmıyor musun hiç, demişler.
-Ah azizim, öyle bir bunalma geliyor ki hissedemezsin, bir ikileme düşürür ki çıkamazsın içinden, aradakalırsın, sorgularsın ama bir bakmışsın ki yine ordasın, o lanet yerin başlangıcında ve anlarsın, ne sen olduğundan vazgeçebilirsin ne de olduklarından koparabilirsin onları. Demiş içlenerek.
Bunu ilk anladığında başlamış kabullenişi. Öğrenmiş insanları yargılamadan kabul etmeyi. Koşulsuz sevebilmeyi. Hataymış yaptığı belki de. Hatalarını da severmiş o.
Neden anlayamazlarmış onu, çözemezmiş. Yakarmış sigarasını, dumanla birlikte gidermiş kederi.
Yeniden sıfır, yeniden gülümsermiş.
Yeniden yeni.
13.07.16
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Cümbüş-ü Fikir
Kurgu OlmayanGün kendini geceye bıraktığında akla düşenlerin esiri bir insanın salak saçması çiziktirdikleri
