Cümbüş-ü Fikir

Duru Güzel

Ah, duru güzelim!
Vazgeçilmez değilsin.
Bilmelisin ki bende güzelsin. Ben görmeyi istedikçe güzelsin. Yine de bırakamıyor gözlerim bu deli rüyayı görmeyi, ruhunun derinliklerine bakıyorum, özünü çözebiliyorum.
Ah duru güzelim, seni hissedebiliyorum.

Gerçekten de güzel insansın ve birçoğunu elde edersin, ediyorsun da. Ama benim gördüğüm ne o sıcak bakışlı gözlerin ne de geriye kalan fizikselliğin. Bunlar sadece etkileyici etkenlerin, şimdilik sahip olabileceğin.
Yüreğinin içtenliğini, mantığının karakterini, ruhunun çocuksuluğunu gördüm. Belki sen öyle olsun istedin ama hayır, içinde gerçek bir saflık var ve buna şahit olma şansını bana sağladın. Emin olmalısın, gösterdiğinden fazlasına şahidim. Debelenişini hissediyorum. Korkularından da haberdarım. Hepimizin kendi yüreğine has korkuları var, bencil olma bu kadar.
İstiyorsun içinden fazlaca manalı şeyler.
Şans ver o vakit, insanlara gülümse duru güzelim. Ama özünle gülümse. Büründüğün sahte kimliği geride bırakarak.

Gerçekten de kendi ruhunu saklayarak o temiz dürüstlüğe ulaşabileceğini umut mu ediyorsun?
İçini gizleyerek yaklaştığın onca insandan edindiğin tecrübeler sana birşeyler öğretmedi mi?

Sen öyle olmadan ya da nasıl olunacağını bilmeden nasıl beklersin insanlardan salt-dürüstlük?

Benim duru güzelim, kendine has yöntemlerin mevcut. Farkındayım. Gözlerimin görüp de ruhumun sende hissettiklerini görebilseydi herkes, tüm yanlışlarınla, olduğun herşeyle kabullenerek severdi seni.
Olabileceklerini de anlayacak gücü bulurlardı.
Benim bulabildiğim gibi...
Senin için bunu yapabilmeyi isterdim.
Fakat, ne mümkün!
İşte tam da sen bu yüzden benim duru güzelimsin, ruhu güzelimsin.
Bilmesen de öylesin
Bilsen de...

01.04.16