Gerçeklik Peşinde

9

Bir an kendimi silkeleyip okula geriye döndüm. Zeynep bir sıkıntının farkındaydı, fakat hiçbir şey sormuyordu. Senkronize adımlarla konferans salonuna geçtik. Herkes gelmişti fakat müzik öğretmenimiz Aslı hoca daha ortalıklarda yoktu. Piyanomun başına geçip biraz parmaklarımı gevşetmeye başladım. İnce parmaklarımın tuşlara baskısı ile etrafı bir titreşim sardı. İnsanların kalbindeki iğneleri oynatacak derece bir sesti bu. Acının baskısı ne kadar can yakabilirdi ki? Gelişi güzel gözüken fakat içinde bir hikaye barındıran bu notaları nereden işitmişti? Çalmaya devam ettikçe sessizleşti öğrenciler, okul, şehir...
Bir anlık durdum ve ensemde hissettim bu yabancı düşüncelere doğru baktım. Sessiz ama bir o kadar da gürültülü bir salonun köşesinde yabansı düşüncelere bakıyordum. Kapının açılması ile sessizliğin ve gürültünün bu çelişkisi sona erdi. Okulun müdür yardımcısı "Aslı hoca bugün izin alıp çıktı. Prova yapılmayacaktır." diyerek salonu terk etti. Gürültüler dağıldıkça sessizlik kaldı salonun ortasında. Arkadaşlarımı arkada bırakarak eve doğru yürümeye başladım. Bu geniş, kıvrımlı her sokağa bağlanan yolda daralıyordum. Yok olup her bir paramın evrene karışmasını istiyordum. Her sokağın köşesinde farklı bir duygu ile evime vardım. Çantamı odanın köşesine bıraktıktan sonra tekrar baş başa kaldım, hayallerimi çizdiğim bembeyaz tavanımla...