Tren önümüzden geçerken saçlarımız ve kıyafetlerimiz rüzgarla bir oldu. Pencerelerden yansıyan sarı ışık hüzmeleri üzerimize düştü ve bir gölge gibi hızla uzaklaşarak yerini yeni ışıklara bıraktı. Çağın gözlerini kısarak bu anın bitmesini beklerken...
Merhaba! Riskli bölüme gelmiş bulunmaktayız. Çoğunuz belki beğenmeyecek, belki yeteri kadar hoş bulmayacaktır. Daha önce sıkıcı bir okul konusu işlemeyeceğimi, sıradan olaylardan artık sıkıldığımı söyledim mi sizlere bilmiyorum. Wattpad'de bu konuyu işleyen kişiler var mı inanın bilmiyorum. Bundan sonrasını heyecanlı, biraz hüzünlü, biraz ağlamaklı biraz da arkadaşlığın iç içe geçtiği bölümler yazmak istiyorum. Bu benim riskli adımımdı. Umarım fikirlerinizi dile getirirsiniz. Kimsenin aklına gelmediği için hayal kırıklığına uğrayan veya seven olursa... lütfen söyleyin. Eğer yanlış yoldaysam sizler için geri dönebilirim. Büyük heyecanımla sizleri baş başa bırakıyorum.
♡♡♡♡♡♡♡♡
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Basketbol takımının fotoğraflarını ellerimin arasında bir araya getirerek kahverengi zarfa düzgünce koydum. Bilgisayarımın parlak ekranına daha fazla dayanamayarak kapat tuşuna bastım ve gıcırdayan tekerlekli sandalyemden kalktım. Dağıttığım fotoğraf kulübemin içerisinde göz gezdirirken, açık pencerelerden içeri dolan toprak ve çim kokusu yorgunluğumu hafifletti. Kollarımı esneterek derin bir nefes verdim ve işe masanın üzerindeki çöpleri temizlemekle başlamaya karar verdim.
Biten meyve suyu kutularını çöpe attıktan sonra yere attığım top şeklindeki kağıtları elimle toplamaya başladım. Topladığım kağıtları attıktan sonra etrafa bir bakış daha attım. Raflar, halının üzeri, mutfak; pencereler ve parkeler razalet haldeydi. Pes eden bir ifadeyle yere oturdum. Elimi uzatarak masanın ucunda duran telefonuma ulaşmaya çalıştım. Elime çarpan sert yüzeyini tutup kendime çektim. Ekranını açtıktan sonra mesajlar bölümünden bizimkilere mesaj attım.
Fotoğraf kulübesindeyim. Birisi bana temizlik yapmamda yardım edebilir mi?!
Telefonun ekranına pür dikkat bakarken alt kutucuk belirdi.
Sonat: Bence ebediyen orada kalmalısın Lara. Zamanla unutulup gittiğinde ben senin için bir korku hikayesi uydurur, etrafa yayarım. ''Ormana yaklaşmayın çocuklar. Deniliyor ki, yıllar önce temizlikten nefret eden bir kız kendisini oraya kilitlemiş. Kulübeye yaklaşan temiz giyinimli çocukların karaciğerini yiyor, temiz kıyafetlerini çamura atıyormuş.''
